Maand: oktober 2004

De vorige eeuw was nog volop in de herfst van haar bestaan. Radio Maeva was een dikke week of zo in de lucht. Ja vrienden, dit is nog eens een goeie ouwe anekdote uit de geschiedenis van die populaire vrije radio. Het ging tijd worden, hoor ik sommigen onder u al verzuchten. Ik weet het, ik weet het. De afgelopen dagen (zeg maar rustig: weken) heb ik zo weinig tijd (en eerlijk gezegd ook goesting) gehad, met die nieuwe job en al dat gedoe dat daar bij komt kijken en zo, dat het er niet van gekomen is.

Die nieuwe job valt eigenlijk goed mee. ’t Blijft het zelfde superfijne kabelbedrijf, maar toch lijkt het een heel ander euh.. bedrijf. De sfeer is helemaal anders, de manier van werken is een stuk minder strak en de teugels worden minder aangespannen. Marc heeft het met de aanpassing een stukje moeilijker dan ik. Die realiseert zich nog niet volledig dat er bij wijze van spreken geen enkele supervisor over zijn schouder staat mee te gluren als hij naar het toilet gaat. Bij wijze van spreken, zei ik dus.

Eergisteren was mijn goede vriend Chris Van Opstal jarig en dat vond ik aanleiding genoeg om hem nog eens uitgebreid te bellen op weg naar huis, vanuit de auto. Met Chris heb ik altijd enorm goed kunnen opschieten, zijn gevoel voor humor en zijn denkwijze sluit merkwaardig goed aan bij die van mij. Indertijd, bij Family Radio, amuseerden we ons allebei redelijk met het observeren en het bestuderen van de personages aan de Oorlogskruisenlaan. Chris is één van de weinigen uit die tijd met wie ik steeds contact ben blijven houden, ook al is dat de laatste tijd fel verminderd. Ik krijg nog altijd inwendig de slappe lach als ik me zijn wedervaren in de toiletten voor de geest haal. Op de middag ging ik Chris altijd gezelschap houden in de studio tijdens zijn programma, ik ging daar dan mijn boterhammetjes opeten want om in de grote refter te gaan zitten eten met de Franstaligen en zo, dààr had ik totaal geen zin in. Chris heeft overigens ooit nog eens dik onder zijn voeten gekregen van Danny Debruyn omdat hij op de radio vermeldde wat er tussen mijn boterhammen lag. Echt waar. Vlaanderen heeft geen boodschap aan het beleg van Ben van Praag, was het commentaar van de toenmalige programmaleider. Nee, dat zal wel niet.

Maar die toiletten dus. Op een middag ging Chris eens plassen en hij bleef verdacht lang weg, zodat ik zelf maar de volgende plaat startte vanop de DSC. Oh die DSC toch, die goeie ouwe Digital Station Controller, een mens zou er heimwee van krijgen. Toen Chris uiteindelijk met roodomrande ogen en zwaar zuchtend toch terugkwam, vertelde hij op zijn typische manier wat er gebeurd was. Ge weet toch dat de kuisvrouw altijd van die blokjes chloor of wat het ook is, in de wc gooit? Ja, dat wist ik, ik had ze zelf ook al zien liggen. Welnu vrienden, Chris stond te pissen en voor de joke mikte hij voluit op zo’n blokje. Waarna dat blijkbaar chemisch reageerde op de plas van Chris en sissend een hoop stoom of zo verspreidde. Chris boog zich onder het plassen nieuwsgierig naar beneden om die stoom te aanschouwen, en even later brandden zijn ogen en zag hij niks meer. En ik stond daar maar te gillen, met mijn leuter in mijn hand: ik ben blind, ik ben blind! Ik probeerde het me steeds weer visueel voor te stellen, en ik lag plat. Chris ook, uiteindelijk. 

Raar dat een mens zo’n details onthoudt.
Net zoals die keer bij Radio Maeva. Jaja, de eerste zinnen van dit stukje slaan wel degelijk ergens op. We waren enkele dagen in de lucht toen Peter Hoogland op een middag in Ukkel kwam en mij overhaalde om met hem mee te rijden. We zouden eens zien hoever Maeva te ontvangen was. Geen beter middel daartoe dan in de auto te stappen en weg van de zender te rijden tot het signaal zou wegvallen. Zo gezegd, zo gedaan. De Ford Capri van Peter was een uitstekend vervoermiddel en ik kon toch nog niet rijden, zodus. We rijden gewoon in de richting van Gent en we zien wel hoever we komen, zei Peter. Het was fijn en het was spannend. De radio keihard op Maeva en hopla wij weg. 

En we bleven maar rijden, en op de radio bleef het maar keihard klinken zonder enige storing, en zo af en toe keken we elkaar eens aan met een blik van hoe is dit mogelijk en we reden Gent voorbij en het bleef maar duren en duren en uiteindelijk stond de Capri stil en wij stapten uit en de muziek van Maeva klonk nog altijd keihard uit de autoradio en we wisten al wel dat het bereik van de zender goed was maar dat het zo goed zou zijn hadden we niet verwacht en als twee kleine jongens stonden we naast de auto enthousiast te luisteren naar dit is maeva radio maeva het station waar pit in zit en met blinkende oogjes keken we naar het strand van Blankenberge en naar de Noordzee die een dikke honderd meter verder lag te schitteren in de zon. 

Voorwaar, ik zeg u: het voorjaar van 1981, het had wel iets.