Tag: mi amigo

Stan Haag vandaag (en in 1985)

Maak maar wat extra reclame voor de podcast van vrijdag, kreeg ik als instructie te horen van de genaamde Hermans.
Onze wekelijkse wandeling over Tivoli Road zat er op. We genoten van het zonlicht dat door de bladeren filterde terwijl we langs het kronkelende pad liepen, omringd door het vrolijke gegil en gelach van schoolkinderen. We realiseerden ons dat ze wel iets moois hadden weten te maken van dit park. De energie en levendigheid in de lucht vulden ons met een gevoel van positiviteit en verwachting.

Marc in rustige afwachting tot de opname kan beginnen.

Is het met of zonder BTW? zou ik willen vragen aan de baas van Stad Mechelen die deze keer zeker een mooi stukje poëtische promotie voor zijn park krijgt van mij.
En de podcast? Het is een aflevering geworden, die ik aan iedere rechtgeaarde radio-fan kan aanraden. Het gaat onder meer over enkele hilarische momenten van de genaamde Stan Haag, beroemd en bekend van Radio Veronica en ook van Radio Mi Amigo. Beklijvende fragmenten die u zullen bijblijven, dames en heren en eventuele x-en.

(En nu alvast wat reclame voor volgende week: een exclusieve opname van iets van de Magdalena)

Tijd brengt raad en vergiffenis

Straks om 18 uur gaat de nieuwe week-aflevering van Tivoli Road online op de website. En als Spotify een beetje mee wil, in de loop van de avond ook dààr. Het is weer een vrij lange episode geworden, waarin we het verhaal uit de doeken doen van de exit van Ronny Van Gelder bij Mi Amigo Duisburg. Zelf vind ik het niet één van onze fraaiste belevenissen. Maar ja, voorbij is voorbij. En spijt komt altijd.. inderdaad: te laat.

In 2004 was Ronny te gast bij ons in Zondag Zondag, een goed beluisterd radioprogramma op Radio Forest in Hamme. Eén en ander hebben we toen met Ronny uitgeklaard. Het komt er op neer dat hij ons de pauselijke zegen gaf, vol van vergiffenis en zo. Fragmenten uit dat programma kan je horen in de aflevering van onze podcast.

En ter verdere kadering en duiding, zal ik hier een linkje zetten naar een vorige posting op mijn blog waarin ik het toen had over de bewuste Zondag Zondag van die week. En beter kan ik het nu, anno twintig roerige jaren later, eigenlijk niet zeggen. Lees zelf maar, matekes.

Als een zeef

Marc stuurde mij een berichtje om te zeggen dat hij volop fragmenten aan het beluisteren is voor één van onze volgende afleveringen. Het zijn stukjes uit programma’s van Mi Amigo Duisburg. Ik noem het zo voor het gemak, maar het heette gewoon Mi Amigo. Meer daarover later. In Tivoli Road van dit weekend nemen we al een aanloop naar het verhaal van dat nationale station uit 1984 dat Marc en ik opstartten, samen met Guido van Linthout en Ronny Van Gelder. Die Mi Amigo was overigens de eerste radio die echte concurrentie werd voor Maeva, nadat we daar weg waren.

Maar soit, zoals ik zei: meer daarover later. Waar het mij nu om gaat, is de teloorgang van het menselijk geheugen. Zowel Marc als ik zelf, beseffen stilaan dat het quasi onmogelijk is om alles wat we hebben meegemaakt, ook tot in detail te onthouden.

Ben? Wist je dat jij en ik nog programma hebben gedaan bij Lipstick?
Och gij! Nog vòòr Mi Amigo begon in Duisburg? Dat wist ik niet meer!
Ik ook niet. Totaal vergeten!
En dat Ferry Eden ook programma deed voor Duisburg.
Totaal vergeten!

Dit soort conversaties beginnen steeds vaker op te duiken. Zeker sinds we via Tivoli Road meer en meer met ons eigen verleden geconfronteerd worden. Vroeger dacht ik dat het een vroege vorm van dementie was die de kop op steekt, nu het pensioen een onvermijdelijk deel van de realiteit is geworden.
Echter, sinds een tijdje begrijp ik dat niemand èlk detail van zijn/haar leven voor eeuwig onthoudt. In ons geval, waarbij veel details in de vorm van audio-fragmenten regelmatig verschijnen, krijgen we evenwel vaak te maken met de harde bewijzen.

De momenten van och gij! Dat wist ik niet meer! zijn dan ook meer dan vroeger aanwezig. Gewoon accepteren is de boodschap, het heeft ook zijn goeie kanten. Welke goeie kanten dat zijn, dat ben ik helaas vergeten.

Nog iets voor de Maeva-fans: ik weet dat Ronny Van Gelder ons veel te vroeg ontvallen is. Maak u geen zorgen, hij wordt niet vergeten. In de komende afleveringen van onze podcast, zullen we het nog vaak hebben over de Ronny. En zoals Marc het soms zegt: hij krijgt zijn plaats in de geschiedenis.

Betrapt, Marc!

Zoals ik al beloofde in de loop van de bonus-aflevering van Tivoli Road, zet ik de foto’s die Marc Jacobs nam van het publiek op de boot, hier op internet. Denk er aan, die boot kwam in 1977 langszij de MV Mi Amigo liggen. Eerlijk gezegd, de foto is niet super duidelijk maar L. (de jongste dochter van Marc Hermans, die blijkbaar over een geoefend speurdersoog beschikt), meende in één van de fans haar vader te herkennen en riep dan ook uit Papa da zijde gij!.

Nu is de tijd voor ons (dus ook voor Marc) niet helemaal zonder gevolgen gebleven, maar ik kan bij goed toekijken toch bevestigen dat de jongeman die met een fototoestel in de hand een beetje boven het publiek uit torent, wel degelijk de genaamde Marc H lijkt te zijn. Betrapt!

Snel schakelen, il faut le faire.

Wel, toen ik nog voor het fijne kabelbedrijf werkte – alweer ACHT jaar geleden, kan je dat geloven?- was één van de vereiste skills op de klantendienst: snel kunnen schakelen.
Snel schakelen, dat is zeker één van de kunstjes die Marc en ik uit onze hoed getoverd hebben de voorbije twee weken. Mi Amigo (de èchte), de webradio waar Marc sinds vorig jaar zijn programma Koffiepauze deed, zit helaas een beetje in de problemen, door strubbelingen tussen boven en beneden. Waarbij je beneden mag opvatten als de plaats waar de talenten zetelen. De dj’s die vroeger deel uitmaakten van de originele ploeg uit de jaren toen Mi Amigo nog uitzond vanop de woelige baren van de Noordzee. De Getrouwen, zeg maar. Wat uiteraard niet betekent dat boven de plaats is waar één of meer Verraders zitten. Die analogie met het populaire reality-programma op tv komt me nu gewoon goed van pas, da’s al.

De strubbelingen zitten vooral in de communicatie tussen boven en beneden, in die mate zelfs dat de originele ploeg besloot om het gezamenlijk voor bekeken te houden, en op te stappen. Ik ga daar verder niet over uitweiden, probeer niet om me toch zover te krijgen. Laat ik het erop houden dat ik me heel waarschijnlijk zou aansluiten bij beneden, als ik er toch betrokken bij zou zijn.

Het gevolg is wel dat er geen gesproken programma’s meer zijn op dit moment. En dus ook geen Koffiepauze met Marc. En ja, dus ook geen Tivoli Road meer. En kijk, onze skills van bij de klantendienst komen ons op dit punt goed van pas.
We moesten snel schakelen.

Tivoli Road is bijna van de ene dag op de andere een podcast geworden.
Alle voorbije afleveringen staan inmiddels op de belangrijkste platformen en zijn dus te beluisteren op beide A-merken onder de besturingssystemen op de huidige smartphones. Ja, Apple (iOS) en Android inderdaad. En dankzij de aanwezigheid van Spotify onder Windows èn MacOS, zijn we ook te vinden op alle computer-systemen.

En voor de mannen/vrouwen/x-en die niets moeten weten van al die nieuwerwetse prullen en die eigenlijk alleen maar internet willen hebben: zelfs die koppige duvels kunnen toch naar onze podcast luisteren via de website www.tivoliroad.be

De nieuwste aflevering (de eerste onder het podcast-regime, zeg maar) komt zaterdag online. Morgen zal ik verslag doen over de opname daarvan die Marc en ik tijdens onze wandeling van dinsdag euh… opgenomen hebben dus hé.

Hoe gaat het verder?

Dat schrijft Marc Hermans een paar dagen geleden op zijn Facebook-profiel.
Zet maar een link naar mijn blog, zei ik stoutmoedig en zonder er veel over na te denken. Zo ben ik al mijn hele leven geweest: doen, en dan pas nadenken. Spijt komt naderhand, en altijd te laat.

Maar goed, ik moet eerlijk zijn. De kans is vrij groot dat u hier bent door die link op de FB-pagina van de Marc. Ik zie dat ook in mijn statistieken: een opvallende stijging van het aantal bezoekers sinds die posting van mijn radio-collega, metgezel sinds jaren en jawel: goede vriend. En ik mag zeker niet vergeten: compagnon de route op de weg die ons de voorbije maanden extra verbindt. De weg die we met z’n tweetjes bewandelen. Een pijnlijke rug en nek krijgen we er allebei van. Komt door het achteruit kijken. De blik iets vaker gericht op het verleden dan op de toekomst. Jawel, de weg door één van de meest onderschatte en mooiste plekjes van Mechelen, en nog vlak bij mijn deur ook. Tivoli Road.

Voor ik het vergeet: deze woorden schrijf ik NU. Niet in 2006, niet nog vroeger. Nee makkers. NU. In het Huidige Heden. We zijn waar we moeten zijn. Mijn oude weblog staat er weer volledig op. Ongecensureerd, ongewoke’d, onaangetast door de tijdsgeest. Ik heb alles gekopieerd en geplakt zoals het er oorspronkelijk stond, bijna een decennium geleden. Het enige wat ik wel deed, was het geheel opfleuren met wat foto’s die ik in de vroegere versie niet publiceerde.

Het was niet echt zo simpel als ik het hier laat klinken, hoor. Meer dan ik aangenaam vond, kwam ik namen tegen van collega’s, kennissen en vrienden waarbij ik dacht: tiens, die is dus dood. Soms met een knoop tussen hart en maag. Soms kwam het goed uit, de beslissing om niets aan de teksten van toen te veranderen. Ik kon dan namelijk doen alsof er niets aan de hand was. Doen alsof iedereen nog leefde.

Mijn moeder is ondertussen alweer bijna twee jaar dood. Dat word ik dus echt niet gewoon, jongens. Ik heb nog altijd de neiging om te denken: straks eens bellen naar ons ma en vertellen dat mijn rug weer opspeelt.
En radio-collega’s leven ook niet eeuwig. Noël en Frans en Ronny en de Lukken en wie nog allemaal. Ze zijn weg. Nu ik in het Huidige Heden zit, kan ik niet langer faken natuurlijk.

Hoe moet het nu verder?
Omdat ik niets meer van teksten heb om te plakken, zal ik het moeten doen met wat in mijn hoofd zit, en wat er uit wil komen.

Zal ik dan maar even de olifant in de kamer benoemen? De hete aardappel ter hand nemen? Tivoli Road. Wat gaan we daarmee doen?
Laten we er voor het gemak van uitgaan dat die naam u niet geheel onbekend is. Misschien dat u zelfs een trouwe luisteraar bent van het item uit Koffiepauze, het weekendprogramma dat Marc Hermans verzorgt bij de vriend aan huis van zovele mensen die met een brok nostalgie in de keel luisteren naar Mi Amigo (de èchte).

Er zijn inmiddels al een kleine zestig afleveringen geweest van Tivoli Road sedert begin oktober van vorig jaar. Al een tijdje zijn Marc en ik aan het nadenken over een manier om op safe te spelen, voor zover dat mogelijk is in dit leven natuurlijk. Stel dat er iets gebeurt met de radio. Ik zeg niet dat er iets zàl gebeuren, ik wil het zeker niet jinxen. Maar stèl.
Stel dat er iets gebeurt met het internet. Stel dat ze dat afschaffen. Of verbieden. Of dat ze de pries uit trekken. Ik heb het al eerder meegemaakt. Dus ja stèl.

Marc en ik zijn twee gasten die zo heel af en toe toch eens verder kijken dan onze neus lang is. We steken elke week toch iets te veel moeite in dat item om het te laten verbrodden door stèl dat.

Dus vrienden.
Tivoli Road is vanaf nu niet langer alleen een item in een radio-programma.
Laat het voorgaande even doordringen.

Tivoli Road is vanaf nu (ja NU) ook een podcast. Eigenlijk moet ik dan zeggen, hoewel ik een bloedhekel heb aan het woord: een heuse podcast.
Als u NU gaat zoeken naar Tivoli Road op Apple Podcasts (de app die op èlk Apple device gratis aanwezig is), dan zal u daar alvast de eerste twintig afleveringen vinden. En morgen nog meer. En de dag daarna absoluut nog meer.

Met andere woorden: als aanvulling (backup of whatever) op het radio-item kan u ons vanaf nu beluisteren als podcast. Probeer het maar als u het niet gelooft. De komende dagen zal ik dit blogje gebruiken als promotie-medium voor de podcast. Als u enige vorm van luiheid voelt of geen zin hebt om Tivoli Road in te typen in Apple Podcasts, zal ik u verwennen vanavond. Klik gewoon op deze link.

De groeten van Marc, en maak u geen zorgen (vooral voor de mensen die niet zo fanatiek van Apple houden als ikzelf). We werken eraan om Spotify ook te laten werken met Tivoli Road.

Voila. En voor zij die belust waren op sensatie, de pessimisten, de haters of whatever:

Alles gaat voorbij. Maar niet meteen.

Lef en ballen

Jaja, zometeen ga ik het nog eens over radio hebben, ongeduldigaards!
Maar eerst even dit: met een gezonde dosis verbazing kijk ik naar het boekje Met Ben op de boot waarover ik het vorige keer had en dat hier naast mij op tafel ligt. Mijn verbazing geldt niet zozeer het boekje zelf, dan wel het wonderbaarlijke feit dat de schrijfster van het werkje, de auteur zelf dus, nog geen week na mijn bijdrage, haar commentaar heeft neergepoot op mijn weblog. De wondere wegen van het Lot of van het Toeval, of wat het dan ook is dat dit leven bestiert, zijn toch wel echt euh.. raar. Te meer daar mevrouw Guirlande (ergens voel ik dat ik haar rustig Christina mag noemen, ze is tenslotte geboren in Moerzeke, vlakbij mijn deur dus) het boekje heeft geschreven in 1981, mijn persoonlijk wonderjaar. Op haar website staat 1982 vermeld bij Met Ben op de boot maar in het boekje zelf staat het jaar 1981 dus dat zal wel kloppen. Plus daarbij (zàlig detail), op de originele uitleenkaart die bij het boek hoort, staat met de hand 15/07/81 geschreven als eerste datum waarop het werd uitgeleend. 
Het Lot gooit nog een paar extraatjes naar me toe, zie ik. Christina werd geboren op 11 november 1938. Op 11 november van het jaar onzes Lot 1983 (bijna hetzelfde, maar omgekeerd dus) legden Hoogland, Hermans, De Groef, Van Loon en ikzelf de wapens neer bij Maeva. En ze heeft verdorie net als ik – alleen langer – in het onderwijs gestaan. Overigens, ik zie dat ze nog steeds zwaar actief is, literair gesproken. De publicaties van haar hand blijven ook in deze eeuw doorgaan. Way to go, Christina!

Waar ging ik het nog over hebben? Over radio, heel juist.
Frans uit Mechelen wil mij per sé aan het hoofd hebben van een nieuwe Mi Amigo voor Vlaanderen, eentje via het web. Om te beginnen, zo zegt hij zelf. Ik vind dat allemaal goed en wel, maar zelf heb ik niet echt de behoefte om een nieuwe Mi Amigo uit de grond te stampen. Niets is zeker in het leven, dus ik zeg nooit nooit maar verder dan eventueel ooit nog eens meewerken aan een radio zou ik niet willen gaan. Een programma maken of zo. Voor de micro zitten en wat praten en zo, dat lijkt me nog wel cool. Maar een radio uit de grond stampen? Een format (braak!) bedenken? Playlists maken? En dan de godganse dag er naar luisteren en fouten noteren? En dan nog zorgen dat het hele spel commercieel draait ook? Alleen maar miserie, jongens.

Plus daarbij, Mi Amigo was een zeezender uit de jaren zeventig. Laten we het zo houden. De halfslachtige poging vanop de Magdalena (waar ik lotzijdank deel mocht van uitmaken) was al op het randje en de Mi Amigo vanuit Duisburg (de latere keten) had eigenlijk niet meer gehoeven, toch niet onder die naam. Als Mi Amigo, of Maeva of Seven nog eens willen terugkomen, laten ze het dan doen met dezelfde ballen en hetzelfde lef als hun illustere voorgangers, illegaal of op andere wijze, maar dat ze het dan meteen goed doen. Dat ze dan meteen heel Vlaanderen overspoelen met hun geluid. Keihard, tegen alle gevestigde waarden in en vooral: dat ze zorgen dat niemand er omheen kan en dat iedereen overal kan luisteren. Je moet gewoon in de auto kunnen luisteren, zonder veel gedoe of geswitch. Niet via een netwerkje van lokale radio’s, niet via een webradio, niet via een satelliet en niet via de kabel. Maar gewoon via de goeie ouwe ether begot. En op FM hé, niet op de middengolf of korte golf, want dat klinkt langs geen kanten meer, we moeten daar eerlijk in zijn. 

Ik weet ook wel dat het er nooit van zal komen. De tijden zijn dermate veranderd dat lef en ballen eerst moeten plooien voor de wetten van marketing en zo, en verder is de realiteit natuurlijk duidelijk: er zijn gewoon te veel spelers op het onnozele lapje putgrond dat Vlaanderen is. Dat was in de piratenjaren 80 heel anders: enkel den BRT was er en die trok echtwaar op niets. Dus supermoeilijk was het nu ook weer niet om succes te hebben. Maar! Laat ik ophouden voor ik de verdiensten van mijn kompanen en mezelf van 25 jaar geleden helemaal weg relativeer. Een tè groot Einstein-gehalte is ook niet alles, dàt moet ik vooral voor ogen houden.

In om het even welk tijdvak, vrienden: lef en ballen, en verder geen gezever.

Van Hamme naar Aalst in een bolleke

Tja, ik maak dan wel graag ironische opmerkingen over crashen en neerstuiken en zo voor ik in een vliegtuig stap, maar ’t is toch altijd met een zekere opluchting dat ik weer uit zo’n machine stap en de vaste grond onder mijn voeten voel. ‘Een mens is niet gemaakt om te vliegen,’ placht mijn broer vroeger te zeggen. Hij weigerde dan ook steevast in een vliegtuig te stappen. 

De tijd aan boord vloog redelijk snel voorbij want ik had mijn voorzorgen genomen. Zaterdag nog snel het eerste uur van Retrovisie FM gedownload en naar mijn iPod overgezet zodat ik mijn gedachten wat zou kunnen verzetten tijdens de vlucht. Overigens: ter attentie van de mannen van RadioVisie wil ik wel even zeggen dat ze het beter geen podcast kunnen noemen. Voor een goeie definitie daarvan, één adres: http://www.podcasting.be.

Het was toch vreemd om 10.000 meter hoog de stem van Luc De Groot te kunnen beluisteren, weliswaar via een microfoon die maar half zijn gat werkte. 

Luc de Groot

Luc praatte met Maurice Bokkebroek, de legendarische technicus van Mi Amigo uit de jaren zeventig. Bokkebroek is één van die namen uit het verleden waarmee je direct kan testen of iemand een gelijkgestemde ziel is. Noem in een zaal met honderd mensen de naam Bokkebroek en de mensen die de naam kennen, zijn de echte zeezenderfans. Otto is ook zo’n naam. Ik was echtwaar ook een echte zeezenderfan in de seventies.

Tegenwoordig is dat natuurlijk wel een stuk minder. Je kan niet zelf in het milieu gezeten hebben en dan nog steeds met dezelfde onbevangenheid naar dat milieu kijken. Ik moet toegeven dat ik wel nog graag eens luister naar programma’s uit die tijd, of naar jingles en commercials. Het klinkt allemaal lekker antiek en de geur van de zomer van 1976 straalt er vanaf. Dàt aspect van de zeezenders en de piraten kan ik nog wel smaken, het loutere gevoelsaspect dat de eigen herinneringen terugbrengt. Andere mensen zijn dan weer goed in het opsommen van data en feitjes en ze kennen de hele piraten-historie glad van buiten. Ikke niet. Ik zou zelfs de geschiedenis van de Magdalena niet kunnen navertellen zonder blunders te maken, en ik heb toch zo’n drie maanden op dat schip gezeten.

Erik Mes, Luc De Groot, Ben van Praag, Ton Schipper
Hamme, 1979

Luc De Groot. Ik leerde hem kennen na mijn Mi Amigo-avontuur en hij haalde me binnen bij Radio Plus, de Brusselse vrije radio waarvan hij de Nederlandstalige kant bestierde. ’t Zal zeker niet omwille van mijn kwaliteiten geweest zijn, maar wel omdat ik die zomer op een zeezender had gezeten natuurlijk. Ik had in die tijd nog geen eigen vervoer, en Luc kwam mij ophalen in Hamme met zijn bolleke, een onvoorstelbaar kleine auto waarin juist twee mensen pasten. Hij nam mij dan mee naar zijn thuisstudio boven Dirk Martens, waar tegenwoordig die praatcafé’s van de Vlaamse radiokenners doorgaan, weetjewel. En daar nam ik dan één uurtje programma op voor Radio Plus, op van die Maxell-cassettes. Hoe heette dat programma ook weer? De Flashbackshow, geloof ik.

Ik vond het wel prettig dat ik radio kon blijven maken, nadat Mi Amigo op de klippen was gelopen. Lang duurde mijn tijd bij Plus ook niet, want om één of andere reden stopte de hele Nederlandstalige ploeg ermee. Je moet weten dat de Brusselse radio’s toen nog zo goed als allemaal tweetalig waren. Krankzinnige toestanden, hoor. De Vlamingen hadden bij Plus de volledige woensdag, en daar hield het bij op. Later zou ik bij Radio Huguette belanden en daar waren de zaken een beetje eerlijker verdeeld, maar die tweetaligheid bleef even krankzinnig. Bij Contact was het nog erger. Ik heb daar ook nog een aantal maanden gedraaid in 1980 en de Vlamingen en Franstaligen zaten er gewoon door elkaar heen gehusseld. Geen wonder dat Maeva een paar maanden later zo’n succes werd. Een krachtige zender en 24 uur per dag enkel Nederlandstalige presentatie, daar kon Contact in het begin niet tegenop natuurlijk. Enfin, ik heb Luc De Groot eigenlijk nog nooit bedankt dat hij mij bij Plus binnenhaalde. Ik neem aan dat ik anders gewoon in mijn alternatieve realiteit was beland en nu netjes zou staan lesgeven. Je leven wordt gestuurd op sleutelmomenten en door bepaalde mensen. De miserie is dat je zoiets nooit doorhebt als het gebeurt, maar altijd veel later.

onbekend, Danny Debruyn, Luc De Groot, Peter Hoogland
1980 (Radio Huguette)

Een jingle voor Zondag Zondag, ingesproken door Luc De Groot

Mijn Jersey Girl

De MS Magdalena in 1979 – (c) onbekend

Wel ja, hoe gaat dat in het leven? Je hebt van die lange periodes tijdens dewelke je zo goed als nooit meer denkt aan andere tijden in je bestaan en dan hoor/lees/ruik je iets dat je met een rotvaart terug in je eigen verleden laat roetsjen.
Door die mail van Martien Engel en de site van Mi Amigo 192 ben ik wat aan ’t rondsurfen geweest en kwam ik terecht bij een andere, voor mij ronduit fijne website waar ik ooit al eens op terecht was gekomen maar waarvan ik het bestaan zo goed als vergeten was.

Dossier Mi Amigo is van de hand Theo van Halsema en is een aanrader voor iedereen die ooit naar Mi Amigo heeft geluisterd, of het nu om de originele ging of om het vervolg vanaf de Magdalena. De site bevat tientallen teksten uit krantenartikels die ooit verschenen over Mi Amigo.

Zelf heb ik tijdens mijn verblijf aan boord flink wat foto’s genomen maar die werden allemaal in beslag genomen door de Nederlandse politie, dus je kan je wel voorstellen dat ik met een flinke brok van nostalgie in de keel plots na 26 jaar een foto zag van het toilet op de Magdalena. Rare ervaring: na een dikke kwarteeuw zit je nietsvermoedend op internet te zwalpen en zie je plots de godvergeten wc terug waarop je zelf nog hebt gezeten tijdens een zomer op de Noordzee, een zomer die redelijk allesbepalend is geweest in je leven.

Op diezelfde site staat ook nog de volledige programmering en ik moet lachen als ik zie dat ze mij op zaterdagochtend het programma Muziektrein hadden gegeven, een programma voor de derde leeftijd. Tjonge, ’t was wel echt een breed format. 

Terwijl ik zo op die website de geur van 1979 zit op te snuiven, moet ik mezelf bijna echt dwingen om de realiteit onder ogen te zien: al die teksten gaan wel degelijk over een stukje geschiedenis dat ik zelf heb meegemaakt, waar ik met mijn gat bovenop zat. En geen haar op mijn hoofd dat er toen aan dacht dat ik een stukje geschiedenis meemaakte. Ik besefte toen enkel dat ik zat waar ik in mijn jongensdromen altijd had willen zitten. Geen zorgen, geen gezever. Plaatjes draaien vanop de zee. De kust, de rest van de wereld en de toekomst ver weg. Nothing matters in this whole wide world when you’re in love with a Jersey girl, zou Springsteen jaren later zingen.

Mijn Jersey girl heette drie maanden lang Magdalena.

Mi Amigo lied vanaf de Noordzee, 1979

Ik ben geen goeie ondernemer

De nieuwsgroep be.radio staat de laatste dagen weer bol van postings over Maeva en alle mogelijke afgeleiden. Ik volg meestal met zijdelingse belangstelling dat soort van discussies, zonder mij zelfs maar te ergeren aan de bijdragen van mensen die van ver de klok hebben horen luiden terwijl ze er toch geen idee van hebben waar de klepel hangt. Die belangstelling heeft natuurlijk te maken met het feit dat het hier onderwerpen uit mijn eigen verleden betreft. 

Zo gaat het nu, behalve over Maeva, ook al over Radio Bravo, over de Maeva-reünie in 2001 en het daaruit volgend kabelavontuur, en ook wordt er 3geschreven over het mogelijke bestaan van een ketenradio onder de naam Mi Amigo in de jaren 80.

Die ketenradio heeft nog echt bestaan ook, en ik heb er bijgezeten. Meer nog, ik deed er de programmaleiding, samen met mijn twee toenmalige gabbers Marc Hermans en Eric Hofman. De keten was voortgevloeid uit de Mi Amigo in Duisburg die uitzond op 107.8, aan de rand van de band. En nee, dat was niet alweer een droom van Hofman, zoals iemand die het denkt te weten het beweerde op de nieuwsgroep. De radio in Duisburg bestond al onder de naam Radio Lipstick en werd pas Mi Amigo toen Ronny Van Gelder, samen met Marc en ik een verbond aangingen met Guido Van Linthout van Lipstick. Eric Hofman kwam er later wel bij. Die Mi Amigo zond met een zwaar vermogen uit en zorgde voor concurrentie tegen de snel achteruit boerende Maeva. 

Toen de zender in Duisburg het zwijgen werd opgelegd, besloten Eric, Marc en ik door te gaan met Mi Amigo, maar dan onder de vorm van een samenwerkingsverband tussen een aantal lokale radio’s die de opgenomen Mi Amigo-programma’s uitzonden. Dat duurde wel een tijdje, tot het stukliep op gebrek aan geld. Iemand verwoordt het vrij accuraat op de nieuwsgroep: goeie radiomakers zijn zelden goeie ondernemers.

Ik ben blij dat ik geen goeie ondernemer ben. Meer nog, ik ben daar redelijk trots op. Er is niets mis met ondernemen of zakendoen – vrijheid blijheid, het is een motto dat al heel mijn leven in mijn liberaal hartje woont – maar het is niets voor mij. 

%d bloggers liken dit: