Tag: portugal

Mag ik uw eten eens trekken aub?

Ken je die mop van die dj die naar Hilversum ging? Hij ging echt, dus eigenlijk is het geen mop.
De Marc ging naar Hilversum gisteren, samen met Serge Van Gisteren, en ’s avonds kreeg ik van hem nog een verslagje via MSN, en een trits foto’s. Ze gingen naar Veronica zien, want die zenden nog een paar dagen uit op de middengolf. Ik moet eerlijk zijn, mij zegt het allemaal niet zo veel. In mijn jonge jaren luisterde ik wel naar Veronica, hoor. Klaas Vaak was mijn favoriet, ik hield van zijn humor en zijn speciale stem. Tom Collins vond ik de mooiste naam en de aangenaamste stem hebben, Rob Out klonk me te Hollands, de koffiedame Tineke liet ik meestal aan mij voorbijgaan, en dat was het zo’n beetje. Ik herinner me wel heel goed de overgang van 192 naar 538, de onuitwisbare jingles en de actie Veronica blijft als u dat wil. Mijn aandacht ging over het algemeen meer uit naar Radio Noordzee want daar was meer live vanop het schip te horen.

Uiteraard begrijp ik wel de nostalgie van de fans en het feit dat die nu genieten van de heruitzendingen van programma’s van toen. Marc vertelde mij ook enkele onvoorstelbare dingen van gisteren, zoals die fan die het eten van de dj’s ging fotograferen, godbetert. En de blinde fan die alle dj’s ging betasten, al kan ik me dat dan toch ook wel voorstellen.

De fans kunnen waarschijnlijk vandaag op de Radiovisie-site een verslag lezen dat Serge geschreven heeft. Serge Van Gisteren, dames en heren, is zowat de specialist op het gebied van drijvende radiostations. Ik zal niet zeggen dat hij de Hans Knot van Vlaanderen is, maar veel scheelt het niet. Ooit heb ik samen met Marc en Serge nog een videofilm gemaakt met de titel Zeezenders 83-89 en die ging over euh… de zeezenders tussen 83 en 89. Serge schreef het scenario zo’n beetje, Marc en ik monteerden het geheel. Serge sprak ook het commentaar in, dat gebeurde bij mij thuis in mijn videostudiootje dat ik toen had, en ik herinner me mijn verbazing toen hij die commentaar ter plekke improviseerde. 
En toch klonk het perfect alsof het netjes uitgeschreven was, en het was nog informatief ook.

Marc Hermans en Tineke de Nooy

Van de foto’s die Marc mij stuurde, plaats ik er hier eentje omdat ik denk dat hij zelf die ene de leukste vindt. Marc staat er op samen met Tineke en ik weet dat hij een redelijke fan van die dame was/is. Graag gedaan, hoor.

Om het dagboek-aspect niet te verwaarlozen: wat ga ik vandaag nog doen?
Straks moet ik naar een Portugees trouwfeest, en dat zal het zo’n beetje zijn voor vandaag, denk ik. Ik zit nu al te zweten van te voren, want de temperatuur is steil de hoogte in gegaan en ik moet voor de rest van de dag mijn kostuum aan. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik daar een godsgruwelijke hekel aan heb maar ik kan moeilijk in jeans verschijnen, zodus.

Weet je wat, lief dagboek? Ik sluit vandaag af in Veronica-sfeer en met de besnorde Will Luikinga in gedachten: rij en trouwfeest voorzichtig, denk aan mij. 

Braaf zijn Woepie


Ik begin internet al te missen, kun je dat geloven?
Natuurlijk check ik mijn mail regelmatig en chatten is ook geen probleem via mijn schitterend mobieltje. ’t Is over het surfen dat ik het heb, het contact met de buitenwereld. De radiosites, de gazetten die online staan, mijn bank, de uitstekende site van het fijne kabelbedrijf. Zelfs de nieuwsgroep mis ik een beetje, hoe is het mogelijk. Een mens is snel verwend tegenwoordig. 

Ooit was dat anders. Die keer dat ik op een zendschip zat bijvoorbeeld. Wanneer was dat ook weer? Ah ja, in de wilde zomer van 1979. We hadden dan wel die radio maar daarmee ging de communicatie maar in één richting, van ons naar de wal. We hadden een hele lijst met interne codes die we soms doorgaven na het nieuws en aan de wal wisten ze dan wat we nodig hadden. De nummers voor vandaag zijn 11, 23 en 57. Doe me eraan denken dat ik die lijst eens online zet hier. Omgekeerd ging moeilijker, de eerste persoonlijke brieven van mijn toenmalig lief kreeg ik pas na drie weken aan boord. We hadden wel een kortegolfradio maar om die te kunnen gebruiken, moesten we de middengolfzender uitzetten, die stoorde te erg. Tijdens de laatste weken, toen we voortdurend problemen hadden met van alles en nog wat (motor kapot, ankerketting weg, brandstof op), zonden we ’s nachts niet meer uit en konden we die verbinding wel gebruiken voor en na de uitzendingen. We namen dan contact op met Oostende Radio, onder de naam MV Centricity. Dat was de oorspronkelijke naam van de Magdalena. Oostende kon dan een nummer in België bellen en doorverbinden. Spannend, hoor. 

Ondertussen (nu dus) zit ik weer in de auto. De oceaan ligt een dikke 100 km achter mij en ’t gaat richting Portugees binnenland. Mijn Travelmate verwarmt mijn benen. En terwijl ik schrijf, hoef ik niet naar buiten te kijken. ’t Landschap is mooi, maar ik heb het al vaker gezien. Ik zat ooit eens in een dikke Mercedes met twee Portugezen, onderweg van Viseu naar Porto. Als Humo mij mocht vragen wat voor mij de hel is, dat was het dus. Een rit om nooit te vergeten. Ik achteraan en die twee Portugezen met een speed van dik 160 km per uur, in de mist tussen de bergen. En ondertussen zaten die twee in hun respectieve gsm’s te tetteren, en dan gingen ze hun gsm’s nog eens onderling verwisselen ook. Misschien wilden ze met elkaars vrouw spreken, weet ik veel. En maar lachen en wijzen en zo. 

Déze chauffeur is een stuk beter, maar in mijn blogje schrijven helpt toch om mijn aandacht een beetje vast te houden. Weet je dat ik een dagboek had aan boord van de Magdalena? Dat moet ik eens opsnorren op zolder, want daar ligt het ergens. Ook bij Maeva hadden we het laatste jaar (1983 dus) een dagboek in de Witte Villa. Dat dagboek ligt overigens ook op mijn zolder, laat je niks anders wijsmaken.

Nu ik toch zo’n beetje van de hak op de tak aan ’t springen ben: Werner Michiels stuurde mij een e-mailtje. Op zaterdag 18 september zit hij in de halve finale van een wedstrijd met de fijne titel De Briljantste Stem 2004 (voorheen De Gouden Micro) die doorgaat in het Waasmeer in Tielrode-Temse. Hij nodigt mij vriendelijk uit om daarbij aanwezig te zijn maar dan moet ik wel bevestigen voor 1 september. Da’s weinig tijd om na te denken, makker.
Eens met Kokkie overleggen of hij zin heeft, misschien kom ik dan wel. Werner was een tijd geleden te gast in Zondag Zondag met een opmerkelijk optreden als accordeonist. Hij heeft echt een goeie stem, bijna briljant zou ik durven zeggen.

Wat een mens toch allemaal moet laten passeren als hij op vakantie is: de Olympische Spelen bijvoorbeeld (zo goed als helemaal, hoewel ik af en toe wat beelden zie), en – bijna net zo belangrijk – het gewonnen proces van Marino Keulen over zijn domeinnaam. Je zou er nog voor thuisblijven. En tot slot wil ik bij deze de groeten doen aan mijn kat Woepie.’t Is mijn eigen weblog, dus ik mag ermee doen wat ik wil (nagevraagd bij Skynet)

%d bloggers liken dit: