Tag: marc hermans

Stan Haag vandaag (en in 1985)

Maak maar wat extra reclame voor de podcast van vrijdag, kreeg ik als instructie te horen van de genaamde Hermans.
Onze wekelijkse wandeling over Tivoli Road zat er op. We genoten van het zonlicht dat door de bladeren filterde terwijl we langs het kronkelende pad liepen, omringd door het vrolijke gegil en gelach van schoolkinderen. We realiseerden ons dat ze wel iets moois hadden weten te maken van dit park. De energie en levendigheid in de lucht vulden ons met een gevoel van positiviteit en verwachting.

Marc in rustige afwachting tot de opname kan beginnen.

Is het met of zonder BTW? zou ik willen vragen aan de baas van Stad Mechelen die deze keer zeker een mooi stukje poëtische promotie voor zijn park krijgt van mij.
En de podcast? Het is een aflevering geworden, die ik aan iedere rechtgeaarde radio-fan kan aanraden. Het gaat onder meer over enkele hilarische momenten van de genaamde Stan Haag, beroemd en bekend van Radio Veronica en ook van Radio Mi Amigo. Beklijvende fragmenten die u zullen bijblijven, dames en heren en eventuele x-en.

(En nu alvast wat reclame voor volgende week: een exclusieve opname van iets van de Magdalena)

Tijd brengt raad en vergiffenis

Straks om 18 uur gaat de nieuwe week-aflevering van Tivoli Road online op de website. En als Spotify een beetje mee wil, in de loop van de avond ook dààr. Het is weer een vrij lange episode geworden, waarin we het verhaal uit de doeken doen van de exit van Ronny Van Gelder bij Mi Amigo Duisburg. Zelf vind ik het niet één van onze fraaiste belevenissen. Maar ja, voorbij is voorbij. En spijt komt altijd.. inderdaad: te laat.

In 2004 was Ronny te gast bij ons in Zondag Zondag, een goed beluisterd radioprogramma op Radio Forest in Hamme. Eén en ander hebben we toen met Ronny uitgeklaard. Het komt er op neer dat hij ons de pauselijke zegen gaf, vol van vergiffenis en zo. Fragmenten uit dat programma kan je horen in de aflevering van onze podcast.

En ter verdere kadering en duiding, zal ik hier een linkje zetten naar een vorige posting op mijn blog waarin ik het toen had over de bewuste Zondag Zondag van die week. En beter kan ik het nu, anno twintig roerige jaren later, eigenlijk niet zeggen. Lees zelf maar, matekes.

In de wei staat een koe

En die koe zegt aai love joe heppie beurdee toe joe.
Ja, straffe toeren eigenlijk. Vanmorgen ben ik extra vroeg uit mijn bed gekropen, want ik had een afspraak met Marc Hermans, los van onze wekelijkse wandeling voor Tivoli Road. Een bonus-wandeling, zeg maar.

Vandaag is het 42 jaar geleden dat Maeva officieel in de lucht kwam, na wekenlange testuitzendingen. Zondag 24 mei 1981, het is een historische datum geworden. En niemand die er op die zondag bij was, kon op dat moment bevroeden dat het nieuwe radiostation de geschiedenisboeken zou gaan halen. Soms slechts een voetnoot. Maar vaak ook (vooral dan in de media-geschiedenisboeken) een uitgebreid hoofdstuk.

Zoveel decennia later blijft 24 mei voor duizenden luisteraars nog steeds een bijzondere datum. Voor ontelbare radio-makers is het een soort van mijlpaal. De creatieve makers voor wie de mannen en vrouwen van Maeva een voorbeeld zijn gebleven. Soms een motivatie om zelf ook radio te gaan maken. Een soort van Olympische vlam die doorheen de jaren werd doorgegeven. Zoals de tekst van het liedje gaat: symbool voor de collega, zend uit!

Dirk Van Brabant is zo’n maker die nu nog altijd zijn ding doet op Radio M FM met het ochtendprogramma Die Zotte Morgen. Dirk had ons een paar dagen geleden gevraagd of wij ons steentje wilden bijdragen in zijn programma ter gelegenheid van deze speciale dag. Aangezien de genaamde Dirk in mijn verre verleden de rol speelde van sidekick bij mijn zowat wekelijkse gastoptredens met de Maeva drive-inshow in de Saturnus in Peizegem (Merchtem), hoefden Marc en ik daar niet super lang over na te denken. En technisch is het in deze 21ste eeuw ook niet echt ingewikkeld om de verbinding te leggen tussen Mechelen en de Vlaamse Ardennen. Zodoende konden wij nog eens live een paar interventies doen vanuit ons geliefde Tivoli Park, maar deze keer uitgezonden in het landsgedeelte waar Die Zotte Morgen vrij populair is.

Selfie met Dirk Van Brabant

Overigens, Dirk Van Brabant is altijd een soort van fan geweest van ons (dat heeft hij zelf ook al gezegd, dus ik mag het herhalen) en hij vroeg of hij ooit eens een selfie mocht nemen samen met ons. Het zal niet evident zijn om een afspraak te maken face to face. Maar toch hebben we zijn droom een beetje waar gemaakt, we zijn zelf ook wel een soort van creatief.

En wij zouden wij niet zijn, als we ook vandaag niet snel zouden schakelen. Heb je het programma vanmorgen niet gehoord? Val je buiten het ontvangstgebied? Dan kan je onze tussenkomst nog eens horen in de vorm van een BONUS-aflevering van onze podcast.

Hij was een beetje zot

Dit Witte Villa-dagboek is bedoeld
om iedere dag te worden bijgehouden
en om de spannende gebeurtenissen
in en om de Witte Villa te verslaan.
De onverbloemde waarheid!
De naakte feiten!
Geen blad voor de mond!
Laat dat het motto zijn voor dit boek.
Aan allen die dit lezen,
aan allen die nog zijn, en na ons
zullen zijn, en vooral
Aan onszelf en onze beminden:
Laat u niet ontmoedigen,
veel sterkte, laat u niet op de kop zitten,
en onthoud dit:
ook de nog maagdelijk-witte bladzijden
van dit boek zullen
eens beschreven zijn.
Onze kleinkinderen zullen zeggen:
kijk die opa eens, hij was
een beetje zot, maar wat was ik graag
in zijn plaats geweest!

30 december 1982
Arie van Loon
Marc Hermans
Ben van Praag

Als een zeef

Marc stuurde mij een berichtje om te zeggen dat hij volop fragmenten aan het beluisteren is voor één van onze volgende afleveringen. Het zijn stukjes uit programma’s van Mi Amigo Duisburg. Ik noem het zo voor het gemak, maar het heette gewoon Mi Amigo. Meer daarover later. In Tivoli Road van dit weekend nemen we al een aanloop naar het verhaal van dat nationale station uit 1984 dat Marc en ik opstartten, samen met Guido van Linthout en Ronny Van Gelder. Die Mi Amigo was overigens de eerste radio die echte concurrentie werd voor Maeva, nadat we daar weg waren.

Maar soit, zoals ik zei: meer daarover later. Waar het mij nu om gaat, is de teloorgang van het menselijk geheugen. Zowel Marc als ik zelf, beseffen stilaan dat het quasi onmogelijk is om alles wat we hebben meegemaakt, ook tot in detail te onthouden.

Ben? Wist je dat jij en ik nog programma hebben gedaan bij Lipstick?
Och gij! Nog vòòr Mi Amigo begon in Duisburg? Dat wist ik niet meer!
Ik ook niet. Totaal vergeten!
En dat Ferry Eden ook programma deed voor Duisburg.
Totaal vergeten!

Dit soort conversaties beginnen steeds vaker op te duiken. Zeker sinds we via Tivoli Road meer en meer met ons eigen verleden geconfronteerd worden. Vroeger dacht ik dat het een vroege vorm van dementie was die de kop op steekt, nu het pensioen een onvermijdelijk deel van de realiteit is geworden.
Echter, sinds een tijdje begrijp ik dat niemand èlk detail van zijn/haar leven voor eeuwig onthoudt. In ons geval, waarbij veel details in de vorm van audio-fragmenten regelmatig verschijnen, krijgen we evenwel vaak te maken met de harde bewijzen.

De momenten van och gij! Dat wist ik niet meer! zijn dan ook meer dan vroeger aanwezig. Gewoon accepteren is de boodschap, het heeft ook zijn goeie kanten. Welke goeie kanten dat zijn, dat ben ik helaas vergeten.

Nog iets voor de Maeva-fans: ik weet dat Ronny Van Gelder ons veel te vroeg ontvallen is. Maak u geen zorgen, hij wordt niet vergeten. In de komende afleveringen van onze podcast, zullen we het nog vaak hebben over de Ronny. En zoals Marc het soms zegt: hij krijgt zijn plaats in de geschiedenis.

Betrapt, Marc!

Zoals ik al beloofde in de loop van de bonus-aflevering van Tivoli Road, zet ik de foto’s die Marc Jacobs nam van het publiek op de boot, hier op internet. Denk er aan, die boot kwam in 1977 langszij de MV Mi Amigo liggen. Eerlijk gezegd, de foto is niet super duidelijk maar L. (de jongste dochter van Marc Hermans, die blijkbaar over een geoefend speurdersoog beschikt), meende in één van de fans haar vader te herkennen en riep dan ook uit Papa da zijde gij!.

Nu is de tijd voor ons (dus ook voor Marc) niet helemaal zonder gevolgen gebleven, maar ik kan bij goed toekijken toch bevestigen dat de jongeman die met een fototoestel in de hand een beetje boven het publiek uit torent, wel degelijk de genaamde Marc H lijkt te zijn. Betrapt!

Snel schakelen, il faut le faire.

Wel, toen ik nog voor het fijne kabelbedrijf werkte – alweer ACHT jaar geleden, kan je dat geloven?- was één van de vereiste skills op de klantendienst: snel kunnen schakelen.
Snel schakelen, dat is zeker één van de kunstjes die Marc en ik uit onze hoed getoverd hebben de voorbije twee weken. Mi Amigo (de èchte), de webradio waar Marc sinds vorig jaar zijn programma Koffiepauze deed, zit helaas een beetje in de problemen, door strubbelingen tussen boven en beneden. Waarbij je beneden mag opvatten als de plaats waar de talenten zetelen. De dj’s die vroeger deel uitmaakten van de originele ploeg uit de jaren toen Mi Amigo nog uitzond vanop de woelige baren van de Noordzee. De Getrouwen, zeg maar. Wat uiteraard niet betekent dat boven de plaats is waar één of meer Verraders zitten. Die analogie met het populaire reality-programma op tv komt me nu gewoon goed van pas, da’s al.

De strubbelingen zitten vooral in de communicatie tussen boven en beneden, in die mate zelfs dat de originele ploeg besloot om het gezamenlijk voor bekeken te houden, en op te stappen. Ik ga daar verder niet over uitweiden, probeer niet om me toch zover te krijgen. Laat ik het erop houden dat ik me heel waarschijnlijk zou aansluiten bij beneden, als ik er toch betrokken bij zou zijn.

Het gevolg is wel dat er geen gesproken programma’s meer zijn op dit moment. En dus ook geen Koffiepauze met Marc. En ja, dus ook geen Tivoli Road meer. En kijk, onze skills van bij de klantendienst komen ons op dit punt goed van pas.
We moesten snel schakelen.

Tivoli Road is bijna van de ene dag op de andere een podcast geworden.
Alle voorbije afleveringen staan inmiddels op de belangrijkste platformen en zijn dus te beluisteren op beide A-merken onder de besturingssystemen op de huidige smartphones. Ja, Apple (iOS) en Android inderdaad. En dankzij de aanwezigheid van Spotify onder Windows èn MacOS, zijn we ook te vinden op alle computer-systemen.

En voor de mannen/vrouwen/x-en die niets moeten weten van al die nieuwerwetse prullen en die eigenlijk alleen maar internet willen hebben: zelfs die koppige duvels kunnen toch naar onze podcast luisteren via de website www.tivoliroad.be

De nieuwste aflevering (de eerste onder het podcast-regime, zeg maar) komt zaterdag online. Morgen zal ik verslag doen over de opname daarvan die Marc en ik tijdens onze wandeling van dinsdag euh… opgenomen hebben dus hé.

De cel in met dat geboefte!

Tiens, het ene brengt inderdaad altijd het andere mee.
Ik had het gisteren over de arrestatie van Peter De Graaf toen hij valse dj speelde in Ukkel. Vandaag liet Marc Hermans mij vanuit het warme Vlaanderen weten dat hij ooit ook in de cel zat voor Maeva. En hij heeft effectief gelijk, hoor. Zelf heb ik nooit die eer gehad, toch niet voor Maeva. Wel heb ik eens een nachtje doorgebracht in een Hollandse cel maar dat was voor mijn crimineel gedrag bij de zeezender Mi Amigo.

Marc Hermans en Arie van Loon op een Maeva-show, 1982

Welnu, Marc werd op een mooie dag, samen met Arie van Loon, gearresteerd tijdens alweer een inval van de politie in Ukkel. Ik weet echt niet meer waar ik toen zat. Misschien thuis op mijn vrije dag, misschien naar de winkel, misschien gewoon eens gaan wandelen, wie zal het na een kwarteeuw nog achterhalen?  
Marc en Arie werden dus in de boeien geslagen en ze moesten een nachtje doorbrengen in de politiecel in Ukkel. Ze zaten daar elk in een aparte cel, maar stonden niet op sekreet, dus communiceren met elkaar, dat ging nog. De Ukkelse armen der wet hadden hun sigaretten afgenomen en op een tafeltje gelegd vlakbij de cellen van mijn twee compadres. De drang naar nicotine werd evenwel te groot na enkele uren en beide animatoren (om eens wat Contact-taal te gebruiken in een Maeva-verhaal) moesten al hun creativiteit gebruiken. Uiteindelijk werden enkele Hollandse en Vlaamse kledingstukken aan elkaar bevestigd en op het tafeltje met de sigaretten gegooid. Op die manier konden Arie en Marc de begeerde kleinoden toch tot zich trekken. Het was één van de betere rookmomenten, zei Marc.

Verder herinnert hij zich nog dat kabouter Rondbuik langskwam met een cadeautje: een stripverhaal waarin enkele gevangenen de hoofdrol speelden.

De volgende dag, na het nachtje cel, werden Arie en Marc voor de onderzoeksrechter gebracht. Ze werden geboeid aan een rijkswachter. Echt waar. Die rijkswachter bleek een zoon te hebben die ook in de vrije radio zat. Ook echt waar. En in de lift stond Roger Moens, de sportjournalist die in zijn vrije tijd inspecteur bij de gerechtelijke was. Of omgekeerd, wie zal ook dat na een kwarteeuw nog achterhalen?

’s Avonds, na hun vrijlating, werden Marc en Arie op de Maeva seizoenenshow door honderden fans bejubeld.
Ja, het waren tijden, die tijden.

Een valse dj in een valse studio

Pedro De Graaf en een promomeisje, 1982

Die inbeslagnames, op de lange duur werd dat voor ons een spelletje. Catch me if you can, iets in die stijl. Maeva was een clubje, op de vlucht voor de wet. Zoiets gaat er altijd in. De overheid besefte niet hoe populair ze ons maakte met haar acties. Iedereen vond het fantastisch, de nooduitzendingen werden drukker beluisterd dan de normale programmering. ’t Was eerlijk gezegd ook fantastisch om te doen. En hoe meer we opgejaagd werden, hoe meer er over Maeva gepraat werd en hoe groter het avontuur werd voor ons. Bladzijden vol lezersbrieven in de kranten, aandacht van overal, het kon niet op. Dank u, overheid.

Op het einde van de periode in Ukkel – we hadden toen al op de Kluisberg gezeten en in het Gentse bij Noël thuis – gingen we het toch nog eens proberen van in de studio waar alles begonnen was. Zo gauw wilden we dat niet opgeven natuurlijk, het hoogste punt van Ukkel. Alleen, we wisten wel dat we niet zomaar opnieuw in de oude studio konden gaan zitten uitzenden want lang gingen ze ons niet laten doen. Toevallig stond het appartement naast de Maeva-studio op dat moment te huur. De beheerraad vond er niks beter op dan dat lege appartement te gaan huren. Arie, Marc en ik gingen daar zitten met een noodstudio. In het oorspronkelijke appartement, in de ontmantelde studio werd wat aftandse apparatuur neergepoot, alsmede een zender die gevuld was met beton. Vanuit die valse zender vertrok een kabel naar het dak, maar die werd niet aangesloten aan de mast. De èchte zender stond bij ons in het lege appartement. Het plan was ronduit geniaal: àls (nee: wanneer) de BOB uiteindelijk binnenviel in de valse studio, zouden ze natuurlijk de valse zender uitschakelen, en op dàt moment moesten wij de èchte zender ook uitzetten zodat op hun radio (die hadden ze àltijd bij zich) Maeva ook effectief uit de lucht zou gaan.

Er was wel een probleempje. Bij de laatste inbeslagname in Ukkel was het appartement waar de studio zat verzegeld en voor zover we wisten, was het verbreken van zegels een vrij ernstige zaak. Tja, een criminele activiteit min of meer zou het verschil niet meer maken, bedachten we. Ik trok de zegels hoogstpersoonlijk van de deur. Die verbroken zegels heb ik overigens nog altijd, ze zitten in één of ander plakboek bij me thuis.

Het enige wat dan nog ontbrak – en voor zover ik weet, vormde dat de kers op de taart – was een valse disc-jockey. Daarvoor werd een vrijwilliger gezocht èn gevonden in de persoon van Peter De Graaf, a.k.a. Pedro. De arme jongen moest eigenlijk zowat de hele dag in die fake studio gaan zitten en doen alsof hij programma aan ’t doen was. Voor zover ik het me herinner (en het werd me bevestigd door Marc), had Peter zijn vriendin meegebracht en samen speelden ze daar lichamelijke spelletjes om de tijd te doden. Marc noemde het vandaag nog anders, het werkwoord wippen kwam in zijn omschrijving voor. 

Verbazend genoeg duurde dat gedoe een aantal dagen, we konden met z’n drietjes rustig noodprogramma’s maken vanuit het tweede appartement en er werden zelfs weer gewone tape-programma’s aangeleverd. We moesten wel heel stil zijn, want niemand – ook niet de andere bewoners van het gebouw – mocht weten dat we daar zaten. 

Natuurlijk kwam er hoe dan ook een einde aan die korte periode. De politie viel op een dag binnen in de fake studio en het liep verdorie als gepland. Wij schakelden de echte zender uit op het moment dat de mannen van de wet de valse zender loskoppelden en Maeva ging uit de lucht. Door het kijkgaatje in de deur konden we zien hoe Pedro in de boeien werd geslagen en weg gebracht. Geslaagd of niet, dat was in elk geval het definitieve einde van het Maeva-avontuur in Ukkel. 

De Witte Villa in Asse zou onze volgende vaste lokatie worden, maar zelfs daar lieten ze ons niet gerust. Ik zou echt eens een lijstje moeten hebben met al de juiste data van de gebeurtenissen in 1982 want die volgden elkaar zo supersnel op dat het niet meer bij te houden viel.

Een piraat voor de klas

Mijn vakantie is begonnen.
Althans, vandaag was mijn laatste werkdag en zondag stap ik het vliegtuig op in de hoop dat er geen enkel vijske ontbreekt. Uiteraard zal mijn Travelmate zijn naam weer alle eer aan doen en mij vergezellen naar het zuiden en op die manier zullen mijn bijdragen aan dit weblog jullie op regelmatige basis bereiken. Eerst morgen nog op de barbecue bij vrienden want ze hebben nog wat zomer voorspeld op de tv.

Marc Hermans reageerde vanmorgen op het werk niet geheel onverdeeld gelukkig op mijn bijdrage van gisteren, over mijn jubileum op het fijne kabelbedrijf. ‘Ik werk hier op 16 september al àcht jaar,’ mompelde hij een beetje nukkig,‘en ik heb geen eigen weblog waar ik dat kan vertellen!’ 
Welnu, bij deze is dat meteen ook rechtgezet, beste vrienden. Inderdaad, Marc is nog meer ancien dan ik op het bedrijf. Volgens mij houdt hij het makkelijk uit tot zijn pensioen. 

En ook Jan, de heel aardige jongeman uit Antwerpen (die van de trainingen, weetjewel) had een opmerking. Hij vond het leuk dat ik hem eens vernoemde, maar superpositief was het toch niet, gromde hij. Ok, no problem. Vanmorgen moesten Marc en ik naar alweer een nieuwe training in Mechelen, want we worden regelmatig bijgeschoold natuurlijk. De training werd gegeven door Jan, een ongeloofljk sympathieke kerel uit het Antwerpse, die met een onvoorstelbaar charisma en een hoge dosis talent een groep van twintig advisors de nieuwste ontwikkelingen bijbracht. Jan is mijn favoriete trainer op het werk. Ik bewonder zijn gedrevenheid, zijn pedagogisch doorzicht en de humoristische manier waarop hij de meest ingewikkelde materie mateloos eenvoudig kan laten lijken. Zo, dat is al positiever, hoop ik.

Nee serieus, ik overdrijf dan wellicht een beetje, maar hij is echt goed. Een beetje zoals ik was in mijn lerarentijd. Ja, zonder zever: je zal mij nooit horen verkondigen dat ik een fantastische radiopresentator geweest ben, maar ik was wèl een hele goeie leraar in mijn tijd, ook al heb ik die job maar enkele maanden uitgeoefend in 1979. Ja, dat was ook wel raar. In de zomer van dat jaar zat ik als piraat op een zendschip, en een dikke maand later stond ik verdorie les te geven aan een bende jonge gasten ergens in Temse. ‘Bent u een platenruiter, meneer?’ vroeg er toen eentje, ‘ik herken precies uw stem’. Jaja, en op mijn boekentas kleefde een sticker van Mi Amigo, dat zal ook wel meegespeeld hebben. Waar zouden diè jongens en meisjes zitten tegenwoordig? Ze waren toen zestien ongeveer, dus dat maakt hen nu veertigers. Niet te veel over nadenken. 

Deed ik dat graag, lesgeven? Euh.. ja, ik deed dat heel graag. En de kans is groot dat ik ergens in een alternatieve realiteit nièt op de radio ben verder gegaan en nog altijd leraar ben. Je moet rekenen dat ik enkel bij Maeva terecht ben gekomen doordat ik op het laatste nippertje èn op het juiste ogenblik werd afgekeurd voor mijn legerdienst. ’t Zit allemaal raar in elkaar, het leven van een mens. Het één leidt naar het andere, en alles grijpt in elkaar.

Maar voor ik te filosofiek word, snel een blik op Thuis werpen, waar dat gedoe met Véronique en de verkrachter eindeloos blijft doorgaan. En daarna eens zappen naar X-Factor want daar kan een mens tenminste nog eens mee lachen, dankzij de eveneens eindeloze optocht van talentlozen die dat van zichzelf niet weten en dat ook nooit zùllen weten, in geen enkele alternatieve realiteit.

%d bloggers liken dit: