- En… hoe was ’t verlof?
- 15 augustus 1979: onvergetelijke dag
- Radio Monique op de Ross Revenge
- Marc Hermans op een boottocht naar de Ross
- De Domino’s en de Duiven van L. Colyn
- Hoe het Geloof ervoor zorgde dat iemand naar Mi Amigo luisterde
- Radio Valain en het Landgoed van Patrick
- De seizoenenshow van Radio Cardinaal
- Wat veel mensen niet weten
- Achiel en Een Bom in de radio
- In De Put op Tenerife
- Marc Hermans eindelijk op pensioen
- De stunt van Jeroen op eenzame hoogte
Tag: kempen
De Kempen, ze zijn uniek.
Indien ik zou verplicht worden (als iemand mij onder schot zou houden, pakt) om een oplijsting te maken van de radiostations waar ik mij het meest geamuseerd heb in mijn carrière, dan zou dat lijstje er ongeveer zo uitzien:
- Maeva
- Mi Amigo 272
- Kick FM
- Uniek FM
De redenen waarom dit lijstje er zo zou uitzien, zijn divers.
Nummer 1 staat op 1 (weinig zullen zich daarover verbazen) omdat dit station na bijna VIJF decennia nog steeds grote impact heeft op mijn eigen leven, mijn gedachten en gevoelens, en omdat ik nog altijd met trots terugkijk op wat mijn kompanen en ik toen hebben gedaan. Je kan mijn keuze om Maeva op één te zetten betwisten, maar dat gaat niets veranderen. Just accept it.
Nummer 2 kan ik zelf met geen mogelijkheid op een andere plaats in mijn top 4 zetten. Mi Amigo 272 was één groot jongensavontuur dat velen mij nog altijd benijden. Het heeft veel te kort geduurd, maar ik heb er nog geen milliseconde spijt van gehad.
Nummer 3. Tja, die radio in Herentals was van Marc en mezelf. De Mike en Guido van de Kempen, zo hebben ze ons ooit wel eens genoemd. Er zijn minder getalenteerde mannen om mee te worden vergeleken, dus ik vind het nog altijd een compliment.
Nummer 4 dan. Het ging mij niet zozeer om Uniek FM als radiostation, maar wel om de sfeer, de gasten die er werkten, en uiteraard om de baas (Jeroen) die geen geringe rol speelde in de carrière van Marc en Bibi.
Kortom, ik ben dan ook best blij dat de periode in de Kempen in onze podcast uitvoerig zal worden belicht. Aanstaande vrijdag beginnen we met de verschijning van Jeroen Straeter in ons leven. Een aantal fragmenten (vooral jingles) zitten in die aflevering en het is zeker niet onaangenaam om ze terug te horen en mee te zingen. Net als geuren hebben ook geluiden de fijne eigenschap om een mens soms in één klap terug in de tijd te gooien. Dat is in dit geval niet anders, neem dat van me aan. Jeroen aka de Straeter was/is een geval apart, maar hij stond zeker niet op de laatste plaats toen de talenten werden uitgedeeld. Volgens mij stond hij helemaal vooraan, nèt voor de eerste rij aan de beurt kwam. Intelligent. Commercieel instinct. Vlotte babbel. Creatief. Geslepen. En toen die talenten aan hem waren uitgedeeld, sprak God de Vader tegen Jeroen: “Hier jongen, omdat ik in een goed humeur ben, doe ik er nog een paar kilo’s Charisma bij“.
Met andere woorden, de nieuwe aflevering van Tivoli Road, die vanaf vrijdag 18u te beluisteren valt, zal weer de moeite waard zijn. Het moet immers niet altijd gaan over de Noordzee.
De vakantie schrijdt ondertussen verder, waarbij september alweer in zicht komt. Morgen verwacht ik de genaamde Marc Hermans, en allebei staan we popelend klaar om Tivoli Road weer op te pikken. Zelfs een vakantie in Duitsland of Portugal gaat daar niets aan kunnen doen.
Meteen even meegeven: ik mag dan wel een classic boomer zijn, ik ben zeker niet slecht in operating systems, programmeren, AI, servers en zo van die dinges.
Dus vanaf nu kan je ons voor feedback over de podcast, makkelijk bereiken door een e-mail (je weet wel, een brief die ping zegt) te sturen naar:
Dat is het officiële e-mailadres van Tivoli Road. De mails die we krijgen, zullen effectief worden gelezen en wellicht worden behandeld in de brievenrubriek aan het begin van elke aflevering. Alles wat je ons wil vertellen of vragen, kan je kwijt op bovenstaand mailadres. Doèn.
Oh!! Ik moet zeker nog iets vertellen voor ik het vergeet.
Vroeger, in de tijd dat de zeezenders aka piratenzenders nog volop muziek uitstraalden vanop de vrije Noordzee, toen ik zelf nog een ongelooflijke fanaat was en een aanhanger van Mi Amigo (vanop de gelijknamige boot), schreef ik regelmatig brieven naar de mannen aan boord van dat schip. Vooral dan Marc Jacobs moest er aan geloven, ik was zijn grootste fan. Maar ook Herman de Graaf en Ferry Eden kregen hun deel. Ik was niet de enige in de Groeneboomgaardstraat in Hamme, die niet te stoppen was als het over brieven schrijven ging.
Mijn broer en ik waren wat Mi Amigo betrof, even fanatiek.
Welnu. Een paar dagen geleden kreeg ik via Messenger onverwacht een bericht van Rudy Ducke, die mij vroeg “Kan het zijn dat u zeer uitgebreide brieven stuurde in 1978 naar Mi Amigo en Marc Jacobs“. Rudy maakte mij verder zeer blij met de mededeling dat hij nog een aantal opnamen had liggen van programma’s waarin mijn brieven behandeld werden. Inmiddels zijn Rudy en ikzelf beginnen corresponderen en heb ik de opnames al in mijn mailbox gekregen. Joepie!
Dus ofwel zal ik binnenkort één of meerdere fragmenten hier plaatsen ofwel als bonus-aflevering van de podcast. Ik zal dat morgen met Marc eens onderhandelen in de nazomer-meeting annex workshop die we hebben gepland.
Anyways, Rudy Ducke, dank voor de opnames. En laat jullie zeker inspireren door het voorbeeld van Rudy, beste vrienden, luisteraars van de podcast, lezers van Alles Gaat Voorbij en eventuele fanatiekelingen zoals ik zelf ooit was. Als je nog iets hebt liggen in je archief-kelder waarmee je Marc of mij blij kan maken, laat je niet tegenhouden en stuur het naar podcast@tivoliroad.be – het mailadres is er voor gemaakt!
Tot slot, hier zijn enkele blogposts uit het verleden waarin ik over onze Kempense periode en over Jeroen Straeter schreef.
Een Hollander in de Kempen
In de Stille Kempen
Je radio kreeg een kick
Radio in de vitrine
Ik zie hem nog altijd zitten, elke vrijdag op zijn knieën. Met zo’n speciaal kuisprodukt en een stapel oorstokjes zat hij de koppen van elke taperecorder grondig schoon te maken. In de studio stond een rack met zes of acht van die dingen en daar kwam de non-stopmuziek vandaan die ’s nachts op antenne ging. We hadden toen nog geen DSC en Marc Hermans zorgde er persoonlijk voor dat die afspeelapparatuur goed blèèf klinken. Hij was programmaleider en mede-eigenaar van het station en tevens een soort van radiolegende uit de jaren tachtig, maar de Marc vond zichzelf niet te goed om als een fijne huisvader te zorgen voor de apparaten en het geluid.
Soms dacht ik bij mezelf dat het een beetje overdreven was, maar ik liet hem rustig doen. Hij liet mij ook doen met de computers en het bescheiden netwerkje. Elkaar aanvullen, heet dat.
Zoals beloofd, kreeg ik van Marc vanmorgen twee CD’s boordevol jingles van Kick FM en daarvan heb ik er al enkele op mijn podcast gezet. Op die manier krijg je een idee. Het klonk niet slecht, hoor.
De kijkstudio in het Lantaarnpad was een idee van onze vertegenwoordiger. Ik moet het hem nageven, het was een idee van goud. Dagelijks passeerden ontelbare potentiële luisteraars voorbij onze deur, waaronder enkele honderden schoolkinderen. Plus daarbij, zowat elke dag vormde zich daar een file want de straat kwam uit op de Grote Markt. Drùk, jongens! Maar veel van die passerende Herentalsenaren kwamen wel nieuwsgierig voor het raam staan kijken. Tegenwoordig is een kijkstudio geen uitzondering meer, maar toen was het toch een soort van attractie. En een commercieel succes natuurlijk, want de luistercijfers werden op die manier ook een beetje kijkcijfers.
Ik deed meestal het ochtendprogramma, en na tien jaar mag ik het wel bekennen: heel vaak hield ik de overgordijnen gewoon lekker dicht, dan zat ik daar niet als een aap op een stok. ’t Zou moeten lukken dat Marc na al die tijd nog boos zou worden daarvoor.
Tja, stel je voor dat we zo’n studio bij Maeva hadden gehad. Dat de Witte Villa niet achter een omheining had gestaan, maar midden in het centrum van Asse, met de studio in een vitrine. ’t Zou wat geweest zijn. Nee, in de gloriejaren van dàt station was ik maar wat blij met die omheining. Radio is radio en geen kijkkast, heb ik altijd gevonden. Radio moet een beroep doen op de fantasie en moet visualiteit scheppen in de verbeelding van de luisteraar. Het toppunt van radio waren toch nog altijd de zeezenders. De stemmen die je hoorde op die stations, je kon daar niet echt een gezicht op plakken, tenzij het gezicht dat je zelf in je hoofd vormde.
Kick FM in de jaren negentig van de vorige eeuw. We slaagden er hoe dan ook wonderwel in te schipperen tussen radio en commercie, tussen zoet en zuur, tussen plezier en money. Tot we natuurlijk uiteindelijk in de klauwen van de gewiekste zakenmannen terechtkwamen voor wie radio niet meer was dan een machine waar je weinig in stak en veel centen uit haalde. Alleen waren die centen niet voor ons.
Je radio kreeg een kick
Vanmorgen liep ik op het werk een oude bekende tegen het lijf.
’t Was enorm druk, het lijkt erop alsof heel Vlaanderen wil overschakelen naar het nieuwe gratis beltarief en dat zullen we geweten hebben. Het was zelfs zo druk dat de obligate plas- en rookpauzes nog korter waren dan anders. Ik bedoel maar, er was weinig tijd om een uitgebreide babbel te houden met Mathieu, maar zelfs die korte babbel was lang genoeg om Marc en mezelf weer eens een bui van opperste nostalgie te bezorgen.
Ja, onze tijd bij Kick FM in Herentals, dat was pas een tijd waarvan je een decennium later zegt: “Dàt was nog eens een tijd, vent!”. Kick FM was eigenlijk eerst Contact Herentals, een radio die een tijdje werd uitgebaat (om eens een zeer lelijk woord te gebruiken) door Jeroen Straeter, maar die in de eerste helft van de jaren negentig van de vorige eeuw in onze handen kwam. Omdat alle stations van het Contact-netwerk verplicht werden om te gaan uitzenden onder een eigen roepnaam, moesten we een flitsende naam vinden voor het hitstation dat we toch waren. Eerst hadden we OK FM in gedachten, maar dat vond Jeroen zo goed dat hij de naam wilde hebben voor zijn eigen Contact in Turnhout. In ruil voor die naam kregen we van hem een compleet jinglepakket, joepie!. We moesten dus nog wel een naam vinden voor ons eigen station en die bedachten Marc en ik ter plekke in een Herentals’ etablissement. Tja, het moest een radio worden waarvan de jeugd een kick zou krijgen, opperde Marc. Op dat zelfde ogenblik lazen we in elkaars blik dat we hem gevonden hadden, onze nieuwe naam.
En al zeg ik het zelf (’t is mijn weblog, dus wie houdt me tegen?), we maakten van Kick FM op heel korte tijd een station dat in de Kempen populairder was dan Contact ooit geweest was. Zoek eens ergens de luistercijfers uit die tijd op, dan merk je het wel. ’t Was ook de enige periode na Maeva waarin Marc en ik ons op radiogebied echt goed in ons vel voelden. We waren onze eigen baas, namen zelf alle beslissingen en de mensen rondom ons waren zo goed als allemaal toffe kadees. Op zakelijk gebied werden we een flinke kloot afgetrokken door enkele meedogenloze Kempense haaien, maar na tien jaar heeft een mens de neiging om dat leed tijdens een nostalgische bui te verzachten.
Waar zijn ze verdorie gebleven, de mannen van toen? Peter de Groot, Luc Van Turnhout, Luc Van Brabant, Thomas Hoefkens, Bert Gios, Cyriaque De Peuter, Benny van de Cobra, Stijn Colemont en anderen die ik waarschijnlijk zeer onterecht vergeet. Enkelen van hen hebben tegenwoordig een eigen radio (Thals FM) die op dezelfde frequentie als toen uitzendt, de machtige 105.7. Eigenlijk moeten we nog eens met de ploeg van toen naar de Griek gaan eten. Mèt sirtaki en alles erop en eraan.
In die tijd reed ik elke dag van Hamme naar de Kempen, via de E17, de Antwerpse Ring en de E313. Ik deed over die afstand minder lang dan ik tegenwoordig doe over het traject naar Mechelen. Marc deed de hele programmatorische en muzikale kant van het station en ik mocht me met de computers bezig houden. Ik programmeerde in Clipper een eigen playlist-generator, die ik The Kick noemde. Daarmee maakten we wekelijks onze eigen playlists, want we wilden zo onafhankelijk mogelijk werken van het moederhuis in Brussel. Het duurde daarom ook heel lang voor we Lemaire een satellietschotel lieten plaatsen. We deden liever onze eigen programma’s.
En in Herentals konden ze niet naast Kick FM kijken. Niet alleen zaten we met de kijkstudio in een winkelpand in één van de drukste straten van de stad, we lieten ons ook regelmatig zien in het straatbeeld. Tijdens de jaarlijkse braderij bijvoorbeeld. Ik had daar zelf wel een hekel aan, en dus bleef ik vaak in de studio maar de dingen die Kick FM organiseerde werden meestal wel een succes. En niet te vergeten: we waren onze eigen baas. Da’s in deze tijden van evaluaties, one-to-ones, KPI’s, incentives en kroontjes op de kop een luxe die er niet meer is.
In het Lantaarnpad was schuin tegenover onze studio de winkel van Jo Van Aelst, een man die een niet te onderschatten invloed heeft gehad op het verdere verloop van onze loopbaan nà Kick FM. Maar daar zal ik het morgen over hebben, dan hou ik nog wat over.
Marc heeft beloofd dat hij morgen ook alle jingles van toen meebrengt, en da’s goed nieuws voor mijn podcast. En voor de visueel ingestelden: klik eens op de foto’s hieronder, je ziet dan een foto-overzicht van die tijd, door Marc Hermans geduldig aan elkaar geplakt. Mocht je jezelf herkennen, dan is een mailtje/reactie altijd leuk.
Alles gaat voorbij 