Maand: september 2005

De cel in met dat geboefte!

Tiens, het ene brengt inderdaad altijd het andere mee.
Ik had het gisteren over de arrestatie van Peter De Graaf toen hij valse dj speelde in Ukkel. Vandaag liet Marc Hermans mij vanuit het warme Vlaanderen weten dat hij ooit ook in de cel zat voor Maeva. En hij heeft effectief gelijk, hoor. Zelf heb ik nooit die eer gehad, toch niet voor Maeva. Wel heb ik eens een nachtje doorgebracht in een Hollandse cel maar dat was voor mijn crimineel gedrag bij de zeezender Mi Amigo.

Marc Hermans en Arie van Loon op een Maeva-show, 1982

Welnu, Marc werd op een mooie dag, samen met Arie van Loon, gearresteerd tijdens alweer een inval van de politie in Ukkel. Ik weet echt niet meer waar ik toen zat. Misschien thuis op mijn vrije dag, misschien naar de winkel, misschien gewoon eens gaan wandelen, wie zal het na een kwarteeuw nog achterhalen?  
Marc en Arie werden dus in de boeien geslagen en ze moesten een nachtje doorbrengen in de politiecel in Ukkel. Ze zaten daar elk in een aparte cel, maar stonden niet op sekreet, dus communiceren met elkaar, dat ging nog. De Ukkelse armen der wet hadden hun sigaretten afgenomen en op een tafeltje gelegd vlakbij de cellen van mijn twee compadres. De drang naar nicotine werd evenwel te groot na enkele uren en beide animatoren (om eens wat Contact-taal te gebruiken in een Maeva-verhaal) moesten al hun creativiteit gebruiken. Uiteindelijk werden enkele Hollandse en Vlaamse kledingstukken aan elkaar bevestigd en op het tafeltje met de sigaretten gegooid. Op die manier konden Arie en Marc de begeerde kleinoden toch tot zich trekken. Het was één van de betere rookmomenten, zei Marc.

Verder herinnert hij zich nog dat kabouter Rondbuik langskwam met een cadeautje: een stripverhaal waarin enkele gevangenen de hoofdrol speelden.

De volgende dag, na het nachtje cel, werden Arie en Marc voor de onderzoeksrechter gebracht. Ze werden geboeid aan een rijkswachter. Echt waar. Die rijkswachter bleek een zoon te hebben die ook in de vrije radio zat. Ook echt waar. En in de lift stond Roger Moens, de sportjournalist die in zijn vrije tijd inspecteur bij de gerechtelijke was. Of omgekeerd, wie zal ook dat na een kwarteeuw nog achterhalen?

’s Avonds, na hun vrijlating, werden Marc en Arie op de Maeva seizoenenshow door honderden fans bejubeld.
Ja, het waren tijden, die tijden.

Een valse dj in een valse studio

Pedro De Graaf en een promomeisje, 1982

Die inbeslagnames, op de lange duur werd dat voor ons een spelletje. Catch me if you can, iets in die stijl. Maeva was een clubje, op de vlucht voor de wet. Zoiets gaat er altijd in. De overheid besefte niet hoe populair ze ons maakte met haar acties. Iedereen vond het fantastisch, de nooduitzendingen werden drukker beluisterd dan de normale programmering. ’t Was eerlijk gezegd ook fantastisch om te doen. En hoe meer we opgejaagd werden, hoe meer er over Maeva gepraat werd en hoe groter het avontuur werd voor ons. Bladzijden vol lezersbrieven in de kranten, aandacht van overal, het kon niet op. Dank u, overheid.

Op het einde van de periode in Ukkel – we hadden toen al op de Kluisberg gezeten en in het Gentse bij Noël thuis – gingen we het toch nog eens proberen van in de studio waar alles begonnen was. Zo gauw wilden we dat niet opgeven natuurlijk, het hoogste punt van Ukkel. Alleen, we wisten wel dat we niet zomaar opnieuw in de oude studio konden gaan zitten uitzenden want lang gingen ze ons niet laten doen. Toevallig stond het appartement naast de Maeva-studio op dat moment te huur. De beheerraad vond er niks beter op dan dat lege appartement te gaan huren. Arie, Marc en ik gingen daar zitten met een noodstudio. In het oorspronkelijke appartement, in de ontmantelde studio werd wat aftandse apparatuur neergepoot, alsmede een zender die gevuld was met beton. Vanuit die valse zender vertrok een kabel naar het dak, maar die werd niet aangesloten aan de mast. De èchte zender stond bij ons in het lege appartement. Het plan was ronduit geniaal: àls (nee: wanneer) de BOB uiteindelijk binnenviel in de valse studio, zouden ze natuurlijk de valse zender uitschakelen, en op dàt moment moesten wij de èchte zender ook uitzetten zodat op hun radio (die hadden ze àltijd bij zich) Maeva ook effectief uit de lucht zou gaan.

