Straks om 18 uur gaat de nieuwe week-aflevering van Tivoli Road online op de website. En als Spotify een beetje mee wil, in de loop van de avond ook dààr. Het is weer een vrij lange episode geworden, waarin we het verhaal uit de doeken doen van de exit van RonnyVan Gelder bij Mi Amigo Duisburg. Zelf vind ik het niet één van onze fraaiste belevenissen. Maar ja, voorbij is voorbij. En spijt komt altijd.. inderdaad: te laat.
In 2004 was Ronny te gast bij ons in Zondag Zondag, een goed beluisterd radioprogramma op Radio Forest in Hamme. Eén en ander hebben we toen met Ronny uitgeklaard. Het komt er op neer dat hij ons de pauselijke zegen gaf, vol van vergiffenis en zo. Fragmenten uit dat programma kan je horen in de aflevering van onze podcast.
En ter verdere kadering en duiding, zal ik hier een linkje zetten naar een vorige posting op mijn blog waarin ik het toen had over de bewuste Zondag Zondag van die week. En beter kan ik het nu, anno twintig roerige jaren later, eigenlijk niet zeggen. Lees zelf maar, matekes.
Marc stuurde mij een berichtje om te zeggen dat hij volop fragmenten aan het beluisteren is voor één van onze volgende afleveringen. Het zijn stukjes uit programma’s van Mi Amigo Duisburg. Ik noem het zo voor het gemak, maar het heette gewoon Mi Amigo. Meer daarover later. In Tivoli Road van dit weekend nemen we al een aanloop naar het verhaal van dat nationale station uit 1984 dat Marc en ik opstartten, samen met Guido van Linthout en Ronny Van Gelder. Die Mi Amigo was overigens de eerste radio die echte concurrentie werd voor Maeva, nadat we daar weg waren.
Maar soit, zoals ik zei: meer daarover later. Waar het mij nu om gaat, is de teloorgang van het menselijk geheugen. Zowel Marc als ik zelf, beseffen stilaan dat het quasi onmogelijk is om alles wat we hebben meegemaakt, ook tot in detail te onthouden.
Ben? Wist je dat jijen ik nog programma hebben gedaan bij Lipstick? Och gij! NogvòòrMi Amigo begon in Duisburg? Dat wist ik niet meer! Ik ook niet. Totaal vergeten! En dat Ferry Eden ook programma deed voor Duisburg. Totaal vergeten!
Dit soort conversaties beginnen steeds vaker op te duiken. Zeker sinds we via Tivoli Road meer en meer met ons eigen verleden geconfronteerd worden. Vroeger dacht ik dat het een vroege vorm van dementie was die de kop op steekt, nu het pensioen een onvermijdelijk deel van de realiteit is geworden. Echter, sinds een tijdje begrijp ik dat niemand èlk detail van zijn/haar leven voor eeuwig onthoudt. In ons geval, waarbij veel details in de vorm van audio-fragmenten regelmatig verschijnen, krijgen we evenwel vaak te maken met de harde bewijzen.
De momenten van och gij! Dat wist ik niet meer! zijn dan ook meer dan vroeger aanwezig. Gewoon accepteren is de boodschap, het heeft ook zijn goeie kanten. Welke goeie kanten dat zijn, dat ben ik helaas vergeten.
Nog iets voor de Maeva-fans: ik weet dat Ronny Van Gelder ons veel te vroeg ontvallen is. Maak u geen zorgen, hij wordt niet vergeten. In de komende afleveringen van onze podcast, zullen we het nog vaak hebben over de Ronny. En zoals Marc het soms zegt: hij krijgt zijn plaats in de geschiedenis.
De nieuwsgroep be.radio staat de laatste dagen weer bol van postings over Maeva en alle mogelijke afgeleiden. Ik volg meestal met zijdelingse belangstelling dat soort van discussies, zonder mij zelfs maar te ergeren aan de bijdragen van mensen die van ver de klok hebben horen luiden terwijl ze er toch geen idee van hebben waar de klepel hangt. Die belangstelling heeft natuurlijk te maken met het feit dat het hier onderwerpen uit mijn eigen verleden betreft.
Zo gaat het nu, behalve over Maeva, ook al over Radio Bravo, over de Maeva-reünie in 2001 en het daaruit volgend kabelavontuur, en ook wordt er 3geschreven over het mogelijke bestaan van een ketenradio onder de naam Mi Amigo in de jaren 80.
Die ketenradio heeft nog echt bestaan ook, en ik heb er bijgezeten. Meer nog, ik deed er de programmaleiding, samen met mijn twee toenmalige gabbers Marc Hermans en Eric Hofman. De keten was voortgevloeid uit de Mi Amigo in Duisburg die uitzond op 107.8, aan de rand van de band. En nee, dat was niet alweer een droom van Hofman, zoals iemand die het denkt te weten het beweerde op de nieuwsgroep. De radio in Duisburg bestond al onder de naam Radio Lipstick en werd pas Mi Amigo toen Ronny Van Gelder, samen met Marc en ik een verbond aangingen met Guido Van Linthout van Lipstick. Eric Hofman kwam er later wel bij. Die Mi Amigo zond met een zwaar vermogen uit en zorgde voor concurrentie tegen de snel achteruit boerende Maeva.
Toen de zender in Duisburg het zwijgen werd opgelegd, besloten Eric, Marc en ik door te gaan met Mi Amigo, maar dan onder de vorm van een samenwerkingsverband tussen een aantal lokale radio’s die de opgenomen Mi Amigo-programma’s uitzonden. Dat duurde wel een tijdje, tot het stukliep op gebrek aan geld. Iemand verwoordt het vrij accuraat op de nieuwsgroep: goeie radiomakers zijn zelden goeie ondernemers.
Ik ben blij dat ik geen goeie ondernemer ben. Meer nog, ik ben daar redelijk trots op. Er is niets mis met ondernemen of zakendoen – vrijheid blijheid, het is een motto dat al heel mijn leven in mijn liberaal hartje woont – maar het is niets voor mij.
Zo met de vroege staan, da’s ook maar niks. Bed uit om zes uur en een halfuurtje later de auto in, deel gaan uitmaken van de miljoenen mobiele medeburgers. Ja, ik weet het, gij daar op de laatste rij. Ik ben niet de enige. Uiteraard niet, er zijn nog miljoenen andere van die zotten die elke dag zo vroeg gaan werken.
Het probleem is: altijd al een nachtmens geweest, ikke. Moeilijk het bed in, moeilijk het bed uit. Zelfs in mijn wonderjaren bij radio Maeva had ik dat probleem al. Ik kon toen in principe wel recht uit bed de studio in zwijmelen en Wekkerwacht beginnen zonder in de file te staan, maar dat vroege opstaan lag ook in die oertijd niet in mijn natuur.
In deze computergestuurde tijden loopt alles volautomatisch – een station dat door afwezigheid van een presentator uit de lucht gaat, is een rariteit geworden – maar ooit was het anders. Ik herinner me zo’n ochtend bij Maeva die redelijk spectaculair verliep, om het zacht uit te drukken. Ron van de Plas was een paar dagen met vakantie, ik was dus helemaal alleen in het appartementje in Ukkel en zoals gewoonlijk was ik weer eens tot een kot in de nacht blijven plakken bij Ronny Van Gelder. Ron is overigens afgelopen zondag nog te gast geweest tijdens Zondag Zondag maar ik zal het daar later over hebben anders dwaal ik af.
Achiel, Valain, Hugo Adam
Waar was ik? Oh ja, helemaal alleen in Ukkel. Helemaal vertrouwend op mijn wekkerradio die op een goeie vijf centimeter van mijn oren stond. Het was echt in de vroegste periode toen we nog geen telefoon hadden gekregen van papa Valain. GSM’s moesten ook nog uitgevonden worden. Mijn wekkerradio begon elke ochtend om 05.30 een hels lawaai te maken. Normaal werd ik daar gewoon netjes wakker van (en als dat niet het geval was, stond Ron wel naast mijn bed, oh ja) en rond 05.35 zat ik dan in de living een sigaretje te roken met de radio zachtjes op het programma van Wout Wolkema. Ik weet nog dat ik om 05.38 meestal naar de ledjes van de wekkerradio keek en dan altijd aan Veronica moest denken. Den Hofman zal het graag lezen. En om 06.00 zat ik dan met dampende koffie in de studio om Maeva tijd de juiste tijd altijd te draaien en de prachtplaat te starten.
Niets van dat alles gebeurde die ochtend. Bibi bleef gewoon doorslapen, het helse lawaai van de wekkerradio drong niet tot mijn brein door en Ron was er niet om me wakker te brullen. En zo geschiedde het, waarde lezer, dat het programma van Woutje gevolgd werd door stilte en Maeva om zes uur enkel een draaggolf vertoonde. Gelukkig hadden de mannen van de raad van beheer van de vzw Maeva een schitterend noodscenario bedacht voor dergelijke calamiteiten. Ze hadden een toerbeurt ontwikkeld waarbij ze – als ze van dienst waren – om zes uur moesten luisteren of Wekkerwacht op tijd begon. Zo niet, dan werd Peter Hoogland uit zijn bed gebeld omdat die in Asse woonde, het dichtst bij de studio. Peter moest dan in zijn witte Capri springen en mij komen wakker maken.
Willy De Geest
Ik heb nooit geweten waardoor dat fameuze scenario die bewuste ochtend in de war liep maar ik werd wakker door allerlei stemmen die door mekaar aan ’t roepen waren. Hoo gland stond naast mijn bed, maar ook Rudy Vanacoleyen was aanwezig en Willy De Geest ook, geloof ik. En om het allemaal nog net iets dramatischer te maken, kwam Valain even later ook al binnenvallen. Ik werd niet echt gestraft, maar het mocht volgens onze grote roerganger niet meer gebeuren. Het was natuurlijk wel zo dat in die tijd redelijk veel luisteraars wakker werden met Wekkerwacht (daar was het programma tenslotte voor bedacht) en als ik geen programma deed, bleef het stil op de radio en bleven ook heel wat Vlaamse wekkerradio’s stil. Mijn excuses mocht u 23 jaar geleden te laat op het werk zijn gekomen.
Rondbuik
Enfin, het probleem loste zichzelf op toen we Kabouter Rondbuik leerden kennen. Die woonde een paar straten verder boven zijn bakkerij in Ukkel. Hij gaf mij een walkie-talkie en elke ochtend als ik wakker werd, moest ik hem oproepen. Als hij mij om 5.45 niet hoorde, wist hij dat er iets verkeerd was en kwam hij naar de studio om me alsnog wakker te maken. De arme man heeft dat toch nog een aantal keer moeten doen, tot we uiteindelijk van Valain telefoon kregen in het appartement.
Nu ga ik eerst een Marlboro opsteken en daarna zal ik het over zondag hebben. Ik zou eigenlijk weer eens moeten stoppen met roken, maar met al die regeltjes en wetjes en Marijn Devalck die van het Atomium of zo gaat springen als er 10.000 mensen stoppen met roken, zou een mens nog liever juist het tegenovergestelde doen en vrolijk verder blijven paffen.
Onderuit gezakt hang ik een beetje naar Vijf TV te zien. Ik snap nog altijd niet waarom ze dat een vrouwenzender noemen. Op het werk ken ik meer mannen dan vrouwen die er naar kijken, en je moet rekenen dat er op het werk meer vrouwen dan mannen zitten op mijn afdeling. ’t Is een rampenfilm. Naast advokatenfilms zijn rampenfilms gesneden koek voor mij, ik ben daar redelijk zot van. Deze, over de aardbeving in San Fransisco, is mij wel iets te melig.
Maar waarover ik het met u even wilde hebben: aanstaande zondag komt een langverwachte gast naar Zondag Zondag. ’t Is een man die Marc en ik alweer kennen uit onze Maeva-periode: Ronny van Gelder. Ronny is na de rumoerige jaren tachtig nogal low profile gebleven maar de laatste maanden is hij opnieuw in de belangstelling gekomen door zijn wedervaren bij Extra Gold. Ik zal hier niet verder over uitweiden, zondag mag hij daar zelf over zeggen wat hij wil. Als hij er al iets wil over zeggen.
Ronny Van Gelder
We zullen het ongetwijfeld ook hebben over zijn gloriejaren bij Maeva. Ronny was er eigenlijk van in het begin bij. De regel was toen dat alle programma’s op tape stonden, behalve het ochtendblok en het middagblok, programma’s die door Ron Van De Plas en mezelf werden gepresenteerd omdat we nu eenmaal in de studio woonden. De uitzondering op die regel was het nachtprogramma met Ronny Van Gelder. Ronny woonde niet bij ons maar mocht zijn programma toch live presenteren, dus elke avond kwam hij naar Ukkel. Nachtclub heette dat ding, en voor Ron en mij (en later voor Arie en mij) was het elke dag weer aangenaam vertoeven in het gezelschap van deze onvoorstelbaar enthousiaste en gezellige spraakwaterval. Bij Extra Gold viel Ronny op door zijn Hollandse accent, bij Maeva werd daar niet naar gekeken. Daar viel hij op door de schwung die in zijn programma zat. Je werd er in elk geval wakker van, en da’s de bedoeling van een nachtprogramma.
Ronny Van Gelder
Ik herinner me dat ik vaak ’s nachts bleef plakken bij Ronny in de studio, ook al moest ik om 6 uur in diezelfde studio zelf programma doen. Tja, een mens is jong en dan marcheert het allemaal nog wat beter hé. En ’s morgens kwam ik in de studio en moest ik eerst een broodmes halen om de rook te snijden die Ronny had achtergelaten, en de peuken in de asbak deden me denken aan de berg van Elversele.
In 1984 heb ik nog met Ronny gewerkt bij Radio Mi Amigo vanuit Tervuren. Nu schaam ik me een beetje over die naam voor een station aan land, maar toen had het wel iets om opnieuw op een radio met die naam te draaien. We zullen het zondag wellicht ook wel eens over die tijd hebben. Misschien wordt het na al die jaren tijd om uit de doeken te doen hoe Guido Babbelaar (alweer eentje met die naam) en zijn stille vennoot Michel hun zelf aangestelde programmaleider Ronny Van Gelder wilden ontslaan, maar het niet rechtstreeks durfden zeggen uit angst voor represailles, en hoe ze dan maar een beroep deden op Marc en mezelf om ’s nachts stiekem naar Ronny’s woonplaats in het Gentse te rijden en daar een ontslagbrief in zijn bus te gaan steken. Times were when, beste vrienden.
En hopelijk wil Ronny ook wat kwijt over zijn adembenemende avonturen als private investigator, want naast zijn radiocarrière was hij ook nog eens Mannix. Toen ik dat voor het eerst hoorde, lag ik zowat in een deuk. Ik kon me Ronny moeilijk voorstellen met een hoed en een vergrootglas op zoek naar voetsporen van overspelige echtgenoten en zo.
Het belooft een fijne namiddag te worden. Rechtstreeks te volgen via Radio Forest op 105.2 vanuit Hamme. U luistert toch ook? (priemende wijsvinger in de richting van de kijker en daarna fade out)
Allez, ik heb het nu al een paar dagen over Ronny Van Gelder gehad, mijn ex-collega die nu opnieuw mijn collega geworden is, en ik vind dat het tijd wordt om er eens een fotootje van hem bij te plakken.
’t Is er eentje uit de hele oude doos, genomen in de Ukkelse periode en ik vind dat Ronny er redelijk macho uitziet, met die blote borst en dat borsthaar en zo. Alleen die belachelijke pet is er te veel aan. Ik moet er wel bij zeggen dat die pet eigenlijk van mij was.
Tien minuten geleden had ik Ronny nog aan de lijn om te confirmeren dat mijn programma voor vanavond wel degelijk aanwezig is. Mijn bijdrage is er inderdaad, hoorde ik opgelucht. Alleen wordt het opnieuw bang afwachten of er straks om 18 uur ook iets zinnigs op antenne komt.
‘Als het deze keer weer mis gaat, schrijf dan maar op je site dat het niet Van Gelders fout is, maar dat het dan aan het machien ligt,’ grapte Ronny. Zijn gevoel voor humor is er nog steeds, gelukkig.
Alles gaat voorbij 