“Amapola. Tahititi. Mr bok. Miss geit. Mr baby. Koelekoele. Tingeling boem boem. Yjing jang. Van nieuwe patatten krijgt ge het schijt.” Vooreerst mijn verontschuldigingen voor het wellicht aanstootgevende taalgebruik, maar deze sms ontving ik gisteren op mijn GSM. De sms was afkomstig van Chris Van Opstal, een radiocollega die ik als een vriend beschouw ook al spreken we elkaar niet echt dagelijks. Toen ik de boodschap op het scherm van mijn Nokia 6600 zag verschijnen, barstte ik in lachen uit. Even later belde de heer Van Opstal in eigen persoon: “Hebt ge mijn sms gekregen? Lees mijn sms! Woehaaaaaaa!”
Ja, dàt is typisch Van Opstal. Typisch mij ook. We lagen allebei voor een paar minuten in een deuk. Voor de meeste mensen belachelijk waarschijnlijk, maar dat zal mij een zorg wezen. Chris en ik hebben in het verleden wel om meer dingen in een deuk gelegen waar de gemiddelde mens enkel eens om zou fronsen. Ooit (we zaten toen nog samen bij Family Radio en Radio Contact in het hoofdgebouw in Neder-over-Heembeek) konden we kweeniehoelang bulderend bezig zijn met een fantasie die we samen hadden uitgedacht. Rudy Dierckx en Danny Debruyn waren onze bazen in die dagen. We probeerden ons visueel voor te stellen hoe het zou zijn als Chris gewoon in het bureau van Danny zou binnenstappen en hem plompverloren een kus op het blinkende voorhoofd zou geven en zonder een woord opnieuw zou verdwijnen. Hihihihi. Meer moest dat niet zijn om ons urenlang bezig te houden. Een heel scenario ontspon zich vervolgens. Hoe Danny verbijsterd zou zitten kijken. Hoe hij Rudy zou bellen om te zeggen dat Van Opstal rààr deed. Hoe Rudy meteen Lemaire erbij zou halen. En hoe die dan zou grijnzen: “Maar dat ies toch niet raar, fiston!”. En hoe Lemaire dan Rudy ook een kus op het voorhoofd zou geven. Je reinste absurde flauwekul, ik weet het. Maar plezànt!
De vorige eeuw was nog volop in de herfst van haar bestaan. Radio Maeva was een dikke week of zo in de lucht. Ja vrienden, dit is nog eens een goeie ouwe anekdote uit de geschiedenis van die populaire vrije radio. Het ging tijd worden, hoor ik sommigen onder u al verzuchten. Ik weet het, ik weet het. De afgelopen dagen (zeg maar rustig: weken) heb ik zo weinig tijd (en eerlijk gezegd ook goesting) gehad, met die nieuwe job en al dat gedoe dat daar bij komt kijken en zo, dat het er niet van gekomen is.
Die nieuwe job valt eigenlijk goed mee. ’t Blijft het zelfde superfijne kabelbedrijf, maar toch lijkt het een heel ander euh.. bedrijf. De sfeer is helemaal anders, de manier van werken is een stuk minder strak en de teugels worden minder aangespannen. Marc heeft het met de aanpassing een stukje moeilijker dan ik. Die realiseert zich nog niet volledig dat er bij wijze van spreken geen enkele supervisor over zijn schouder staat mee te gluren als hij naar het toilet gaat. Bij wijze van spreken, zei ik dus.
Chris Van Opstal
Eergisteren was mijn goede vriend Chris Van Opstal jarig en dat vond ik aanleiding genoeg om hem nog eens uitgebreid te bellen op weg naar huis, vanuit de auto. Met Chris heb ik altijd enorm goed kunnen opschieten, zijn gevoel voor humor en zijn denkwijze sluit merkwaardig goed aan bij die van mij. Indertijd, bij Family Radio, amuseerden we ons allebei redelijk met het observeren en het bestuderen van de personages aan de Oorlogskruisenlaan. Chris is één van de weinigen uit die tijd met wie ik steeds contact ben blijven houden, ook al is dat de laatste tijd fel verminderd. Ik krijg nog altijd inwendig de slappe lach als ik me zijn wedervaren in de toiletten voor de geest haal. Op de middag ging ik Chris altijd gezelschap houden in de studio tijdens zijn programma, ik ging daar dan mijn boterhammetjes opeten want om in de grote refter te gaan zitten eten met de Franstaligen en zo, dààr had ik totaal geen zin in. Chris heeft overigens ooit nog eens dik onder zijn voeten gekregen van Danny Debruyn omdat hij op de radio vermeldde wat er tussen mijn boterhammen lag. Echt waar. Vlaanderen heeft geen boodschap aan het beleg van Ben van Praag, was het commentaar van de toenmalige programmaleider. Nee, dat zal wel niet.
Chris Van Opstal
Maar die toiletten dus. Op een middag ging Chris eens plassen en hij bleef verdacht lang weg, zodat ik zelf maar de volgende plaat startte vanop de DSC. Oh die DSC toch, die goeie ouwe Digital Station Controller, een mens zou er heimwee van krijgen. Toen Chris uiteindelijk met roodomrande ogen en zwaar zuchtend toch terugkwam, vertelde hij op zijn typische manier wat er gebeurd was. Ge weet toch dat de kuisvrouw altijd van die blokjes chloor of wat het ook is, in de wc gooit? Ja, dat wist ik, ik had ze zelf ook al zien liggen. Welnu vrienden, Chris stond te pissen en voor de joke mikte hij voluit op zo’n blokje. Waarna dat blijkbaar chemisch reageerde op de plas van Chris en sissend een hoop stoom of zo verspreidde. Chris boog zich onder het plassen nieuwsgierig naar beneden om die stoom te aanschouwen, en even later brandden zijn ogen en zag hij niks meer. En ik stond daar maar te gillen, met mijn leuter in mijn hand: ik ben blind, ik ben blind! Ik probeerde het me steeds weer visueel voor te stellen, en ik lag plat. Chris ook, uiteindelijk.
Raar dat een mens zo’n details onthoudt. Net zoals die keer bij Radio Maeva. Jaja, de eerste zinnen van dit stukje slaan wel degelijk ergens op. We waren enkele dagen in de lucht toen Peter Hoogland op een middag in Ukkel kwam en mij overhaalde om met hem mee te rijden. We zouden eens zien hoever Maeva te ontvangen was. Geen beter middel daartoe dan in de auto te stappen en weg van de zender te rijden tot het signaal zou wegvallen. Zo gezegd, zo gedaan. De Ford Capri van Peter was een uitstekend vervoermiddel en ik kon toch nog niet rijden, zodus. We rijden gewoon in de richting van Gent en we zien wel hoever we komen, zei Peter. Het was fijn en het was spannend. De radio keihard op Maeva en hopla wij weg.
Peter Hoogland
En we bleven maar rijden, en op de radio bleef het maar keihard klinken zonder enige storing, en zo af en toe keken we elkaar eens aan met een blik van hoe is dit mogelijk en we reden Gent voorbij en het bleef maar duren en duren en uiteindelijk stond de Capri stil en wij stapten uit en de muziek van Maeva klonk nog altijd keihard uit de autoradio en we wisten al wel dat het bereik van de zender goed was maar dat het zo goed zou zijn hadden we niet verwacht en als twee kleine jongens stonden we naast de auto enthousiast te luisteren naar dit is maeva radio maeva het station waar pit in zit en met blinkende oogjes keken we naar het strand van Blankenberge en naar de Noordzee die een dikke honderd meter verder lag te schitteren in de zon.
Voorwaar, ik zeg u: het voorjaar van 1981, het had wel iets.
Nog even aan ’t ronddwalen geweest in de virtuele archieven op mijn Travelmate. Wat vind ik daar? De website die op 1 april 2000 online stond op het domein radiomaeva.be
Die dag mocht Radio Maeva gebruik maken van alle frequenties van Family Radio, bij wijze van aprilgrap. Danny Debruyn had het idee geopperd en mij gevraagd om het uit te werken. Met hulp van Arie van Loon lukte dat wonderwel. Honderden mensen trapten met open ogen in de val. Het zag er ook allemaal wel net echt uit, moet ik toegeven. Trailers vol Maeva-jingles op de radio, een paar artikeltjes op RadioVisie (ja die mannen zijn altijd wel te vinden voor een goei joke) èn een echte website op een snel geregistreerd domein.. het gaf een heel geloofwaardige indruk.
Op de vooravond van 1 april liet ik de reguliere website van Family Radio doorverwijzen naar de fake Maeva-site en dat gaf voor veel mensen de doorslag. Bij IP kregen ze op slag het angstzweet in hun portemonnee en DDB werd op het matje geroepen. Dit ging toch werkelijk te ver! Het succes van Family Radio werd hier in gevaar gebracht! Echt waar, ze waren lichtjes in paniek, hoe is het mogelijk? Echt grote lichten zaten daar niet aan het roer van die reclameregie.
Soit, de aprilwebsitestaat nog altijd online. Vooral het gastenboek is leuk om nog eens door te nemen.
Ja, ik denk dat ik sjagrijniger ben geworden sinds mijn rookstop.
Bill Gates
Ik heb bijvoorbeeld drastische maatregelen genomen tegen het monopolie van de rijkste vent van de wereld en dus heb ik eindelijk Internet Explorer in mijn vuilnisbak gekieperd en vervangen door Mozilla FireFox. Als ik zo vrij mag zijn even een trendy uitdrukking te gebruiken: FireFox rocks, en nog geen beetje. Het is sneller dan IE, veiliger tijdens het surfen èn het werkt zonder probleem met mijn bank. Straks Zondag Zondag, aflevering zoveel. Centrale gast is deze keer Meneer Forest himself, ook bekend als Jan Van Gent of Geert van Den Bunt. Het wordt mijn eerste radioprogramma in lange tijd zonder sigaret. Bij Family Radio heb ik ooit nog eens proberen stoppen met roken. Dat was in de periode van de jaarwisseling naar het magische 2000. Zeer woelig tijdvak, met o.m. Chris Van Opstal in één van de hoofdrollen, en featuring een aantal medemensen als Grim Vermeiren, Toos Smet, Yasmine en Els Havermans. Samen met Grim en Els ben ik er in geslaagd om twee dagen gestopt te blijven en toen gingen we weer paffen als nooit tevoren.
Yasmine bij Family
Oh ja, over Family Radio gesproken, ik heb hier nog een leuk hebbedingetje voor de verzamelaars: de complete website van dat station uit het jaar 2000. Interessant om nog eens door te bladeren op een zondagmiddag. De afdeling presentatoren bvb. En het gastenboek van die site is ook lezenswaardig. Tijdens de zoveelste paniekerige restyling van Family hadden ze de hele programmering toen overhoop gegooid, ik had nog enkel een programma op zaterdagmorgen.
Willy Sommers
Speciaal om die mededeling te horen, was ik ontboden naar het bureau van DDB en Rudy Dierckx. Geen ochtendprogramma meer, maar ik mocht wel blijven als webmaster van Contact en Family. En op zaterdag mocht ik ook nog de techniek doen voor Willy Sommers, overigens een heel aimabel man mèt gevoel voor humor.
Lang duurde het niet op die manier, ik ben niet gemaakt om ergens op de achtergrond mee te spelen, en de sfeer in het blauw fabriekske beviel mij toch al een tijd niet meer. Dus toen Jeroen Straeter mij belde met de vraag of ik mee wilde werken aan Multipop in Antwerpen, hoefde ik niet lang na te denken. Het was mij een waar genoegen dat ik op mijn beurt Rudy Dierckx en kompanen kon vertellen dat ik het voor bekeken hield.
En dan nu dringend naar Hamme. De risicowedstrijd Hamme-Antwerp vindt daar plaats, hoe is het mogelijk. Dat die hooligans mij maar niet te veel lastig vallen, ik ben licht sjagrijnig de laatste dagen.
Op de -overigens mooie- site van Jan Leirs lees ik in een stukje over Family Radio het volgende mysterieuze zinnetje: ‘Een toffe ervaring enneh toffe collega’s daar in Neder-Over-Heembeek, op één persoon na dan misschien maar die werkt er intussen niet meer’
Nu heb ik zelf een behoorlijk lange tijd bij Family Radio gewerkt, zo ongeveer van september 1998 tot juni 2000, en zo goed als alle collega’s daar vond ik inderdaad tof. De radiocollega’s dan toch. Voor de rest was het daar eigenlijk meer een muziekfabriek dan iets anders. Een tijdlang heb ik enkel programma gedaan, in de ochtend natuurlijk, maar later boden ze mij heel veel geld om fulltime een kantoorjob te doen als webmaster van Family Radio en Contact Vlaams. Jan was overigens mijn opvolger daar, nadat ik besloot dat het welletjes geweest was en overstapte naar Multipop in Antwerpen. Een verhaal apart trouwens, wellicht iets voor later op deze virtuele bladzijden.
Soit, dat ochtendprogramma ging de eerste maanden wel. Ik vond het wel aangenaam om na jaren lokaal aanmodderen weer iets nationaal te kunnen doen. Vòòr Family kwam ik overigens van Antigoon, toen het nog van Piet Keizer was. Ook daar zit nog stof in voor meer. Later, vrienden en vriendinnen, niet alles tegelijk. Er was een tijd sprake om van dat tweede produkt een nieuwe Maeva te maken, met naam en al. Dat liep verkeerd af (ja, ook hierover zou ik een flinke boom kunnen opzetten maar laat ik dat vooral niet doen), zodat op het laatste nippertje een andere naam moest worden bedacht.
Tja, een geniale inval was het niet om de keten Family Radio te noemen. Zeker niet met die schrijfwijze, zodat iedereen de neiging had om het op z’n Engels uit te spreken terwijl we eigenlijk het fletse Familieradio moesten zeggen. Danny De Bruyn belde mij op bij Antigoon omdat hij mij er graag bij wou. Tuurlijk datte. Later heb ik vernomen dat mijn naam nogal kwistig viel bij het ompraten van lokale radio’s om in de keten te stappen. Ah ja, als den dezen meedeed, zou het echt wel een tweede Maeva worden. Flauwekul natuurlijk. Maeva maak je echt niet enkel met een aantal namen van vroeger, laat staan met één enkele naam. Maar goed, ik liet me overhalen en die eerste maanden waren zoals gezegd, redelijk aangenaam in de ochtend. Ze lieten me min of meer mijn gang gaan, alleen werd het mij al snel duidelijk dat het strakke praatformat van Contact ook bij ons zou opgelegd worden.
IP, de reclameregie, had overigens geen greintje geduld en om de paar maanden werd omgeschakeld van format, programmering, muziekkeuze zodat de keten uiteindelijk totaal geen kans kreeg. Tja, als je niet gehinderd bent door enige vorm van radiofeeling en enkel maar met flink wat dollartekens in de ogen door het leven gaat, is dat te verwachten.
Doe mij er later aan denken dat ik het ook nog eens heb over de fameuze aprilgrap indertijd waarbij Family voor één dag echt Radio Maeva werd. Het idee was eigenlijk van den Bruinen, de uitwerking mocht ik zelf helemaal doen (samen met Arie van Loon die voor een paar dagen uit Nederland over kwam). Mijn ex-collega uit Aalst heeft daarvoor nog danig onder zijn edele delen gekregen van IP die dachten dat de luisteraars plots massaal gingen afhaken en ècht zouden aannemen dat Family verdwenen was. Oh my God.
Louis Weenen
Waar had ik het eigenlijk over? Ohja, over Jan Leirs. Net als hij had ik eigenlijk geen problemen met de collega’s. Ik heb er in feite een aantal keicoole gasten leren kennen. Jeroen Gorus om maar iemand te noemen. Hij beconcurreerde mij in de ochtend en we deden dus programma op dezelfde tijd, op amper 10 meter van elkaar. Sjieke gast. Eén van de betere radiomakers van de moderne tijd. Tom van Wezendaele, ook een fijn mens. Hij deed de nacht bij Family en Contact, en bleef meestal nog een tijdlang plakken ’s morgens. Ik kwam hem een paar maanden geleden toevallig tegen in Waasmunster maar hij maakt geen radio meer. God ja, er zijn er nog natuurlijk. Grim Vermeiren, ook een toffe kadee. Nu bij de 4FM nieuwsdienst, toen nog bij Radio Beiaard in Dendermonde. En Louis Weenen die nieuws kwam lezen bij mij. En de beruchte Jo Buggenhout waar ik vreemd genoeg redelijk wat sympathie voor voelde.
En ik leerde er ook de onovertroffen Van Opstal kennen, zowat de enige die ik nog regelmatig spreek. Geen collega meer, maar een vriend geworden.
Met de personen buiten de studio had ik weinig of geen contact. Met de Franstaligen bijvoorbeeld, niet in het minst omdat mijn Frans op geen botten trekt. Ook omdat het sfeertje mij niet aanstond. Het achterbakse gedoe enzo, je kent dat wel van overal op de wereld. Ik kon dan weer wel overweg met den Bruinen want die kende ik al zolang. Zelfs met Jan Dooms kon ik het op persoonlijk vlak best vinden.
Maar.. oh God! Wie ik totaal niet kon verdragen, was o.m. de vrouw van de baas, hoe heette ze ook weer? Chantal! Brrr… ik zie haar weer voor me, helemaal opgedirkt en opgetut. De macht lag voor een groot deel bij haar, dus ver zou ik het daar toch niet gebracht hebben. Francis zelf kon ik wel hebben, de man heeft een zekere charme, dat moet ik toegeven. En er liep daar nog zo’n rare rond. Hoe heette die ook weer? Ook Chantal? Zwart haar, verantwoordelijk voor de boekhouding en de uitbetaling van de lonen. Kortom, iedereen was super vriendelijk voor haar maar ik kon het niet opbrengen. Brrrr.
Wèl tof was Katrin, de jonge directiesecretaresse van der Rudy. Ja, de Rudy uit de Kempen. Ook daar had ik al wat mee beleefd in mijn jaren daar. Ik moet dringend Marc nog eens aanspreken voor meer details uit die tijd want het begint al te vervagen. Maar met Katrin had ik wel fijne gesprekken, dat is een feit.
Het schijnt dat er nogal vrij veel plek is op zo’n weblog van Skynet, dus ik heb nog mogelijkheden genoeg om alle mensen uit het verleden aan bod te laten komen en sommige van hen een flinke veeg uit de pan te geven. Hihi.
Maar wat ik dus eigenlijk al die tijd wou zeggen: Jan Leirs, welke collega bedoel je eigenlijk waar je niet mee overweg kon?? Want dat interesseert mij dus wel, die intermenselijke verhoudingen en de daarmee gepaarde ongemakken. Let me know, J.
Alles gaat voorbij 