Tag: podcast

Een legendarische zomer

De familie Van Dessel uit Kessel zal in de zomer van 1986 ook niet gedacht hebben dat ze nog eens te beluisteren zouden zijn in een podcast via het wereldwijde internet in 2023. Toch is het zo. Nu vrijdag besteden we in de nieuwe aflevering van Tivoli Road redelijk uitgebreid aandacht aan de avonturen van de mannen van Radio Mi Amigo, het bescheiden doch populaire radio-netwerkje dat Marc en ik onder onze hoede hadden.

In de hete voetbal-zomer van 1986, waarin Onze Jongens ei zo na Mexico veroverden, deed onze Mi Amigo ongeveer hetzelfde met het wonderschone eiland Tenerife.
Jan Goossens, Dirk De Beuk en de genaamde Marc Hermans mochten hun vakantie doorbrengen op dat bijna Belgische vakantie-eiland, voorzien van de nodige apparatuur. En daar verzorgde onze radioploeg programma’s voor de luisteraars thuis. En de familie Van Dessel uit Kessel liep toevallig tegen onze microfoon.

Deze aflevering van onze podcast zal worden opgeluisterd met een flink aantal fragmenten uit die legendarische zomer. Kortom, de liefhebber zal weer worden verwend!

Voor de rest gaat alles naar wens.
De vakantie is zo goed als afgelopen, en we zijn onderweg naar huis. Het laatste stuk is inmiddels aangebroken. Parijs is achter de rug, Senlis ligt voor ons. We hebben geen noemenswaardige files gehad, en geen al te zware accidenten gezien.
Toch ging het moeilijker dan andere jaren, zegt de chauffeur (de genaamde Carla), die meestal vlotjes en ervaren over de périphérique laveert.

De mannen op de achterbank zijn de Portugese ferias ook vrijwel ongehavend doorgekomen. Ze zijn allebei klaar voor een nieuw basket-seizoen en een vers gestreken, maagdelijk schooljaar.
Matias, de jongste, moet enkel nog een proper SUI-uniform gaan halen in de uniformen-winkel. Ik ben daar eerlijk gezegd wel voor te vinden. Scholen die als dress-code zo’n schooluniform verplichten, zorgen niet alleen voor iedereen gelijk in de klas, maar ook voor een groot gemak in de ochtend bij het openen van de kleerkast.

En de oudste, onze Tiago, zit op zijn beurt, gewapend met zijn oortjes en zijn Spotify, naar buiten te kijken. Naar de A1–snelweg die de jonge volwassene met elke kilometer zoemend dichter bij Vlaanderen brengt.
Volgens mijn inschatting (ik ben daar redelijk goed in) heeft de gelukzalige glimlach op zijn gezicht niet zozeer te maken met Vlaanderen, maar meer met Emma-Roos.
Ik gun hem dat gevoel, waar zijn broer nog niet aan toe is. Tenslotte is Tiago het jaar geëindigd met een A-attest. Dàt hij het haalde, ondanks zijn verspreide aandacht, maakt mij een beetje minder bezorgd voor de toekomst.

Een kopie van den Aldi

Ja, dat verhaal waarin Marc op zijn eigen hilarische manier vertelt over die twee drive-inshows.. De ene (Maeva) zat op de bovenverdieping van de Skolland met Patrick Valain en op de gelijkvloerse verdieping speelde Marc Hermans met de drive-inshow van Mi Amigo Duisburg. Bij Maeva zat het stampvol, bij Marc was het een stuk leger. Tot het moment dat Marc zijn publiek subtiel naar boven stuurde met een polonaise en hen suggereerde om het publiek van de bovenverdieping mee te lokken naar beneden. Dat verhaal heb ik tijdens de voorbije jaren vaak genoeg mogen horen, maar nu pas ben ik het mij visueel beginnen voor te stellen. Dat publiek dat hossend naar boven danste en met een groot gedeelte van het daar aanwezige publiek de trap af kwam gedanst en de zaal bij Marc vulde. Leuk verhaal, en het klopt wel.
En verder natuurlijk, de anekdote van de seizoenenshow van Radio Cardinaal, het zogeheten zijtakje van Maeva. Radio Cardinaal herinner ik me wonderwel. In een eerdere aflevering van Tivoli Road hadden Marc en ik het over onze tijd bij die Maeva-kopie van den Aldi in Heist-op-den-Berg.
Met als absolute dieptepunt het verhaal van de pop die we in de studio hadden geconstrueerd, met een koptelefoon op het fake-hoofd en één van onze jassen eromheen gedrapeerd. En dan de verbouwereerde blik in de ogen van Wim Panken, één van de bazen van Cardinaal. Wim trok de deur van het studio-hok open, keek beneden aan de trap naar boven waar de studio zich bevond, zag de pop zitten achter de microfoon (terwijl hij uiteraard onze stemmen op de radio had gehoord, in een opgenomen programma), en vroeg zich in gedachten zichtbaar af, of wij toevallig uit een instelling waren ontsnapt.

De slappe lach die Marc en ik als gevolg daarvan kregen, werd jaren later voor het eerst geklopt qua slappe lach-gehalte toen we in een workshop bij het fijne kabelbedrijf onderricht werden in de kunst van het sociaal gedrag op recepties. Tjonge, maar goed dat de genaamde Hermans vaak zo wat hetzelfde gevoel voor humor heeft als den dezen.

Ben van Praag en Marc Hermans (1984)

Ah ja, in de voorbije aflevering van onze podcast had ik beloofd om de beruchte foto van Marc en mezelf op het podium van Radio Cardinaal, te posten op deze site. Ik zal mijn belofte houden omdat ik nu eenmaal een eerlijke en serieuze jongen ben. En niet omdat ik bijzonder trots ben op die bepaalde periode na Maeva.
Tenslotte, we moeten daar eerlijk in zijn: wijzelf waren in die tijd ook niet meer dan een kopie van den Aldi.

Een flashback naar lang geleden

De nieuwe aflevering van Tivoli Road komt vanavond online. Op de website van de podcast kan je ze natuurlijk als eerste beluisteren, en even later ook op de meeste platforms (Apple, Spotify, Google e.a.). Niet meer in Koffiepauze, nee. Mocht daar nog verandering in komen, dan laten we het weten.

We hebben de tijdsduur van een item op de radio ruimschoots overschreden, we zijn nu immers onze eigen baas. Een dikke twintig minuten duurt het deze keer, we zijn redelijk los gegaan. Het is dan ook een bonus-aflevering geworden, met leuke fragmenten die Marc Jacobs ons bezorgde. We gaan terug in de tijd naar 1977 en naar Radio Caroline en Mi Amigo. Eigenlijk gaan we nog verder terug, naar 1967 dus. Bij de echte zeezender-fans zal inmiddels een lichtje gaan branden na het lezen van voorgaande tips. Een Aha-erlebnis, gelijk ze soms zeggen. Welaan dan, richt uw oren naar www.tivoliroad.be vanaf een uur of acht vanavond. Geniet van de stemmen van Marc Jacobs, Stuart Russell, Robbie Dale en vele anderen.

De opname van de aflevering hebben we zoals gewoonlijk op dinsdag laten plaatsvinden, tijdens onze wekelijkse wandeling doorheen het park. De weergoden wilden laten weten dat ze achter ons stonden, de zon scheen dat het een lieve lust was.
En enige tientallen schoolkinderen waren ook aan het profiteren van de lentezon. Je kan ze horen in de aflevering, maar dat zorgt voor de nodige sfeer.

Mag ik tot slot mijn beste commerciële ondernemers-skills boven halen? Wil je automatisch op de hoogte gebracht worden als ik een nieuwe posting doe op deze site? Drop dan je e-mailadres in het gepaste veldje aan de rechterkant (hiernaast dus). Voilà, geregeld.

Snel schakelen, il faut le faire.

Wel, toen ik nog voor het fijne kabelbedrijf werkte – alweer ACHT jaar geleden, kan je dat geloven?- was één van de vereiste skills op de klantendienst: snel kunnen schakelen.
Snel schakelen, dat is zeker één van de kunstjes die Marc en ik uit onze hoed getoverd hebben de voorbije twee weken. Mi Amigo (de èchte), de webradio waar Marc sinds vorig jaar zijn programma Koffiepauze deed, zit helaas een beetje in de problemen, door strubbelingen tussen boven en beneden. Waarbij je beneden mag opvatten als de plaats waar de talenten zetelen. De dj’s die vroeger deel uitmaakten van de originele ploeg uit de jaren toen Mi Amigo nog uitzond vanop de woelige baren van de Noordzee. De Getrouwen, zeg maar. Wat uiteraard niet betekent dat boven de plaats is waar één of meer Verraders zitten. Die analogie met het populaire reality-programma op tv komt me nu gewoon goed van pas, da’s al.

De strubbelingen zitten vooral in de communicatie tussen boven en beneden, in die mate zelfs dat de originele ploeg besloot om het gezamenlijk voor bekeken te houden, en op te stappen. Ik ga daar verder niet over uitweiden, probeer niet om me toch zover te krijgen. Laat ik het erop houden dat ik me heel waarschijnlijk zou aansluiten bij beneden, als ik er toch betrokken bij zou zijn.

Het gevolg is wel dat er geen gesproken programma’s meer zijn op dit moment. En dus ook geen Koffiepauze met Marc. En ja, dus ook geen Tivoli Road meer. En kijk, onze skills van bij de klantendienst komen ons op dit punt goed van pas.
We moesten snel schakelen.

Tivoli Road is bijna van de ene dag op de andere een podcast geworden.
Alle voorbije afleveringen staan inmiddels op de belangrijkste platformen en zijn dus te beluisteren op beide A-merken onder de besturingssystemen op de huidige smartphones. Ja, Apple (iOS) en Android inderdaad. En dankzij de aanwezigheid van Spotify onder Windows èn MacOS, zijn we ook te vinden op alle computer-systemen.

En voor de mannen/vrouwen/x-en die niets moeten weten van al die nieuwerwetse prullen en die eigenlijk alleen maar internet willen hebben: zelfs die koppige duvels kunnen toch naar onze podcast luisteren via de website www.tivoliroad.be

De nieuwste aflevering (de eerste onder het podcast-regime, zeg maar) komt zaterdag online. Morgen zal ik verslag doen over de opname daarvan die Marc en ik tijdens onze wandeling van dinsdag euh… opgenomen hebben dus hé.

Hoe gaat het verder?

Dat schrijft Marc Hermans een paar dagen geleden op zijn Facebook-profiel.
Zet maar een link naar mijn blog, zei ik stoutmoedig en zonder er veel over na te denken. Zo ben ik al mijn hele leven geweest: doen, en dan pas nadenken. Spijt komt naderhand, en altijd te laat.

Maar goed, ik moet eerlijk zijn. De kans is vrij groot dat u hier bent door die link op de FB-pagina van de Marc. Ik zie dat ook in mijn statistieken: een opvallende stijging van het aantal bezoekers sinds die posting van mijn radio-collega, metgezel sinds jaren en jawel: goede vriend. En ik mag zeker niet vergeten: compagnon de route op de weg die ons de voorbije maanden extra verbindt. De weg die we met z’n tweetjes bewandelen. Een pijnlijke rug en nek krijgen we er allebei van. Komt door het achteruit kijken. De blik iets vaker gericht op het verleden dan op de toekomst. Jawel, de weg door één van de meest onderschatte en mooiste plekjes van Mechelen, en nog vlak bij mijn deur ook. Tivoli Road.

Voor ik het vergeet: deze woorden schrijf ik NU. Niet in 2006, niet nog vroeger. Nee makkers. NU. In het Huidige Heden. We zijn waar we moeten zijn. Mijn oude weblog staat er weer volledig op. Ongecensureerd, ongewoke’d, onaangetast door de tijdsgeest. Ik heb alles gekopieerd en geplakt zoals het er oorspronkelijk stond, bijna een decennium geleden. Het enige wat ik wel deed, was het geheel opfleuren met wat foto’s die ik in de vroegere versie niet publiceerde.

Het was niet echt zo simpel als ik het hier laat klinken, hoor. Meer dan ik aangenaam vond, kwam ik namen tegen van collega’s, kennissen en vrienden waarbij ik dacht: tiens, die is dus dood. Soms met een knoop tussen hart en maag. Soms kwam het goed uit, de beslissing om niets aan de teksten van toen te veranderen. Ik kon dan namelijk doen alsof er niets aan de hand was. Doen alsof iedereen nog leefde.

Mijn moeder is ondertussen alweer bijna twee jaar dood. Dat word ik dus echt niet gewoon, jongens. Ik heb nog altijd de neiging om te denken: straks eens bellen naar ons ma en vertellen dat mijn rug weer opspeelt.
En radio-collega’s leven ook niet eeuwig. Noël en Frans en Ronny en de Lukken en wie nog allemaal. Ze zijn weg. Nu ik in het Huidige Heden zit, kan ik niet langer faken natuurlijk.

Hoe moet het nu verder?
Omdat ik niets meer van teksten heb om te plakken, zal ik het moeten doen met wat in mijn hoofd zit, en wat er uit wil komen.

Zal ik dan maar even de olifant in de kamer benoemen? De hete aardappel ter hand nemen? Tivoli Road. Wat gaan we daarmee doen?
Laten we er voor het gemak van uitgaan dat die naam u niet geheel onbekend is. Misschien dat u zelfs een trouwe luisteraar bent van het item uit Koffiepauze, het weekendprogramma dat Marc Hermans verzorgt bij de vriend aan huis van zovele mensen die met een brok nostalgie in de keel luisteren naar Mi Amigo (de èchte).

Er zijn inmiddels al een kleine zestig afleveringen geweest van Tivoli Road sedert begin oktober van vorig jaar. Al een tijdje zijn Marc en ik aan het nadenken over een manier om op safe te spelen, voor zover dat mogelijk is in dit leven natuurlijk. Stel dat er iets gebeurt met de radio. Ik zeg niet dat er iets zàl gebeuren, ik wil het zeker niet jinxen. Maar stèl.
Stel dat er iets gebeurt met het internet. Stel dat ze dat afschaffen. Of verbieden. Of dat ze de pries uit trekken. Ik heb het al eerder meegemaakt. Dus ja stèl.

Marc en ik zijn twee gasten die zo heel af en toe toch eens verder kijken dan onze neus lang is. We steken elke week toch iets te veel moeite in dat item om het te laten verbrodden door stèl dat.

Dus vrienden.
Tivoli Road is vanaf nu niet langer alleen een item in een radio-programma.
Laat het voorgaande even doordringen.

Tivoli Road is vanaf nu (ja NU) ook een podcast. Eigenlijk moet ik dan zeggen, hoewel ik een bloedhekel heb aan het woord: een heuse podcast.
Als u NU gaat zoeken naar Tivoli Road op Apple Podcasts (de app die op èlk Apple device gratis aanwezig is), dan zal u daar alvast de eerste twintig afleveringen vinden. En morgen nog meer. En de dag daarna absoluut nog meer.

Met andere woorden: als aanvulling (backup of whatever) op het radio-item kan u ons vanaf nu beluisteren als podcast. Probeer het maar als u het niet gelooft. De komende dagen zal ik dit blogje gebruiken als promotie-medium voor de podcast. Als u enige vorm van luiheid voelt of geen zin hebt om Tivoli Road in te typen in Apple Podcasts, zal ik u verwennen vanavond. Klik gewoon op deze link.

De groeten van Marc, en maak u geen zorgen (vooral voor de mensen die niet zo fanatiek van Apple houden als ikzelf). We werken eraan om Spotify ook te laten werken met Tivoli Road.

Voila. En voor zij die belust waren op sensatie, de pessimisten, de haters of whatever:

Alles gaat voorbij. Maar niet meteen.