Tag: peter hoogland

Les petites histoires.

Wat waren ze prachtig, de jaren tachtig!
Surtout het prille begin. In een periode van enkele maanden woonde ik toen samen met vijf mannen. En geen van ons stelde zich de vraag of we wel in orde waren met de afkorting LGBTIQA met of zonder plusminus. Afkortingen van dergelijk formaat bestonden in die prachtige jaren niet eens, laat staan dat we er wakker van lagen.

Ron Vandeplas in Ukkel, 1981

De vijf mannen waarmee ik samenleefde, waren achtereenvolgens: Ron Vandeplas, Peter Hoogland, Bert De Groef, Arie van Loon en Marc Hermans.
Ik heb begrepen dat de meesten van mijn lezers wel houden van les petites histoires achter de namen en de geschiedenis. Ja, ik ook. Dus op jullie speciaal verzoek zal ik deze mannen even nader bespreken:

  • Ron Vandeplas: Ron was de man die mij (toen ik nog bij Radio Contact werkte, zie mijn klaagzangen aldaar) in het Brusselse Noordstation stiekem ontmoette en mij het aanbod deed om bij de nieuwe Radio Maeva te komen werken. Zou ik het zien zitten om in een appartement in Ukkel te gaan wonen, samen met hemzelf? Ik zou dan dagelijks het ochtendprogramma presenteren op het nieuwe station. Maeva zou helemaal gebaseerd zijn op de succesformule van de zeezender Mi Amigo, die ik een aantal maanden daarvoor noodgedwongen had verlaten. Dat betekende dus concreet dat het appartement een soort van zendschip zou zijn, maar dan aan land. Live programma’s enkel in de ochtend en op de middag. Alle andere programma’s gingen op tape staan, die Ron en ik moesten starten tussen het nieuwslezen door.
    Na mijn Magdalena-debacle had ik een paar maanden mijn echte beroep als leraar uitgeoefend in de Sint-Amelbergaschool in Temse, maar sinds het aflopen van die periode was ik werkloos. En op radiogebied had ik inmiddels enkel Radio Plus en Radio Huguette gehad, en daarna was ik bij Radio Contact gesukkeld.
    Hoeveel Franstalige programma’s zijn er per dag? vroeg ik aan Ron.
    Ben je gek, joh? Maeva wordt een soort van Mi Amigo aan land, hoor. 24 uur per dag Nederlandstalige programma’s. Gericht op Vlaanderen.
    Bijna (bijna!) had ik Ron vol op de mond gekust. Wat hij net had gezegd, was eigenlijk het enige argument dat nodig was om mij over de streep te trekken. Zelfs met het toenmalige succes van Contact in het achterhoofd, wist ik zo ook wel, dat een 24-uurs Vlaams station dat nationaal te ontvangen zou zijn, in no time de nummer één in Vlaanderen zou worden.. Ondanks de krankzinnige mix van Vlaamse en Franstalige programma’s door elkaar, was de Nederlandstalige Contact in Vlaanderen op dat moment een vrij groot succes, mede door de professionele aanpak van de meesten van mijn Vlaamse collega’s. Wat zou het dan worden als Maeva begon met enkel Nederlandstalige programma’s, volledig gericht op Vlaanderen?
    Lang verhaal kort: dat was de eerste keer dat ik Ron in het echt ontmoette. Later zou blijken (hoe toevallig kan het toeval zijn?) dat Ron op een paar letters na, dezelfde naam had als ik. Zijn echte naam was Erik Van Hout, en dat klonk heel bekend voor mij. Voor de fans van details: na een paar maanden besloot Ron een nieuwe auto te kopen (een Volvo!) en hij probeerde mij te overhalen om die op mijn naam te zetten, zodat hij bla bla bla, gevolgd door een heel ingewikkeld verhaal zoals alleen een echte vlotte Hollander het kan uitleggen. Ja, ik was nog jong en onbezonnen en naïef en zo.
    En net zoals ik een halfjaar daarvoor onbezonnen op een zendschip was gesprongen zonder enige zwemkunde, zei ik nu ja hoor Ron, geen probleem, koop die auto maar. Zo geschiedde. Eric Van Houte kocht een schitterende Volvo die dus in de praktijk eigenlijk van Erik Van Hout was.
    De Grote Verwarring kon beginnen. Het bleek al gauw dat Ron de boetes opstapelde, en die kwamen dus ook al gauw bij mij thuis. Gelukkig waren mijn ouders inmiddels grote fans geworden (ja van mij, ik was niet voor niets hun oudste zoon – maar ook van Ron, die ze heel graag hoorden op de middag).
    Er waren nog heel wat andere consequenties die voortvloeiden uit het feit van de auto die ingeschreven stond op mijn naam, terwijl hij niet echt van mij was (plus daarbij, ik had ook nog niet eens een rijbewijs). Verzekering en allerlei andere adminstratieve dinges, het zou mij blijven achtervolgen, tot lang nadat Ron weg was bij Maeva.
  • Peter Hoogland: deze man is inmiddels genoegzaam gekend in het hele land, neem ik aan. Meer door zijn Land van Hoogland dan door zijn programma bij Maeva. Maar jullie wilden les petites histoires, nietwaar? Eén van de fijnste verhalen, ook om te vertellen, blijf ik deze vinden: De twee Jongens die de Ontvangst van Maeva gingen Testen. Meer daarover kan je hier lezen.
    De hoofdrol in die anekdote werd gespeeld door de witte Ford Capri van Peter. Diezelfde coole auto speelde ook de hoofdrol in de anekdote van De twee Jongens die door het Rood reden en op een Andere Auto Botsten. Doe mij er aan denken dat ik dat verhaal nog eens uitgebreid vertel. Het komt er op neer dat Peter en ik toen samen de woensdagnacht deden bij Radio Huguette. En aangezien ik in die jaren nog geen auto had (ook geen Volvo!) kwam Peter mij meestal halen in Hamme, waar ik toen nog woonde. Ik vond die ritten van het Waasland naar Neder-over-Heembeek best wel aangenaam. We babbelden meestal constant, met veel enthousiasme, veel gezever en veel gebaren en zo. En die keer (in Asse of alle places!) aan het kruispunt van de Dendermondse Steenweg met de Nieuwstraat, waar een paar honderd meter verder het vervallen huis stond, dat anderhalf jaar of zo later de Witte Villa zou worden, die keer dus kwamen we in de witte Capri van Peter tegen redelijk hoge snelheid aangesjeesd en het licht stond op rood, maar ja (ik zei het eerder al), je bent jong en onbezonnen, dus Peter was te laat bij het rempedaal. Lang verhaal kort: auto kwam van rechts, wij niet en ik herinner me dat ik het zag aankomen en keihard Péééééter! gilde. En mijn bril vloog tegen de voorruit, ik zelf ook een beetje, maar we overleefden het. Gelukkig maar, anders was Maeva een dikke acht maanden later wellicht begonnen met al direct twee disc-jockeys minder.
Peter Hoogland in Asse, 1983

Goed, ik heb al veel te veel gepraat, en er staan nog drie van mijn vijf mannen op het lijstje. Peter mocht overigens in Ukkel Ron vervangen, nadat die was weg gegaan bij Maeva. En nadat Peter uit Ukkel was vertrokken (uiteraard niet bij Maeva, gelukkig), kwam Bert hem opvolgen bij mij op het appartement.
Maar.. laat ik Bert De Groef, Arie van Loon en Marc Hermans houden tot morgen of zo, elk met hun eigen bijhorende petites histoires.
Een teaser heet zoiets.
Of een cliffhanger.

De Levende Wekker

De Maeva-studio in Ukkel, 1981

Een zekere Jan D.M. (laat ik hem voor het gemak Jan De Maeva-fan noemen, anders krijg ik nog de GDPR-aanhangers aan mijn deur, wegens schending van de privacy van de genaamde Jan).. euh nu ben ik dus mijn draad kwijt… welnu, deze Jan schreef als reactie op één van mijn vorige postings Ben had in de Maeva periode een item in zijn ochtendprogramma waarin Peter Hoogland een luisteraar ging wekken.

Klopt als een bus, Jan De Maeva-fan. Bij Maeva in het algemeen en in het ochtendprogramma in het bijzonder deden we soms (zeg maar vaak) dingen waar de commerciële nationale radio’s van tegenwoordig nog een puntje aan kunnen zuigen. En we deden dat zonder de hulp van televisie-zenders, kranten en andere mediagroepen.

Dat item waar Jan het over heeft, gaf ik de naam De Levende Wekker. En het was inderdaad Peter Hoogland die in zijn witte Capri op verzoek elke dag door het Vlaamse land crosste om een luisteraar te gaan wakker maken. Mèt een ontbijt dat de Maeva-bakker (kabouter Rondbuik) afleverde aan de studio. Peter nam het hele gebeuren netjes op met een draagbare bandrecorder, en hij zorgde ervoor dat de opname diezelfde ochtend nog in Ukkel was, zodat ik het item semi-live op antenne kon brengen.

Niet slecht hé? Knipoogje in de richting van Ornelis, Van de Veire en andere Fien Germijnsen.

Voor de geïnteresseerden, ik plaats hieronder de promo voor De Levende Wekker die Peter Hoogland en ik zelf hadden ingesproken in de Ukkelse studio. Duurt zeker een minuut, maar de tijd speelde nog geen rol in die… euh tijd dus.

Oh schone tijden!

De Nederlandstalige ploeg van Radio Plus (1980)

Op de website van Radio Maeva publiceren we al enige tijd het dagboek dat we een kwarteeuw geleden bijhielden in de Witte Villa. ’t Ligt eventjes stil nu, want tussen april en juli 1983 schreven we om een niet te achterhalen reden niks meer in het boek. In juli begon het opnieuw tot het einde op 11 november 1983.

Bij het nalezen van die -soms bittere- teksten uit het grijze verleden, merk ik dat o.a. Peter Hoogland er nogal van langs kreeg toen. Nu verdient dat wel enige duiding en relativering natuurlijk. Peter was wel degelijk een coole gast in die tijd. Een jongen waar ik altijd goed mee kon opschieten en die ik al kende uit mijn tijd bij Radio Plus en daarna Radio Huguette. Hij was één van onze jongste medewerkers en toen al een spring-int-veld.

Hierboven een fotootje uit de tijd van Radio Plus, nog in zwartwit. Oh schone tijden!
Je herkent van links naar rechts op de bovenste rij: een onbekende (ik dacht Luc van de fanclub, want die hadden we!), daarnaast ikke en naast mij Peter Hoogland, Danny Debruyn en Luc De Groot.
Onderaan zit Tom Denker (zoals Jan Dooms toen heette) en John De Vries (denk ik).

Met mijn leuter in de hand

De vorige eeuw was nog volop in de herfst van haar bestaan. Radio Maeva was een dikke week of zo in de lucht. Ja vrienden, dit is nog eens een goeie ouwe anekdote uit de geschiedenis van die populaire vrije radio. Het ging tijd worden, hoor ik sommigen onder u al verzuchten. Ik weet het, ik weet het. De afgelopen dagen (zeg maar rustig: weken) heb ik zo weinig tijd (en eerlijk gezegd ook goesting) gehad, met die nieuwe job en al dat gedoe dat daar bij komt kijken en zo, dat het er niet van gekomen is.

Die nieuwe job valt eigenlijk goed mee. ’t Blijft het zelfde superfijne kabelbedrijf, maar toch lijkt het een heel ander euh.. bedrijf. De sfeer is helemaal anders, de manier van werken is een stuk minder strak en de teugels worden minder aangespannen. Marc heeft het met de aanpassing een stukje moeilijker dan ik. Die realiseert zich nog niet volledig dat er bij wijze van spreken geen enkele supervisor over zijn schouder staat mee te gluren als hij naar het toilet gaat. Bij wijze van spreken, zei ik dus.

Chris Van Opstal

Eergisteren was mijn goede vriend Chris Van Opstal jarig en dat vond ik aanleiding genoeg om hem nog eens uitgebreid te bellen op weg naar huis, vanuit de auto. Met Chris heb ik altijd enorm goed kunnen opschieten, zijn gevoel voor humor en zijn denkwijze sluit merkwaardig goed aan bij die van mij. Indertijd, bij Family Radio, amuseerden we ons allebei redelijk met het observeren en het bestuderen van de personages aan de Oorlogskruisenlaan. Chris is één van de weinigen uit die tijd met wie ik steeds contact ben blijven houden, ook al is dat de laatste tijd fel verminderd. Ik krijg nog altijd inwendig de slappe lach als ik me zijn wedervaren in de toiletten voor de geest haal. Op de middag ging ik Chris altijd gezelschap houden in de studio tijdens zijn programma, ik ging daar dan mijn boterhammetjes opeten want om in de grote refter te gaan zitten eten met de Franstaligen en zo, dààr had ik totaal geen zin in. Chris heeft overigens ooit nog eens dik onder zijn voeten gekregen van Danny Debruyn omdat hij op de radio vermeldde wat er tussen mijn boterhammen lag. Echt waar. Vlaanderen heeft geen boodschap aan het beleg van Ben van Praag, was het commentaar van de toenmalige programmaleider. Nee, dat zal wel niet.

Chris Van Opstal

Maar die toiletten dus. Op een middag ging Chris eens plassen en hij bleef verdacht lang weg, zodat ik zelf maar de volgende plaat startte vanop de DSC. Oh die DSC toch, die goeie ouwe Digital Station Controller, een mens zou er heimwee van krijgen. Toen Chris uiteindelijk met roodomrande ogen en zwaar zuchtend toch terugkwam, vertelde hij op zijn typische manier wat er gebeurd was. Ge weet toch dat de kuisvrouw altijd van die blokjes chloor of wat het ook is, in de wc gooit? Ja, dat wist ik, ik had ze zelf ook al zien liggen. Welnu vrienden, Chris stond te pissen en voor de joke mikte hij voluit op zo’n blokje. Waarna dat blijkbaar chemisch reageerde op de plas van Chris en sissend een hoop stoom of zo verspreidde. Chris boog zich onder het plassen nieuwsgierig naar beneden om die stoom te aanschouwen, en even later brandden zijn ogen en zag hij niks meer. En ik stond daar maar te gillen, met mijn leuter in mijn hand: ik ben blind, ik ben blind! Ik probeerde het me steeds weer visueel voor te stellen, en ik lag plat. Chris ook, uiteindelijk. 

Raar dat een mens zo’n details onthoudt.
Net zoals die keer bij Radio Maeva. Jaja, de eerste zinnen van dit stukje slaan wel degelijk ergens op. We waren enkele dagen in de lucht toen Peter Hoogland op een middag in Ukkel kwam en mij overhaalde om met hem mee te rijden. We zouden eens zien hoever Maeva te ontvangen was. Geen beter middel daartoe dan in de auto te stappen en weg van de zender te rijden tot het signaal zou wegvallen. Zo gezegd, zo gedaan. De Ford Capri van Peter was een uitstekend vervoermiddel en ik kon toch nog niet rijden, zodus. We rijden gewoon in de richting van Gent en we zien wel hoever we komen, zei Peter. Het was fijn en het was spannend. De radio keihard op Maeva en hopla wij weg. 

Peter Hoogland

En we bleven maar rijden, en op de radio bleef het maar keihard klinken zonder enige storing, en zo af en toe keken we elkaar eens aan met een blik van hoe is dit mogelijk en we reden Gent voorbij en het bleef maar duren en duren en uiteindelijk stond de Capri stil en wij stapten uit en de muziek van Maeva klonk nog altijd keihard uit de autoradio en we wisten al wel dat het bereik van de zender goed was maar dat het zo goed zou zijn hadden we niet verwacht en als twee kleine jongens stonden we naast de auto enthousiast te luisteren naar dit is maeva radio maeva het station waar pit in zit en met blinkende oogjes keken we naar het strand van Blankenberge en naar de Noordzee die een dikke honderd meter verder lag te schitteren in de zon. 

Voorwaar, ik zeg u: het voorjaar van 1981, het had wel iets.

Het Haar van Hoogland

Peter Hoogland – Huguette 1980

Op mijn laptopje zitten browsen.
Leuk fotootje gevonden dat ik de trouwe bezoekers van dit blog niet wil onthouden. Voorsmaakje ook van de foto’s die ik er wel nog op zal plaatsen in de toekomst.

Deze dateert uit de tijd van Radio Huguette International, een rare naam voor een vrije radio uit het begin van de jaren 80. Toch een station dat zijn plaats verdient in het geschiedenisboek der Vrije Radio In Vlaanderen. Ik ga over die tijd nog wel meer vertellen, hoor. Het station kwam chronologisch na Radio Plus en zou in feite de plaats zijn waar de kiem werd gelegd van Maeva. 

Ben van Praag – Huguette 1980

Toen Plus stopte (de Nederlandstalige uitzendingen toch) gingen enkele dj’s naar Contact, de anderen trokken naar Huguette. 
Peter Hoogland zat daar, bibi ook. We trokken Rudi Van Vlaanderen aan, Tom Denker maakte ook deel uit van de ploeg. Namen als Erwin Bergmans en Bert De Groef deden ook mee. Huguette was ook alweer een tweetalige zender maar de Vlamingen kregen veel meer bewegingsvrijheid dan we hadden bij Plus. We deden de hele zondag in het Nederlands, ik geloof ook de woensdagnamiddag en een aantal keer de nacht. De sfeer was onbetaalbaar daar in Neder-over-Heembeek. Met Peter Hoogland deed ik een nachtprogramma dat de hele nacht duurde, en we wisselden elkaar af, maar deden vrolijk mee in elkaars uren. 

Hierbij dus een fotootje van.. jawel: Peter Hoogland, die toen veel meer haar op zijn hoofd had dan op zijn borst, langs geen kanten van het bestaan van Joyce wist, en voor wie de toekomst nog een onbeschreven blad was.