Piraten, zakenmannen en een BV

Geert Spiessens (aka Meneer Forest) stuurde mij vandaag een bericht met de bovenstaande scan in bijlage. Nu, ik ken dat artikel heel goed.

Ten eerste, ik heb het al jaren liggen op mijn zolder, waar ik af en toe ga zitten in een bui van opperste heimwee. Dat artikel valt dan meteen op, het is namelijk geen knipsel, het is het complete exemplaar van Zondagnieuws, wat zo’n beetje de voorloper was van Dag Allemaal en de Joepie in één stuk. En daar staat bovenstaand artikel dus in.

Ten tweede, ik herinner me de dag waarop de journalist in kwestie langskwam om een aantal foto’s te trekken en een interview te plegen met Patrick Valain, zijn broer Rudy en Patrick Hendrickx (aka Dubateau).
Willy De Geest was er volgens mij ook bij, maar die werd niet in het interview betrokken. De journalist (en de fotograaf, want die was er ook bij) hadden met Valain afgesproken in het Loereveld in Overmere, het landgoed van Patrick.
Omdat ik toen al (zeker na de allereerste inbeslagnames) een redelijke publiekstrekker was, vond de beheerraad het geen slecht idee om mij naar Overmere te halen en op enkele foto’s te figureren.

Zoals jullie kunnen zien, zit ik een beetje te doen alsof achter een klein mengpaneel in een duidelijk goed geïsoleerde studio. Het was daar, beste vrienden, dat Patrick Valain, honderden promo’s voor de Maeva drive-inshow en even zoveel reclamespots in elkaar sprak en monteerde op ambachtelijke wijze, dus zonder enige hulp van computer en audio-software. Door de microfoon (met oranje plopkapje) zijn indertijd honderden verzoekjes gepasseerd voor kweeniehoeveel afleveringen van de Verzoekbus. Oh ja, ik zat daar alleen maar voor de foto, dat was niet echt een studio in Ukkel of zo.

In de loop der tijd heb ik af en toe brieven gekregen van fans, die elk detail op de foto’s bestudeerden en mij daarover schreven. De brieven werden later e-mails en nog later sms’jes en nog later Messenger-berichtjes en tegenwoordig dus Whatsappkes. Vandaag kreeg ik trouwens nog op Facebook de vraag of het mengpaneel een Stanford was. Voor zover ik weet: jazeker. Eigenlijk zou ik het aan Valain zelf moeten vragen, maar om een of andere duistere reden hoor ik totaal niets meer van de Patrick. Hij wil blijkbaar zelfs geen vriendjes worden op Facebook.
Zou Valain mijn boek gelezen hebben? vraag ik me weleens af.

Terzake nu. Ik herinner me echt hoe spannend ik het vond dat ik aanwezig mocht zijn die dag, dat ik mocht meespelen in het schouwspel dat het dichtste het fenomeen Piraten, Zakenlui en een BV benaderde. Toen het weekblad een paar dagen later in de winkel lag, vond ik het nog spannender.

Overigens, het hele artikel beslaat nog een paar pagina’s extra met meer foto’s. Jammer dat de genaamde Geert Spiessens dat ook niet heeft ingescand en op WhatsApp gegooid.

Een podgast in de podcast


En zo is het dan eind november geworden.
De trieste, weemoedige dagen zijn bijna gepasseerd. Ze zijn voorbij gekropen zonder veel mentale schade aan te richten. Nu komen we bijna aan de donkerste maanden van het jaar. De dagen van de Sint en Zwarte Piet zijn zowat de laatste dagen waarbij enige vrolijkheid een rol speelt. Ik herinner me het vorige decennium, toen de jongens (allebei nog samen te vatten onder de noemer klein klein kleutertje) op zondagmorgen de slaapkamer kwamen binnen gesprongen onder het uitroepen van mogen we al naar beneden? toeeeeee papa!? En papa uiterlijk vloekend omdat het zo ontieglijk vroeg was. Maar aan de binnenkant genietend van het moment natuurlijk. Want ja, papa besefte elke seconde dat die zondagochtend een sinterklaasgeschenk voor de ouders was, dat naar waarde diende te worden geschat, omdat het onherroepelijk voorbij zou gaan.

