Vanmiddag ben ik nog eens bij mijn broer geweest.
Niets zo goed als eens even in het gras zitten bij het graf van iemand met wie je bent opgegroeid. Er ligt een mooie steen op, dat heb ik altijd al gevonden. ’t Is nu vier jaar later en er zijn schier ontelbare andere graven bijgekomen (kottekes met pottekes noem ik ze in gedachten) maar hij heeft echtwaar de mooiste steen.
Hoewel ik hem te weinig bezoek – een miljard keer minder dan ik zou willen – toch kom ik er graag. ’t Is net alsof hij een beetje minder weg is, als ik vlak bij ben.
Ik zat op mijn hurken, staarde door de rook van mijn sigaret naar zijn naam en de letters 1961-2001 en mompelde godverdomme. Vervolgens klopte ik eens op zijn kotteke. Het klonk een heel klein beetje hol. Ben je thuis? vroeg ik in gedachten. Daarna vertelde ik hem hoe het met mijn leven staat, stelde hem heel veel vragen en wachtte gespannen op het antwoord. Het bleef stil. Wellicht hoort hij niet zo goed meer, met die steen boven hem, bedacht ik. Misschien deed hij een middagdutje of luisterde hij naar de Cranberries, wie zal het zeggen?
Ben je gek als je ben je thuis? vraagt aan iemand die je al vier jaar mist en die nog een eeuwigheid zal zwijgen? Naar alle waarschijnlijkheid wel, maar ik blijf wachten op een antwoord, al moet ik nog een eeuwigheid hopen.
Alles gaat voorbij 