Voor de luisteraars van Tivoli Road. Want ja, ik ben een man van mijn woord.
En ook: er gaat niets boven een ouderwets post-itje.
Mijn landgoed
Als een zeef
Marc stuurde mij een berichtje om te zeggen dat hij volop fragmenten aan het beluisteren is voor één van onze volgende afleveringen. Het zijn stukjes uit programma’s van Mi Amigo Duisburg. Ik noem het zo voor het gemak, maar het heette gewoon Mi Amigo. Meer daarover later. In Tivoli Road van dit weekend nemen we al een aanloop naar het verhaal van dat nationale station uit 1984 dat Marc en ik opstartten, samen met Guido van Linthout en Ronny Van Gelder. Die Mi Amigo was overigens de eerste radio die echte concurrentie werd voor Maeva, nadat we daar weg waren.
Maar soit, zoals ik zei: meer daarover later. Waar het mij nu om gaat, is de teloorgang van het menselijk geheugen. Zowel Marc als ik zelf, beseffen stilaan dat het quasi onmogelijk is om alles wat we hebben meegemaakt, ook tot in detail te onthouden.
Ben? Wist je dat jij en ik nog programma hebben gedaan bij Lipstick?
Och gij! Nog vòòr Mi Amigo begon in Duisburg? Dat wist ik niet meer!
Ik ook niet. Totaal vergeten!
En dat Ferry Eden ook programma deed voor Duisburg.
Totaal vergeten!
Dit soort conversaties beginnen steeds vaker op te duiken. Zeker sinds we via Tivoli Road meer en meer met ons eigen verleden geconfronteerd worden. Vroeger dacht ik dat het een vroege vorm van dementie was die de kop op steekt, nu het pensioen een onvermijdelijk deel van de realiteit is geworden.
Echter, sinds een tijdje begrijp ik dat niemand èlk detail van zijn/haar leven voor eeuwig onthoudt. In ons geval, waarbij veel details in de vorm van audio-fragmenten regelmatig verschijnen, krijgen we evenwel vaak te maken met de harde bewijzen.
De momenten van och gij! Dat wist ik niet meer! zijn dan ook meer dan vroeger aanwezig. Gewoon accepteren is de boodschap, het heeft ook zijn goeie kanten. Welke goeie kanten dat zijn, dat ben ik helaas vergeten.
Nog iets voor de Maeva-fans: ik weet dat Ronny Van Gelder ons veel te vroeg ontvallen is. Maak u geen zorgen, hij wordt niet vergeten. In de komende afleveringen van onze podcast, zullen we het nog vaak hebben over de Ronny. En zoals Marc het soms zegt: hij krijgt zijn plaats in de geschiedenis.
Betrapt, Marc!
Zoals ik al beloofde in de loop van de bonus-aflevering van Tivoli Road, zet ik de foto’s die Marc Jacobs nam van het publiek op de boot, hier op internet. Denk er aan, die boot kwam in 1977 langszij de MV Mi Amigo liggen. Eerlijk gezegd, de foto is niet super duidelijk maar L. (de jongste dochter van Marc Hermans, die blijkbaar over een geoefend speurdersoog beschikt), meende in één van de fans haar vader te herkennen en riep dan ook uit Papa da zijde gij!.
Nu is de tijd voor ons (dus ook voor Marc) niet helemaal zonder gevolgen gebleven, maar ik kan bij goed toekijken toch bevestigen dat de jongeman die met een fototoestel in de hand een beetje boven het publiek uit torent, wel degelijk de genaamde Marc H lijkt te zijn. Betrapt!
Een flashback naar lang geleden
De nieuwe aflevering van Tivoli Road komt vanavond online. Op de website van de podcast kan je ze natuurlijk als eerste beluisteren, en even later ook op de meeste platforms (Apple, Spotify, Google e.a.). Niet meer in Koffiepauze, nee. Mocht daar nog verandering in komen, dan laten we het weten.