Wat (ondanks de donkerte en de steeds op de loer liggende tristesse) gewoon blijft doorgaan, is onze podcast die inmiddels voor vrij veel mensen een wekelijks terugkerend moment van ontsnapping / ontspanning is geworden. Aldus zal ook komende vrijdag netjes beantwoorden aan die omschrijving.
Een manier voor de gestaag ouder wordende mens die onze wonderjaren op de radio heeft mee mogen maken, als luisteraar in elk geval, om even een halfuurtje met een krop in de keel de emotie van nostalgie te beoefenen.

Dit maar om te laten weten dat de genaamde Marc Hermans en ikzelf voor de eerste keer in Tivoli Road een gast hebben, met wie we een wandeling gaan maken doorheen het inmiddels beroemde park in Mechelen. Een park dat genoemd is naar onze podcast. Althans, dat maken Marc en ik onszelf wijs, omdat het een aangenamere gedachte is dan het omgekeerde.

Onze gast is deze week Mike Duprez, bekend omwille van zijn medewerking aan Radio Forest, de toenmalig populairste vrije radio in Hamme. Mike is er indertijd in geslaagd om de iconische radioshow Zondag Zondag in de weekend-programmering van Forest te krijgen. In die zin dat de zoekresultaten van Google steevast Radio Forest te zien geven, als je Zondag Zondag zoekt. En omgekeerd ja.

Marc en ik hebben altijd al een zwak gehad voor Mike en de meeste van zijn Forest-kompanen, zodat we het een heel fijn weerzien vonden toen we na lange tijd Mike nog eens mochten ontvangen. Eerst in de veranda van mijn landgoed, daarna in het Tivoli Park. Je zal er vanaf vrijdag 17 uur alles over vernemen in aflevering 86 van onze podcast.
Zoals het in de omschrijving van de aflevering zal staan: “een podgast in de podcast”, een woordspeling waar ik best een soort van trots op ben.

Een fris zeebriesje uit 1979

(c) Wim de Groot – Soundcloud

Mijn trouwe kompaan, de koptelefoon, rust op mijn oren terwijl ik door oude geluidsfragmenten dwaal. Het zijn echte schatten uit het verleden, verzameld als gouden muntstukken in de kist van een piraat. En vanavond gooien we deze schatkist weer open in een nieuwe aflevering van “Tivoli Road”.

We gaan terug naar die onvergetelijke zomer van 1979. Ik kwam aan boord van het zendschip van Mi Amigo, de Magdalena, op 13 juli. Wim de Groot was al aan boord, en hij was in feite de eerste dj van Mi Amigo 272 die zomer. Hij deed de radio in z’n eentje tot Johan Vermeer en Daniel Bolen kwamen, en uiteindelijk ikke. De sfeer was elektrisch, onvergetelijk.

Fast forward naar 2023, en Wim is nog steeds een stem in de ether, nu op Radio Seabreeze. Maar vanavond hoor je hem in onze podcast, zoals hij toen klonk.
Marc en ik hebben wat pareltjes van fragmenten, rechtstreeks uit die magische zomer aan boord van de Magdalena.

Oh, en voor de fans van het geschreven woord: mijn boek Alles gaat voorbij is deze week gelanceerd op papier. Je kan het bestellen via deze link.

Les petites histoires.

Wat waren ze prachtig, de jaren tachtig!
Surtout het prille begin. In een periode van enkele maanden woonde ik toen samen met vijf mannen. En geen van ons stelde zich de vraag of we wel in orde waren met de afkorting LGBTIQA met of zonder plusminus. Afkortingen van dergelijk formaat bestonden in die prachtige jaren niet eens, laat staan dat we er wakker van lagen.

Ron Vandeplas in Ukkel, 1981

De vijf mannen waarmee ik samenleefde, waren achtereenvolgens: Ron Vandeplas, Peter Hoogland, Bert De Groef, Arie van Loon en Marc Hermans.
Ik heb begrepen dat de meesten van mijn lezers wel houden van les petites histoires achter de namen en de geschiedenis. Ja, ik ook. Dus op jullie speciaal verzoek zal ik deze mannen even nader bespreken:

  • Ron Vandeplas: Ron was de man die mij (toen ik nog bij Radio Contact werkte, zie mijn klaagzangen aldaar) in het Brusselse Noordstation stiekem ontmoette en mij het aanbod deed om bij de nieuwe Radio Maeva te komen werken. Zou ik het zien zitten om in een appartement in Ukkel te gaan wonen, samen met hemzelf? Ik zou dan dagelijks het ochtendprogramma presenteren op het nieuwe station. Maeva zou helemaal gebaseerd zijn op de succesformule van de zeezender Mi Amigo, die ik een aantal maanden daarvoor noodgedwongen had verlaten. Dat betekende dus concreet dat het appartement een soort van zendschip zou zijn, maar dan aan land. Live programma’s enkel in de ochtend en op de middag. Alle andere programma’s gingen op tape staan, die Ron en ik moesten starten tussen het nieuwslezen door.
    Na mijn Magdalena-debacle had ik een paar maanden mijn echte beroep als leraar uitgeoefend in de Sint-Amelbergaschool in Temse, maar sinds het aflopen van die periode was ik werkloos. En op radiogebied had ik inmiddels enkel Radio Plus en Radio Huguette gehad, en daarna was ik bij Radio Contact gesukkeld.
    Hoeveel Franstalige programma’s zijn er per dag? vroeg ik aan Ron.
    Ben je gek, joh? Maeva wordt een soort van Mi Amigo aan land, hoor. 24 uur per dag Nederlandstalige programma’s. Gericht op Vlaanderen.
    Bijna (bijna!) had ik Ron vol op de mond gekust. Wat hij net had gezegd, was eigenlijk het enige argument dat nodig was om mij over de streep te trekken. Zelfs met het toenmalige succes van Contact in het achterhoofd, wist ik zo ook wel, dat een 24-uurs Vlaams station dat nationaal te ontvangen zou zijn, in no time de nummer één in Vlaanderen zou worden.. Ondanks de krankzinnige mix van Vlaamse en Franstalige programma’s door elkaar, was de Nederlandstalige Contact in Vlaanderen op dat moment een vrij groot succes, mede door de professionele aanpak van de meesten van mijn Vlaamse collega’s. Wat zou het dan worden als Maeva begon met enkel Nederlandstalige programma’s, volledig gericht op Vlaanderen?
    Lang verhaal kort: dat was de eerste keer dat ik Ron in het echt ontmoette. Later zou blijken (hoe toevallig kan het toeval zijn?) dat Ron op een paar letters na, dezelfde naam had als ik. Zijn echte naam was Erik Van Hout, en dat klonk heel bekend voor mij. Voor de fans van details: na een paar maanden besloot Ron een nieuwe auto te kopen (een Volvo!) en hij probeerde mij te overhalen om die op mijn naam te zetten, zodat hij bla bla bla, gevolgd door een heel ingewikkeld verhaal zoals alleen een echte vlotte Hollander het kan uitleggen. Ja, ik was nog jong en onbezonnen en naïef en zo.
    En net zoals ik een halfjaar daarvoor onbezonnen op een zendschip was gesprongen zonder enige zwemkunde, zei ik nu ja hoor Ron, geen probleem, koop die auto maar. Zo geschiedde. Eric Van Houte kocht een schitterende Volvo die dus in de praktijk eigenlijk van Erik Van Hout was.
    De Grote Verwarring kon beginnen. Het bleek al gauw dat Ron de boetes opstapelde, en die kwamen dus ook al gauw bij mij thuis. Gelukkig waren mijn ouders inmiddels grote fans geworden (ja van mij, ik was niet voor niets hun oudste zoon – maar ook van Ron, die ze heel graag hoorden op de middag).
    Er waren nog heel wat andere consequenties die voortvloeiden uit het feit van de auto die ingeschreven stond op mijn naam, terwijl hij niet echt van mij was (plus daarbij, ik had ook nog niet eens een rijbewijs). Verzekering en allerlei andere adminstratieve dinges, het zou mij blijven achtervolgen, tot lang nadat Ron weg was bij Maeva.
  • Peter Hoogland: deze man is inmiddels genoegzaam gekend in het hele land, neem ik aan. Meer door zijn Land van Hoogland dan door zijn programma bij Maeva. Maar jullie wilden les petites histoires, nietwaar? Eén van de fijnste verhalen, ook om te vertellen, blijf ik deze vinden: De twee Jongens die de Ontvangst van Maeva gingen Testen. Meer daarover kan je hier lezen.
    De hoofdrol in die anekdote werd gespeeld door de witte Ford Capri van Peter. Diezelfde coole auto speelde ook de hoofdrol in de anekdote van De twee Jongens die door het Rood reden en op een Andere Auto Botsten. Doe mij er aan denken dat ik dat verhaal nog eens uitgebreid vertel. Het komt er op neer dat Peter en ik toen samen de woensdagnacht deden bij Radio Huguette. En aangezien ik in die jaren nog geen auto had (ook geen Volvo!) kwam Peter mij meestal halen in Hamme, waar ik toen nog woonde. Ik vond die ritten van het Waasland naar Neder-over-Heembeek best wel aangenaam. We babbelden meestal constant, met veel enthousiasme, veel gezever en veel gebaren en zo. En die keer (in Asse of alle places!) aan het kruispunt van de Dendermondse Steenweg met de Nieuwstraat, waar een paar honderd meter verder het vervallen huis stond, dat anderhalf jaar of zo later de Witte Villa zou worden, die keer dus kwamen we in de witte Capri van Peter tegen redelijk hoge snelheid aangesjeesd en het licht stond op rood, maar ja (ik zei het eerder al), je bent jong en onbezonnen, dus Peter was te laat bij het rempedaal. Lang verhaal kort: auto kwam van rechts, wij niet en ik herinner me dat ik het zag aankomen en keihard Péééééter! gilde. En mijn bril vloog tegen de voorruit, ik zelf ook een beetje, maar we overleefden het. Gelukkig maar, anders was Maeva een dikke acht maanden later wellicht begonnen met al direct twee disc-jockeys minder.
Peter Hoogland in Asse, 1983

Goed, ik heb al veel te veel gepraat, en er staan nog drie van mijn vijf mannen op het lijstje. Peter mocht overigens in Ukkel Ron vervangen, nadat die was weg gegaan bij Maeva. En nadat Peter uit Ukkel was vertrokken (uiteraard niet bij Maeva, gelukkig), kwam Bert hem opvolgen bij mij op het appartement.
Maar.. laat ik Bert De Groef, Arie van Loon en Marc Hermans houden tot morgen of zo, elk met hun eigen bijhorende petites histoires.
Een teaser heet zoiets.
Of een cliffhanger.

All things are possible

Vanmiddag heb ik een aangenaam gesprek gehad met Mieke Dupres. Dat is zoals Mike Duprez zichzelf noemt als hij contact heeft met mij. Mike zal voor mij altijd de man zijn die er in slaagde om mij (en Marc) te strikken voor een programma bij Radio Forest in mijn geboorteplaats Hamme. Dat programma had onder de naam Zondag Zondag een redelijk succes in de beginjaren van dit millennium en kreeg later een vervolg via radio RSJ in Tisselt.

Mike doet tegenwoordig programma bij Radio MFM (het station dat ons elke vrijdag de kans geeft reclame te maken voor onze podcast) en hij wil mij interviewen over de recente publicatie van mijn boek Alles gaat voorbij.

Allez, als ge dat ziet zitten hé? vroeg hij vriendelijk. Gezien de impact die de genaamde Mike op mijn leven heeft gehad (Hamme -> Forest -> Zondag Zondag), kan hij me niet veel verkeerd vragen, dus ik stemde snel toe. Het gesprek dat hij met mij had, zal aanstaande zaterdag 2 september te horen zijn rond 12:20 op Radio MFM. Uiteraard zal het promopraatje dat Mike en ik voerden, niet enkel over het boek gaan, maar we zullen het tevens hebben over de podcast. Ah ja, een mens moet het ijzer smeden als het heet begint te worden.

Ferry Eden – (c) Els Bollaert

Over de podcast gesproken: overmorgen is het weer zover. Een gans nieuwe aflevering wacht op publicatie via www.tivoliroad.be vanaf 18:00. Tijdens deze aflevering zullen we het onder meer hebben over Ferry Eden.
Ik herinner mij de jaren 1976 tot 1978, toen ik als jonge student, voor ik op de trein stapte die mij naar de unief in Gent bracht, wakker werd met het programma Ook goeiemorgen op Mi Amigo met Ferry Eden, met zijn zalige jingles van Trinity en Teach In. En dan heb ik het niet eens over die schitterende naamjingle die Ferry liet inzingen door de verder volstrekt onbekende Gloria Morgan en die je op Soundcloud kan beluisteren.

Ferry hield mij virtueel gezelschap tijdens het ontbijt, terwijl ik nog snel mijn aftandse Grundig bandrecorder in gereedheid bracht om tijdens de middag het programma Baken 16 op te nemen met Marc Jacobs, mijn super favoriet. Mijn moeder moest dan als het bijna 12 uur was, de stekker insteken, zodat de radio aan sprong en mijn bandrecorder ook.
En elke avond, na de lessen, kon ik niet snel genoeg thuis zijn, om Baken 16 in uitgesteld relais te kunnen beluisteren. De volgende ochtend zette ik mijn wekker speciaal extra vroeg, zodat ik nog minstens een uur onder de klamme lakens kon blijven liggen luisteren naar Ook goeiemorgen dat vanaf de Noordzee de weg vond naar mijn bed.

Nooit had ik toen kunnen bevroeden dat ik amper een paar jaar later zelf aan boord van het zendschip van Mi Amigo zou zitten, in het gezelschap van Ferry Eden. Zo zie je, niets is onmogelijk.

Of, om het met mijn tweede favoriete plaat aller tijden te zeggen:
all things are possible.

Tivoli Road in ‘Uit vakantie Modus’

  • En… hoe was ’t verlof?
  • 15 augustus 1979: onvergetelijke dag
  • Radio Monique op de Ross Revenge
  • Marc Hermans op een boottocht naar de Ross
  • De Domino’s en de Duiven van L. Colyn
  • Hoe het Geloof ervoor zorgde dat iemand naar Mi Amigo luisterde
  • Radio Valain en het Landgoed van Patrick
  • De seizoenenshow van Radio Cardinaal
  • Wat veel mensen niet weten
  • Achiel en Een Bom in de radio
  • In De Put op Tenerife
  • Marc Hermans eindelijk op pensioen
  • De stunt van Jeroen op eenzame hoogte

Een beetje reclame dan maar

De voorbije maanden kreeg ik regelmatig vragen, opmerkingen, suggesties in de stijl van Ben, waarom giet je jouw blog van de voorbije twintig jaar eens niet in een boekvorm? Dat leest zoveel gemakkelijker dan een online versie, want als internet eens plat ligt, wat dan?
Dergelijke smeekbedes deden mij beseffen dat het inderdaad al twintig jaar is dat ik bezig ben met deze website, dit soort van dagboek. Uiteraard ben ik onderweg een aantal jaar gestopt met schrijven omdat ik periodes had van geen goesting. Maar sinds Marc en ik begonnen zijn met ons verleden op te graven via Tivoli Road, is het schrijven toch weer toegenomen. De goesting ook.
Soms vragen mensen mij ook expliciet: liefst op papier. Ik kan daar in komen. Nu lees ik zelf wel graag af en toe een e-book. Soms op mijn iPad. Af en toe op mijn iPhone, vooral in bed leest dat lekker weg. Meestal op een goeie e-reader. Voor dat laatste kan ik een Kobo Formo aanraden. Zeer aangenaam en handzaam toestel. Ligt lekker in de hand, het formaat van een klein boek. Het weegt een stuk minder, en je hebt een hele bibliotheek in je handen. En vooral: het leest makkelijk in het zonlicht. Beeld dat zo scherp is dat je er een potlood mee kan slijpen.

Kortom, het komt er op neer dat ik bijna geen papieren boek meer in de hand neem, tenzij de laatste Stephen King dan. Of De Bourgondiërs, mijn favoriet van de voorbije jaren. Om mijn goede vriend de genaamde Marc te quoten: lang verhaal kort, ik besloot het heft in handen te nemen, ik heb al mijn postings (of toch het merendeel) omgezet naar het gepaste formaat, en hopla het e-book “Alles gaat voorbij” ligt nu in de digitale winkel van Apple Books (ja, die mannen met hunne yuppie-brol).
De anderen die niet van fruit houden, kunnen het boek aanschaffen via kobo.com. Bij Bol punt com zou het de komende dagen ook op het schap moeten liggen.

Wat kan je vinden in Alles gaat voorbij? Wel, dus het meeste van wat uit mijn toetsenbord vloeide sinds 2004 tot vorige week. Je zal er geen foto’s terug vinden, zoals die mijn blog sieren. Ik wilde een boek dat leest als een roman, zonder afleiding. Maar ik speel wel met het idee ooit een bonus-versie van het e-book te publiceren, wèl met foto’s dan. En ja, ik denk erover om een papieren boek uit te geven, als er voldoende interesse is. Dus je weet wat je te doen staat als je belangstelling hebt. Laat maar iets weten in de reacties, of op Facebook, of ergens anders.

Alles gaat voorbij is overigens nièt gratis. Ik zal er geen brood meer door kunnen eten (daarvoor dient mijn pensioen), maar tenslotte heb ik er toch enige jaren over gedaan, niet? De prijs ligt trouwens lager dan die van het gemiddelde e-book. En voor niets is ook maar voor niets.

Het was precies niet echt gebeurd

Jerry Hoogland, Ben van Praag, kapitein Hanna.

Eens terug aan land en dan uw collega’s terughoren, dat moet wel tof zijn.
Dat schrijft Jan De Maeva-fan in een reactie op mijn Noordzee-dagboek, waarvan het laatste fragment vanochtend (via de automatische piloot) werd gepubliceerd. Awel ja, Janneman, dat was een hele rare, ook wel opwindende ervaring toen ik op 16 augustus 1979 de Magdalena verliet met een tender die mij naar Blankenberge bracht (stiekem! want het mocht nog altijd niet van de polies!). En toen kon ik nog niet eens direct naar huis, ik moest een nacht blijven slapen bij een sympathieke mede-crimineel die af en toe zorgde voor het van boord halen van één of meer boeven van het piratenschip.
Ja mannen, dat was een hele onwerkelijke, opwindende (bijna geile) ervaring. Zo plots vaste grond onder mijn voeten voelen na 5 weken verblijf op een bewegende boot. Echt waar, als het niet zo belachelijk zou klinken, dan zou ik zeggen dat ik lichtjes zeeziek werd bij het betreden van de Blankenbergse grond. Het schijnt dat daar een echt woord voor bestaat, alleen heet het dan landziek. Zonder gezever.
Bij die man thuis (hij had ook een sympathieke vrouw, ik ben de naam van het echtpaar vergeten) stond de radio, hoe kan het ook anders, op Mi Amigo. En daar hoorde ik de stem van Ferry Eden.
En ik kon het niet geloven. Dat ik een paar uur geleden nog maar, op dat schip had gezeten, met Ferry en de anderen. Ik kan er maar één zinnetje voor bedenken om dat gevoel te beschrijven.
Het was precies niet echt gebeurd.
Twee weken daarna belden ze mij op. Ik mocht terug aan boord, als ik zin had.
Hoezo als ik zin had? Bestonden er dan mensen die geen zin zouden hebben om aan boord te gaan zitten? Ik dacht terug aan Tom De Bree, de jonge gast die nog geen 24 uur aan boord was gekomen, één keer programma had gedaan en er weer af wilde. Ja, blijkbaar bestonden er dus mensen die geen zin hadden. Ik was zeker niet zo iemand. Ik begon de maand september van dat zalige jaar 1979 opnieuw aan boord van de parel van de Noordzee. Het zou deze keer amper twee weken duren voor het avontuur echt voorbij was.
In die tijd geloofde ik nog niet in mijn latere levensmotto.
Alles gaat voorbij? Bijlange niet. Dit toch niet, zeker? Hoe kan dat nu voorbij zijn? Maar hoe bozer ik me voelde en hoe meer ik een middelvinger naar het universum opstak, hoe minder het nièt voorbij ging.

Magdalena – donderdag 16 augustus 1979

(uit dagboek Ben van Praag)
(Noordzee)

Morgen waarschijnlijk naar huis.
Toch heb ik een beetje een raar gevoel in m’n maag als ik er aan denk.
De Magdalena is 5 weken lang m’n thuis geweest, en we hebben er zoveel mee beleefd en die 5 weken vergeet je niet zo maar. Bovendien laat ik ook een aantal mensen achter waar het best leuk mee werken was. Soms minder leuk, maar ach.. ook dat hoort erbij.
Ik weet wel, dat ik in het begin druk zal luisteren naar 272.

Magdalena – woensdag 15 augustus 1979

(uit dagboek Ben van Praag)
(Noordzee, 21:21)

Vanmiddag 2 boten, volgeladen met Mi Amigo-fans.
Van 12:00 tot 15:00 cirkelden ze rond het schip.
Prachtig! Via de scheepsradio konden de mensen aan boord contact met ons opnemen en groetjes doen aan familieleden.
Toen ze vertrokken, draaide ik “Power to all our Friends” en dat knalde keihard over het dek. Heel sterk kwam dat over, vertelde Eric me later. Het doet je wat, hoor. Nu merk je tenminste dat je voor mensen draait en praat.
Toen ze luidkeels begonnen te zingen (“Mi Amigo, I love you so..”) kreeg ik het even moeilijk.
Toch wel mooi, dit te kunnen doen.
Over een paar dagen ga ik naar huis.