Jaja, zometeen ga ik het nog eens over radio hebben, ongeduldigaards!
Maar eerst even dit: met een gezonde dosis verbazing kijk ik naar het boekje Met Ben op de boot waarover ik het vorige keer had en dat hier naast mij op tafel ligt. Mijn verbazing geldt niet zozeer het boekje zelf, dan wel het wonderbaarlijke feit dat de schrijfster van het werkje, de auteur zelf dus, nog geen week na mijn bijdrage, haar commentaar heeft neergepoot op mijn weblog. De wondere wegen van het Lot of van het Toeval, of wat het dan ook is dat dit leven bestiert, zijn toch wel echt euh.. raar. Te meer daar mevrouw Guirlande (ergens voel ik dat ik haar rustig Christina mag noemen, ze is tenslotte geboren in Moerzeke, vlakbij mijn deur dus) het boekje heeft geschreven in 1981, mijn persoonlijk wonderjaar. Op haar website staat 1982 vermeld bij Met Ben op de boot maar in het boekje zelf staat het jaar 1981 dus dat zal wel kloppen. Plus daarbij (zàlig detail), op de originele uitleenkaart die bij het boek hoort, staat met de hand 15/07/81 geschreven als eerste datum waarop het werd uitgeleend.
Het Lot gooit nog een paar extraatjes naar me toe, zie ik. Christina werd geboren op 11 november 1938. Op 11 november van het jaar onzes Lot 1983 (bijna hetzelfde, maar omgekeerd dus) legden Hoogland, Hermans, De Groef, Van Loon en ikzelf de wapens neer bij Maeva. En ze heeft verdorie net als ik – alleen langer – in het onderwijs gestaan. Overigens, ik zie dat ze nog steeds zwaar actief is, literair gesproken. De publicaties van haar hand blijven ook in deze eeuw doorgaan. Way to go, Christina!
Waar ging ik het nog over hebben? Over radio, heel juist.
Frans uit Mechelen wil mij per sé aan het hoofd hebben van een nieuwe Mi Amigo voor Vlaanderen, eentje via het web. Om te beginnen, zo zegt hij zelf. Ik vind dat allemaal goed en wel, maar zelf heb ik niet echt de behoefte om een nieuwe Mi Amigo uit de grond te stampen. Niets is zeker in het leven, dus ik zeg nooit nooit maar verder dan eventueel ooit nog eens meewerken aan een radio zou ik niet willen gaan. Een programma maken of zo. Voor de micro zitten en wat praten en zo, dat lijkt me nog wel cool. Maar een radio uit de grond stampen? Een format (braak!) bedenken? Playlists maken? En dan de godganse dag er naar luisteren en fouten noteren? En dan nog zorgen dat het hele spel commercieel draait ook? Alleen maar miserie, jongens.
Plus daarbij, Mi Amigo was een zeezender uit de jaren zeventig. Laten we het zo houden. De halfslachtige poging vanop de Magdalena (waar ik lotzijdank deel mocht van uitmaken) was al op het randje en de Mi Amigo vanuit Duisburg (de latere keten) had eigenlijk niet meer gehoeven, toch niet onder die naam.
Als Mi Amigo, of Maeva of Seven nog eens willen terugkomen, laten ze het dan doen met dezelfde ballen en hetzelfde lef als hun illustere voorgangers, illegaal of op andere wijze, maar dat ze het dan meteen goed doen. Dat ze dan meteen heel Vlaanderen overspoelen met hun geluid. Keihard, tegen alle gevestigde waarden in en vooral: dat ze zorgen dat niemand er omheen kan en dat iedereen overal kan luisteren. Je moet gewoon in de auto kunnen luisteren, zonder veel gedoe of geswitch. Niet via een netwerkje van lokale radio’s, niet via een webradio, niet via een satelliet en niet via de kabel. Maar gewoon via de goeie ouwe ether begot. En op FM hé, niet op de middengolf of korte golf, want dat klinkt langs geen kanten meer, we moeten daar eerlijk in zijn.
Ik weet ook wel dat het er nooit van zal komen. De tijden zijn dermate veranderd dat lef en ballen eerst moeten plooien voor de wetten van marketing en zo, en verder is de realiteit natuurlijk duidelijk: er zijn gewoon te veel spelers op het onnozele lapje putgrond dat Vlaanderen is. Dat was in de piratenjaren 80 heel anders: enkel den BRT was er en die trok echtwaar op niets. Dus supermoeilijk was het nu ook weer niet om succes te hebben. Maar! Laat ik ophouden voor ik de verdiensten van mijn kompanen en mezelf van 25 jaar geleden helemaal weg relativeer. Een tè groot Einstein-gehalte is ook niet alles, dàt moet ik vooral voor ogen houden.
In om het even welk tijdvak, vrienden: lef en ballen, en verder geen gezever.
Alles gaat voorbij 