We hebben de tijdsduur van een item op de radio ruimschoots overschreden, we zijn nu immers onze eigen baas. Een dikke twintig minuten duurt het deze keer, we zijn redelijk los gegaan. Het is dan ook een bonus-aflevering geworden, met leuke fragmenten die Marc Jacobs ons bezorgde. We gaan terug in de tijd naar 1977 en naar Radio Caroline en Mi Amigo. Eigenlijk gaan we nog verder terug, naar 1967 dus. Bij de echte zeezender-fans zal inmiddels een lichtje gaan branden na het lezen van voorgaande tips. Een Aha-erlebnis, gelijk ze soms zeggen. Welaan dan, richt uw oren naar www.tivoliroad.be vanaf een uur of acht vanavond. Geniet van de stemmen van Marc Jacobs, Stuart Russell, Robbie Dale en vele anderen.
De opname van de aflevering hebben we zoals gewoonlijk op dinsdag laten plaatsvinden, tijdens onze wekelijkse wandeling doorheen het park. De weergoden wilden laten weten dat ze achter ons stonden, de zon scheen dat het een lieve lust was.
En enige tientallen schoolkinderen waren ook aan het profiteren van de lentezon. Je kan ze horen in de aflevering, maar dat zorgt voor de nodige sfeer.
Mag ik tot slot mijn beste commerciële ondernemers-skills boven halen? Wil je automatisch op de hoogte gebracht worden als ik een nieuwe posting doe op deze site? Drop dan je e-mailadres in het gepaste veldje aan de rechterkant (hiernaast dus). Voilà, geregeld.
Snel schakelen, il faut le faire.
Wel, toen ik nog voor het fijne kabelbedrijf werkte – alweer ACHT jaar geleden, kan je dat geloven?- was één van de vereiste skills op de klantendienst: snel kunnen schakelen.
Snel schakelen, dat is zeker één van de kunstjes die Marc en ik uit onze hoed getoverd hebben de voorbije twee weken. Mi Amigo (de èchte), de webradio waar Marc sinds vorig jaar zijn programma Koffiepauze deed, zit helaas een beetje in de problemen, door strubbelingen tussen boven en beneden. Waarbij je beneden mag opvatten als de plaats waar de talenten zetelen. De dj’s die vroeger deel uitmaakten van de originele ploeg uit de jaren toen Mi Amigo nog uitzond vanop de woelige baren van de Noordzee. De Getrouwen, zeg maar. Wat uiteraard niet betekent dat boven de plaats is waar één of meer Verraders zitten. Die analogie met het populaire reality-programma op tv komt me nu gewoon goed van pas, da’s al.
De strubbelingen zitten vooral in de communicatie tussen boven en beneden, in die mate zelfs dat de originele ploeg besloot om het gezamenlijk voor bekeken te houden, en op te stappen. Ik ga daar verder niet over uitweiden, probeer niet om me toch zover te krijgen. Laat ik het erop houden dat ik me heel waarschijnlijk zou aansluiten bij beneden, als ik er toch betrokken bij zou zijn.
Het gevolg is wel dat er geen gesproken programma’s meer zijn op dit moment. En dus ook geen Koffiepauze met Marc. En ja, dus ook geen Tivoli Road meer. En kijk, onze skills van bij de klantendienst komen ons op dit punt goed van pas.
We moesten snel schakelen.
Tivoli Road is bijna van de ene dag op de andere een podcast geworden.
Alle voorbije afleveringen staan inmiddels op de belangrijkste platformen en zijn dus te beluisteren op beide A-merken onder de besturingssystemen op de huidige smartphones. Ja, Apple (iOS) en Android inderdaad. En dankzij de aanwezigheid van Spotify onder Windows èn MacOS, zijn we ook te vinden op alle computer-systemen.
En voor de mannen/vrouwen/x-en die niets moeten weten van al die nieuwerwetse prullen en die eigenlijk alleen maar internet willen hebben: zelfs die koppige duvels kunnen toch naar onze podcast luisteren via de website www.tivoliroad.be
De nieuwste aflevering (de eerste onder het podcast-regime, zeg maar) komt zaterdag online. Morgen zal ik verslag doen over de opname daarvan die Marc en ik tijdens onze wandeling van dinsdag euh… opgenomen hebben dus hé.
Men vraagt en wij draaien
Ja, niet iedereen is een Apple-fanboy. Ik kan daarmee leven. Dus: Android-lovers, ik heb vandaag extra mijn best gedaan voor ulle.
En daarom is Tivoli Road nu ook beschikbaar op Spotify. Zoek maar eens. De eerste 40 episodes staan er op. En nu allemaal tegelijk: dank u Ben!!
Hoe gaat het verder?
Dat schrijft Marc Hermans een paar dagen geleden op zijn Facebook-profiel.
Zet maar een link naar mijn blog, zei ik stoutmoedig en zonder er veel over na te denken. Zo ben ik al mijn hele leven geweest: doen, en dan pas nadenken. Spijt komt naderhand, en altijd te laat.
Maar goed, ik moet eerlijk zijn. De kans is vrij groot dat u hier bent door die link op de FB-pagina van de Marc. Ik zie dat ook in mijn statistieken: een opvallende stijging van het aantal bezoekers sinds die posting van mijn radio-collega, metgezel sinds jaren en jawel: goede vriend. En ik mag zeker niet vergeten: compagnon de route op de weg die ons de voorbije maanden extra verbindt. De weg die we met z’n tweetjes bewandelen. Een pijnlijke rug en nek krijgen we er allebei van. Komt door het achteruit kijken. De blik iets vaker gericht op het verleden dan op de toekomst. Jawel, de weg door één van de meest onderschatte en mooiste plekjes van Mechelen, en nog vlak bij mijn deur ook. Tivoli Road.
Voor ik het vergeet: deze woorden schrijf ik NU. Niet in 2006, niet nog vroeger. Nee makkers. NU. In het Huidige Heden. We zijn waar we moeten zijn. Mijn oude weblog staat er weer volledig op. Ongecensureerd, ongewoke’d, onaangetast door de tijdsgeest. Ik heb alles gekopieerd en geplakt zoals het er oorspronkelijk stond, bijna een decennium geleden. Het enige wat ik wel deed, was het geheel opfleuren met wat foto’s die ik in de vroegere versie niet publiceerde.
Het was niet echt zo simpel als ik het hier laat klinken, hoor. Meer dan ik aangenaam vond, kwam ik namen tegen van collega’s, kennissen en vrienden waarbij ik dacht: tiens, die is dus dood. Soms met een knoop tussen hart en maag. Soms kwam het goed uit, de beslissing om niets aan de teksten van toen te veranderen. Ik kon dan namelijk doen alsof er niets aan de hand was. Doen alsof iedereen nog leefde.
Mijn moeder is ondertussen alweer bijna twee jaar dood. Dat word ik dus echt niet gewoon, jongens. Ik heb nog altijd de neiging om te denken: straks eens bellen naar ons ma en vertellen dat mijn rug weer opspeelt.
En radio-collega’s leven ook niet eeuwig. Noël en Frans en Ronny en de Lukken en wie nog allemaal. Ze zijn weg. Nu ik in het Huidige Heden zit, kan ik niet langer faken natuurlijk.
Hoe moet het nu verder?
Omdat ik niets meer van teksten heb om te plakken, zal ik het moeten doen met wat in mijn hoofd zit, en wat er uit wil komen.
Zal ik dan maar even de olifant in de kamer benoemen? De hete aardappel ter hand nemen? Tivoli Road. Wat gaan we daarmee doen?
Laten we er voor het gemak van uitgaan dat die naam u niet geheel onbekend is. Misschien dat u zelfs een trouwe luisteraar bent van het item uit Koffiepauze, het weekendprogramma dat Marc Hermans verzorgt bij de vriend aan huis van zovele mensen die met een brok nostalgie in de keel luisteren naar Mi Amigo (de èchte).
Er zijn inmiddels al een kleine zestig afleveringen geweest van Tivoli Road sedert begin oktober van vorig jaar. Al een tijdje zijn Marc en ik aan het nadenken over een manier om op safe te spelen, voor zover dat mogelijk is in dit leven natuurlijk. Stel dat er iets gebeurt met de radio. Ik zeg niet dat er iets zàl gebeuren, ik wil het zeker niet jinxen. Maar stèl.
Stel dat er iets gebeurt met het internet. Stel dat ze dat afschaffen. Of verbieden. Of dat ze de pries uit trekken. Ik heb het al eerder meegemaakt. Dus ja stèl.
Marc en ik zijn twee gasten die zo heel af en toe toch eens verder kijken dan onze neus lang is. We steken elke week toch iets te veel moeite in dat item om het te laten verbrodden door stèl dat.
Dus vrienden.
Tivoli Road is vanaf nu niet langer alleen een item in een radio-programma.
Laat het voorgaande even doordringen.
Tivoli Road is vanaf nu (ja NU) ook een podcast. Eigenlijk moet ik dan zeggen, hoewel ik een bloedhekel heb aan het woord: een heuse podcast.
Als u NU gaat zoeken naar Tivoli Road op Apple Podcasts (de app die op èlk Apple device gratis aanwezig is), dan zal u daar alvast de eerste twintig afleveringen vinden. En morgen nog meer. En de dag daarna absoluut nog meer.
Met andere woorden: als aanvulling (backup of whatever) op het radio-item kan u ons vanaf nu beluisteren als podcast. Probeer het maar als u het niet gelooft. De komende dagen zal ik dit blogje gebruiken als promotie-medium voor de podcast. Als u enige vorm van luiheid voelt of geen zin hebt om Tivoli Road in te typen in Apple Podcasts, zal ik u verwennen vanavond. Klik gewoon op deze link.
De groeten van Marc, en maak u geen zorgen (vooral voor de mensen die niet zo fanatiek van Apple houden als ikzelf). We werken eraan om Spotify ook te laten werken met Tivoli Road.
Voila. En voor zij die belust waren op sensatie, de pessimisten, de haters of whatever:
Alles gaat voorbij. Maar niet meteen.
Alles gaat voorbij. Maar niet meteen.
Ja hoor, vrienden.
Daar was ik weer. Jarenlange stilte.
Maar nu ben ik opnieuw bezig. Even geduld.
Hieronder ben ik eerst mijn oorspronkelijke blog van een paar decennia geleden aan het herstellen.
(backup en restore – je ziet, ik kan nog perfect mee)
Daarna pik ik de draad weer op en kom ik naar het Huidige Heden.
(voor de nieuwe bezoekers: probeer hier eens ter kennismaking)
Oh schone tijden!
Op de website van Radio Maeva publiceren we al enige tijd het dagboek dat we een kwarteeuw geleden bijhielden in de Witte Villa. ’t Ligt eventjes stil nu, want tussen april en juli 1983 schreven we om een niet te achterhalen reden niks meer in het boek. In juli begon het opnieuw tot het einde op 11 november 1983.
Bij het nalezen van die -soms bittere- teksten uit het grijze verleden, merk ik dat o.a. Peter Hoogland er nogal van langs kreeg toen. Nu verdient dat wel enige duiding en relativering natuurlijk. Peter was wel degelijk een coole gast in die tijd. Een jongen waar ik altijd goed mee kon opschieten en die ik al kende uit mijn tijd bij Radio Plus en daarna Radio Huguette. Hij was één van onze jongste medewerkers en toen al een spring-int-veld.
Hierboven een fotootje uit de tijd van Radio Plus, nog in zwartwit. Oh schone tijden!
Je herkent van links naar rechts op de bovenste rij: een onbekende (ik dacht Luc van de fanclub, want die hadden we!), daarnaast ikke en naast mij Peter Hoogland, Danny Debruyn en Luc De Groot.
Onderaan zit Tom Denker (zoals Jan Dooms toen heette) en John De Vries (denk ik).
Voor eeuwig weg maar toch altijd aanwezig
De website van Arie van Loon zit in een nieuw kleedje, voor het eerst sinds 2001.
Dat is zo gekomen: nu we volop bezig zijn met de Maeva-website, vond ik dat het ook tijd was om Arie’s plekje op het net eens op te frissen. Te dien einde richtte ik mij tot de webmaster met de woorden: “Denkt ge niet dat Arie’s site aan een nieuwe layout toe is?”. Waarop de webbie eens fronsend naar mij keek en vervolgens knikte. “Ik doe dat vannacht wel,” antwoordde ze. En inderdaad, vanmorgen was de site aanwezig op het wereldwijde net. En ze mag er verdorie zijn, mijn gedacht. Ik weet zeker dat Booike, Cor en Teun dat ook zullen vinden als ze er naartoe surfen.
Arie dus. Ik zie Valain nog altijd in Ukkel binnenkomen met de woorden: “We hebben een vervanger voor Ron!” Inderdaad, Ron van de Plas, toen nog geheel onbesproken en vrij van zonden, had het een aantal weken daarvoor wel gezien bij Maeva en was overgestapt naar Seven. De daarop volgende tijd zou ik in Ukkel het gezelschap krijgen van Bert De Groef en Peter Hoogland, want ik kon moeilijk in mijn eentje die hele familieradio recht houden. Heel die situatie kon hoe dan ook niet blijven duren want zowel Bert als Peter hadden hun eigen bezigheden buiten Maeva om.
En dus haalde Valain er iemand bij die eigenlijk al van bij de start bij het station had moeten komen maar er toen niet bij was wegens van de fiets gevallen en been gebroken of iets dergelijks. “Hij heet Arie van Loon,” vertelde onze programmaleider me. Toch niet wèèr een Hollander, dacht ik. Maar het was er wel eentje, en een rare ook nog. De eerste dag dat hij in Ukkel was, hield hij zich ongevraagd bezig met de grote schoonmaak. Ik moet toegeven dat mij dat goed uitkwam, want zelf hield ik niet zo van schoonmaken, ik wilde enkel radio maken. Heel het appartement blonk als nooit tevoren na Arie’s intrede.
Na de eerste wat onwennige dag, klikte het meteen tussen ons. Het klikte ook snel tussen Arie en de luisteraars. Hij had een volledig eigen stijl van presenteren, hij moest maar één woord zeggen en je wist direct dat hij het was. Hij presenteerde als een dichter. Zijn stem was de pen waaruit de woorden vloeiden.
Voor mij was hij een Hollander die mij met alle Hollanders verzoende, zoals Marc een Antwerpenaar is die mij alle cliché’s over Antwerpen doet vergeten. Je kon niet boos zijn op hem. Tevens was Arie heel bescheiden, en dan bedoel ik ècht bescheiden, niet vals bescheiden zoals we allemaal wel eens zijn.
Ik lees tegenwoordig met plezier zijn bijdragen aan het Witte Villa-dagboek die ik met regelmaat op de Maeva-site zet. Zijn handschrift ontcijferen in het originele boek, het is geen simpele opdracht maar ik vind het niet erg. Wil je wat mooie foto’s van Arie zien? Ze staan allemaal bijeen op zijn website. Surf er eens naar toe, lees het gastenboek met de ontelbare bijdragen van fans die in de weken na zijn dood op de site werden gezet. Het gastenboek is weer open, dus je kan je eigen bijdrage er ook neerzetten.
Arie van Loon is dood, maar – zoals Marc vanmorgen zei: soms is hij er precies toch nog.
Alles gaat voorbij 