Er was wel een probleempje. Bij de laatste inbeslagname in Ukkel was het appartement waar de studio zat verzegeld en voor zover we wisten, was het verbreken van zegels een vrij ernstige zaak. Tja, een criminele activiteit min of meer zou het verschil niet meer maken, bedachten we. Ik trok de zegels hoogstpersoonlijk van de deur. Die verbroken zegels heb ik overigens nog altijd, ze zitten in één of ander plakboek bij me thuis.

Het enige wat dan nog ontbrak – en voor zover ik weet, vormde dat de kers op de taart – was een valse disc-jockey. Daarvoor werd een vrijwilliger gezocht èn gevonden in de persoon van Peter De Graaf, a.k.a. Pedro. De arme jongen moest eigenlijk zowat de hele dag in die fake studio gaan zitten en doen alsof hij programma aan ’t doen was. Voor zover ik het me herinner (en het werd me bevestigd door Marc), had Peter zijn vriendin meegebracht en samen speelden ze daar lichamelijke spelletjes om de tijd te doden. Marc noemde het vandaag nog anders, het werkwoord wippen kwam in zijn omschrijving voor. 

Verbazend genoeg duurde dat gedoe een aantal dagen, we konden met z’n drietjes rustig noodprogramma’s maken vanuit het tweede appartement en er werden zelfs weer gewone tape-programma’s aangeleverd. We moesten wel heel stil zijn, want niemand – ook niet de andere bewoners van het gebouw – mocht weten dat we daar zaten. 

Natuurlijk kwam er hoe dan ook een einde aan die korte periode. De politie viel op een dag binnen in de fake studio en het liep verdorie als gepland. Wij schakelden de echte zender uit op het moment dat de mannen van de wet de valse zender loskoppelden en Maeva ging uit de lucht. Door het kijkgaatje in de deur konden we zien hoe Pedro in de boeien werd geslagen en weg gebracht. Geslaagd of niet, dat was in elk geval het definitieve einde van het Maeva-avontuur in Ukkel. 

De Witte Villa in Asse zou onze volgende vaste lokatie worden, maar zelfs daar lieten ze ons niet gerust. Ik zou echt eens een lijstje moeten hebben met al de juiste data van de gebeurtenissen in 1982 want die volgden elkaar zo supersnel op dat het niet meer bij te houden viel.

De goeie ouwe camouflagetechniek

Op de nieuwsgroep (be.radio, altijd goed voor het nodige amusement tijdens lege momenten op vakantie) lees ik ergens in een draadje over radiotunes uit de jaren 80, dat iemand het heeft over de noodtune van Maeva, gebruikt tijdens ‘zogezegde‘ inbeslagnames.
Dat kan ik natuurlijk niet zomaar over mij laten gaan. Deskundig meepraten over formats en sidekicks en dat soort dingen die horen bij moderne radio-talk, da’s niet echt meer aan mij besteed. Maar als het gaat over iets waar ik zelf bij was, mag ik tussenbeide komen.

Ten eerste: de Brasilian Love Song van Love Unlimited was geen noodtune, maar was wel de officiële tune van Maeva. Doordat we die tijdens de nooduitzendingen en bij elke inbeslagname tot in den treure draaiden, werd die tune natuurlijk uiteindelijk geassocieerd met die toestanden.

Ten tweede: er waren geen zogezegde inbeslagnames. De cijferdeskundigen van de radiogeschiedenis zullen het juiste aantal wel weten, maar het waren stuk voor stuk èchte inbeslagnames. Of de BOB en andere gerechtelijke instanties ook telkes èchte zenders in beslag namen, dàt is heel andere koek. We begonnen het op de duur wel te kennen natuurlijk. Vaak werden we van te voren gewaarschuwd dat ze op komst waren en hadden we nog de tijd om de zender uit de lucht te halen en te verstoppen. Soms stond er in de studio gewoon ook een fake zender, gevuld met beton of zo, en de echte zender was goed gecamoufleerd. Kortom, we werden wat ze nu ervaringsdeskundigen zouden noemen.

De camouflagetechniek ging zover dat we op een keer niet alleen een fake zender hadden geplaatst, maar eveneens een fake studio met daarin een fake disc-jockey. Als ik straks nog wat tijd heb, zal ik dat verhaal eens vertellen. Nu wou ik alleen maar even duidelijk maken dat er nooit zogezegde inbeslagnames zijn geweest bij Maeva, enkel zogezegde zenders. Mission accomplished.

Van Hamme naar Aalst in een bolleke

Tja, ik maak dan wel graag ironische opmerkingen over crashen en neerstuiken en zo voor ik in een vliegtuig stap, maar ’t is toch altijd met een zekere opluchting dat ik weer uit zo’n machine stap en de vaste grond onder mijn voeten voel. ‘Een mens is niet gemaakt om te vliegen,’ placht mijn broer vroeger te zeggen. Hij weigerde dan ook steevast in een vliegtuig te stappen. 

De tijd aan boord vloog redelijk snel voorbij want ik had mijn voorzorgen genomen. Zaterdag nog snel het eerste uur van Retrovisie FM gedownload en naar mijn iPod overgezet zodat ik mijn gedachten wat zou kunnen verzetten tijdens de vlucht. Overigens: ter attentie van de mannen van RadioVisie wil ik wel even zeggen dat ze het beter geen podcast kunnen noemen. Voor een goeie definitie daarvan, één adres: http://www.podcasting.be.

Het was toch vreemd om 10.000 meter hoog de stem van Luc De Groot te kunnen beluisteren, weliswaar via een microfoon die maar half zijn gat werkte. 

Luc de Groot

Luc praatte met Maurice Bokkebroek, de legendarische technicus van Mi Amigo uit de jaren zeventig. Bokkebroek is één van die namen uit het verleden waarmee je direct kan testen of iemand een gelijkgestemde ziel is. Noem in een zaal met honderd mensen de naam Bokkebroek en de mensen die de naam kennen, zijn de echte zeezenderfans. Otto is ook zo’n naam. Ik was echtwaar ook een echte zeezenderfan in de seventies.

Tegenwoordig is dat natuurlijk wel een stuk minder. Je kan niet zelf in het milieu gezeten hebben en dan nog steeds met dezelfde onbevangenheid naar dat milieu kijken. Ik moet toegeven dat ik wel nog graag eens luister naar programma’s uit die tijd, of naar jingles en commercials. Het klinkt allemaal lekker antiek en de geur van de zomer van 1976 straalt er vanaf. Dàt aspect van de zeezenders en de piraten kan ik nog wel smaken, het loutere gevoelsaspect dat de eigen herinneringen terugbrengt. Andere mensen zijn dan weer goed in het opsommen van data en feitjes en ze kennen de hele piraten-historie glad van buiten. Ikke niet. Ik zou zelfs de geschiedenis van de Magdalena niet kunnen navertellen zonder blunders te maken, en ik heb toch zo’n drie maanden op dat schip gezeten.

Erik Mes, Luc De Groot, Ben van Praag, Ton Schipper
Hamme, 1979

Luc De Groot. Ik leerde hem kennen na mijn Mi Amigo-avontuur en hij haalde me binnen bij Radio Plus, de Brusselse vrije radio waarvan hij de Nederlandstalige kant bestierde. ’t Zal zeker niet omwille van mijn kwaliteiten geweest zijn, maar wel omdat ik die zomer op een zeezender had gezeten natuurlijk. Ik had in die tijd nog geen eigen vervoer, en Luc kwam mij ophalen in Hamme met zijn bolleke, een onvoorstelbaar kleine auto waarin juist twee mensen pasten. Hij nam mij dan mee naar zijn thuisstudio boven Dirk Martens, waar tegenwoordig die praatcafé’s van de Vlaamse radiokenners doorgaan, weetjewel. En daar nam ik dan één uurtje programma op voor Radio Plus, op van die Maxell-cassettes. Hoe heette dat programma ook weer? De Flashbackshow, geloof ik.

Ik vond het wel prettig dat ik radio kon blijven maken, nadat Mi Amigo op de klippen was gelopen. Lang duurde mijn tijd bij Plus ook niet, want om één of andere reden stopte de hele Nederlandstalige ploeg ermee. Je moet weten dat de Brusselse radio’s toen nog zo goed als allemaal tweetalig waren. Krankzinnige toestanden, hoor. De Vlamingen hadden bij Plus de volledige woensdag, en daar hield het bij op. Later zou ik bij Radio Huguette belanden en daar waren de zaken een beetje eerlijker verdeeld, maar die tweetaligheid bleef even krankzinnig. Bij Contact was het nog erger. Ik heb daar ook nog een aantal maanden gedraaid in 1980 en de Vlamingen en Franstaligen zaten er gewoon door elkaar heen gehusseld. Geen wonder dat Maeva een paar maanden later zo’n succes werd. Een krachtige zender en 24 uur per dag enkel Nederlandstalige presentatie, daar kon Contact in het begin niet tegenop natuurlijk. Enfin, ik heb Luc De Groot eigenlijk nog nooit bedankt dat hij mij bij Plus binnenhaalde. Ik neem aan dat ik anders gewoon in mijn alternatieve realiteit was beland en nu netjes zou staan lesgeven. Je leven wordt gestuurd op sleutelmomenten en door bepaalde mensen. De miserie is dat je zoiets nooit doorhebt als het gebeurt, maar altijd veel later.

onbekend, Danny Debruyn, Luc De Groot, Peter Hoogland
1980 (Radio Huguette)

Een jingle voor Zondag Zondag, ingesproken door Luc De Groot

Een piraat voor de klas

Mijn vakantie is begonnen.
Althans, vandaag was mijn laatste werkdag en zondag stap ik het vliegtuig op in de hoop dat er geen enkel vijske ontbreekt. Uiteraard zal mijn Travelmate zijn naam weer alle eer aan doen en mij vergezellen naar het zuiden en op die manier zullen mijn bijdragen aan dit weblog jullie op regelmatige basis bereiken. Eerst morgen nog op de barbecue bij vrienden want ze hebben nog wat zomer voorspeld op de tv.

Marc Hermans reageerde vanmorgen op het werk niet geheel onverdeeld gelukkig op mijn bijdrage van gisteren, over mijn jubileum op het fijne kabelbedrijf. ‘Ik werk hier op 16 september al àcht jaar,’ mompelde hij een beetje nukkig,‘en ik heb geen eigen weblog waar ik dat kan vertellen!’ 
Welnu, bij deze is dat meteen ook rechtgezet, beste vrienden. Inderdaad, Marc is nog meer ancien dan ik op het bedrijf. Volgens mij houdt hij het makkelijk uit tot zijn pensioen. 

En ook Jan, de heel aardige jongeman uit Antwerpen (die van de trainingen, weetjewel) had een opmerking. Hij vond het leuk dat ik hem eens vernoemde, maar superpositief was het toch niet, gromde hij. Ok, no problem. Vanmorgen moesten Marc en ik naar alweer een nieuwe training in Mechelen, want we worden regelmatig bijgeschoold natuurlijk. De training werd gegeven door Jan, een ongeloofljk sympathieke kerel uit het Antwerpse, die met een onvoorstelbaar charisma en een hoge dosis talent een groep van twintig advisors de nieuwste ontwikkelingen bijbracht. Jan is mijn favoriete trainer op het werk. Ik bewonder zijn gedrevenheid, zijn pedagogisch doorzicht en de humoristische manier waarop hij de meest ingewikkelde materie mateloos eenvoudig kan laten lijken. Zo, dat is al positiever, hoop ik.

Nee serieus, ik overdrijf dan wellicht een beetje, maar hij is echt goed. Een beetje zoals ik was in mijn lerarentijd. Ja, zonder zever: je zal mij nooit horen verkondigen dat ik een fantastische radiopresentator geweest ben, maar ik was wèl een hele goeie leraar in mijn tijd, ook al heb ik die job maar enkele maanden uitgeoefend in 1979. Ja, dat was ook wel raar. In de zomer van dat jaar zat ik als piraat op een zendschip, en een dikke maand later stond ik verdorie les te geven aan een bende jonge gasten ergens in Temse. ‘Bent u een platenruiter, meneer?’ vroeg er toen eentje, ‘ik herken precies uw stem’. Jaja, en op mijn boekentas kleefde een sticker van Mi Amigo, dat zal ook wel meegespeeld hebben. Waar zouden diè jongens en meisjes zitten tegenwoordig? Ze waren toen zestien ongeveer, dus dat maakt hen nu veertigers. Niet te veel over nadenken. 

Deed ik dat graag, lesgeven? Euh.. ja, ik deed dat heel graag. En de kans is groot dat ik ergens in een alternatieve realiteit nièt op de radio ben verder gegaan en nog altijd leraar ben. Je moet rekenen dat ik enkel bij Maeva terecht ben gekomen doordat ik op het laatste nippertje èn op het juiste ogenblik werd afgekeurd voor mijn legerdienst. ’t Zit allemaal raar in elkaar, het leven van een mens. Het één leidt naar het andere, en alles grijpt in elkaar.

Maar voor ik te filosofiek word, snel een blik op Thuis werpen, waar dat gedoe met Véronique en de verkrachter eindeloos blijft doorgaan. En daarna eens zappen naar X-Factor want daar kan een mens tenminste nog eens mee lachen, dankzij de eveneens eindeloze optocht van talentlozen die dat van zichzelf niet weten en dat ook nooit zùllen weten, in geen enkele alternatieve realiteit.

Patrick Valain op de stoel

Ben van Praag, begin jaren 80

Heb je dat ook? Als je Frank Deboosere bezig hoort in het radionieuws over de voorbije zomer die zeer abnormaal warm was, dat je dan verbaasd naar je radio kijkt en Deboosere met een welgemikte trap onder de kont het zwijgen wil opleggen? Zeer abnormaal warm, my ass. Enfin, niks om je druk over te maken natuurlijk, maar wat mij betreft lucht het op als ik me visueel voorstel dat ik Deboosere zo’n behandeling kan geven.

Ik zou in mijn tuin willen gaan zitten, maar het regent in Waasmunster. Binnen blijven en beetje US Open kijken dan maar. En ondertussen de reactie van Jo Van Daele lezen waarin hij het heeft over een Maeva-foto die ik een jaar geleden of zo op dit weblog plaatste. ’t Gaat om een foto van tijdens een Maeva-driveinshow in Peizegem of Putte. Ik zit daar op de schouders van Bruno van de technische ploeg en ik herinner me dat soort toestanden nog wonderwel. De show werd toen vooral gemaakt door Bruno en zijn makkers, niet zozeer door mij, ook al stond mijn naam op de affiche. Ik hoop dat Jo eens de groetjes doet aan Bruno en William.

Waar zouden die gasten uithangen tegenwoordig? Zouden ze nog iets met radio of muziek te maken hebben? Zouden hun wilde haren de eeuwwisseling overleefd hebben? Of is het met hen gegaan zoals in het liedje van Abba: and now you’re working in a bank.. the family man, the football fan, and your name is Harry? 
Geert heeft het leven nièt overleefd, lees ik. Dat is de miserie met die echo’s uit het verleden: dat je toch telkens weer moet horen dat mensen die er toen waren, er nu nièt meer zijn. Tja, over pakweg honderd jaar zijn we er allemaal niet meer, op enkele toekomstige eeuwelingen na die nu nog in de pampers liggen te bleiten.

Patrick Valain, 1984

Weet je wat ik doe, nu het toch regent?
Ik zet de volledige aflevering van Maeva’s Praatstoel online waarin Patrick Valain mijn gast was. Het programma werd uitgezonden tijdens de eenmalige Maeva-reünie in mei 2001 via de kabel op Radio Zeven. Het was een zeer uitzonderlijk gebeuren want Valain wilde eigenlijk totaal niet meer op de radio komen, maar deed het voor één keertje toch. Ik vond het mp3-bestand toevallig nog ergens op mijn harde schijf, ooit heb ik het gedownload van de site van Dick Verheul, waar nog heel wat leuke Mi Amigo-fragmenten te vinden zijn. Wie de volledige aflevering wil horen, dat kan hieronder.

Maeva’s Praatstoel met Patrick Valain – presentatie Ben van Praag – mei 2001
%d bloggers liken dit: