‘Mag ik eens iets vragen, Ben?’ vroeg mijn buurman gisteren.
‘Natuurlijk, buurman’ antwoordde ik..
‘Waarom ben je eigenlijk met dat euh… dagboek begonnen?’
Hij vroeg het een beetje bedeesd. Dat was nergens voor nodig, want ik ben in feite een hele goeie jongen.
Welnu: waarom?
Uiteraard volg ik al een tijdje op regelmatige basis de weblogs van vrienden, collega’s, ex-vrienden en intelligente leden van de mensheid die ik niet persoonlijk ken maar wel waardeer. Luc Van Braekel, Eric Hofman, Luc Janssen, Herman Boel.. om er maar een paar te noemen. Onlangs ontdekte ik dat een ex-collega van mij er ook eentje had. Diederik Van Der Veken, ik heb met hem een tijdje gewerkt in de zomer van 2001. Toen ik zijn weblog ontdekte, dacht ik: wel ja, waarom niet?
En zo is het allemaal gekomen, buurman.
Jaja, Van Der Veken en ik, dat klikte direct. Een soort van coup de foudre maar dan tussen venten, ken je dat? Diederik was de man achter Radio Magdalena en Radio Zeven op de kabel. Er was in dat jaar de legendarische Maeva Reunie, een weekend om nooit te vergeten. Later vertel ik daar nog wel meer over. Na dat weekend besloten Diederik, Eric Hofman en Rudy Vanackoleyen ermee door te gaan, en een soort van Maeva te brengen via de kabel, eerst gewoon onder de naam Radio Zeven en later (met toestemming van Rudy) als Maeva op 7. Nog later werd dat De Maeva’s Op 7. Kortom, een heel gedoe.
In elk geval, die zomer reed ik elke dag van Gentbrugge waar ik toen resideerde helemaal tot in Zoersel om daar live Wekkerwacht te gaan presenteren. Diederik was daar ook elke ochtend aanwezig om het nieuws te lezen in het programma. Al snel betrok ik hem meer bij het geheel, tot het programma uiteindelijk een echte duo-show werd. Al zeg ik het zelf, met z’n tweetjes waren we een redelijk bangelijk koppel. Sinds mijn samenwerking met Arie van Loon en Marc Hermans in onze gezamenlijke gloriejaren, heb ik nooit meer zoveel fun gehad op de radio. Het mocht dan maar kabelradio zijn, het was toch nationaal te horen en de mensen die ons wilden horen, konden ons ook horen.
Natuurlijk kwamen er reacties binnen van de die-hardfans van vroeger die vonden dat Diederik te veel het programma overheerste, maar diè mensen vonden nu eenmaal elk woord dat niet uitgesproken werd door iemand van de ouwe Maeva, een woord teveel.
Ik herinner me de Hamse Kwis met daarin vragen als ‘Hoe heet het bekende Hamse bos: den Bunt, den Bant of den Bont?’. Die kwis werd zogezegd gesponsord door Diane van de Zogsebaan. Het is fijn dat ik tegenwoordig vrij vaak binnenspring bij Diane om daar mijn sigaretten en af en toe een vers gesneden wit te halen.
Of onze zoektocht naar de verdwenen broer van Angelo Branduardi, die we later vonden in één of andere poldergemeente bij Doel. Prosperpolder heette dat gat, herinner ik me nu! Tjonge tjonge. En mensen trapten daar nog in ook. De zingende weervrouw was ook een vast item. En het specialleke, een godvergeten plaat die Diederik elke dag van onder het stof haalde.
Diederik rookte in die tijd nog redelijk veel, en ik was al een flinke tijd gestopt, hoewel ik me elke dag bij hem een sigaret schooide die ik dan droog oprookte. Zonder vuur dus, hoe kwam ik erop? In elk geval besloten we in gezamenlijk overleg (vooral ik dan) om Diederik te laten stoppen met roken en daar elke dag verslag van te doen via de radio. Manneke Doemp was geboren. De luisteraars deden mee en stuurden suggesties en tekeningen en zo op. Veel heeft het niet opgebracht, want voor zover ik weet dampt Didi er weer lustig op los, en heeft hij mijn boek van Alan Carr nog altijd.
Zelf ben ik helaas ook weer begonnen tijdens een crisisperiode op het werk (de klanten met problemen zullen zich de periode van eind 2001 misschien nog herinneren met echt ellendig lange wachttijden aan de telefoon).
Maar: ook die zomer van 2001 ging onherroepelijk voorbij, zoals alles voorbij gaat. Diederik besloot de samenwerking met Maeva te verbreken en begon weer gewoon met Radio 7. Ik bevond me in het verkeerde kamp zoals later bleek en dus zat ik plots zonder radio. Om eerlijk te zijn, kwam mij dat nog goed uit ook, want in september 2001 stopte mijn radioloopbaan na 22 jaar toch, omdat ik eindelijk vast werk vond in Mechelen in een totaal andere branche. Woeha, ikke en een vaste job, wie had dat ooit gedacht?
Hoe dan ook, aan die kabel-zomer hou ik toch uitstekende herinneringen over, en aan Van Der Veken zoals gezegd ook. Maar.. shit! Tijdens het schrijven van deze tekst ga ik even kijken naar Diederik’s Radiowereld en ik lees daar dat Manneke Doemp in vrij positieve bewoordingen over mij schrijft. Straks ga je nog denken dat heel deze litanie enkel en alleen daarom uit de toetsen kwam, lief dagboek. Niets is minder waar, het was de waarheid en niets dan de waarheid.
Vooruit, ik steek nog een Marlboro op, ter ere van Manneke Doemp.
Alles gaat voorbij 