Mijn excuses.
Een week bijna niets geschreven maar dat heeft uiteraard een goeie reden. Drie dagen heb ik zo goed als alleen maar in de zetel gelegen en stapels afleveringen van Friends bekeken. Pas op, er was hier zeker geen sprake van luiheid maar wel van noodzakelijkheid.
Die drie dagen vormden mijn eigen 72 uren waarvan wetenschappelijk bewezen is dat ze nodig zijn om alle nicotine uit je lijf te laten verdwijnen. Drie keer 24 uur een gevecht met mijn privé cold turkey maar het resultaat is nu wel dat hier een nieuwe mens voor u zit. De lichamelijke afkick heb ik achter de rug, nu begint het eeuwigdurend gebakkelei met mijn innerlijke duivel. Het feit dat ik al eens opnieuw begonnen ben na een jaar clean-zijn, bewijst dat die duivel moeilijk te temmen is.
En vandaag begon ook het werk op de nieuwe dienst, zowel voor Marc als voor mij. Beetje spannend wel, een soort van eerste schooldag, ken je dat gevoel? Nog niet veel anders moeten doen dan een paar uur meeluisteren met een collega. Alleen een beetje ironisch dat Iris (die collega dus) om het uur haar pakje Marlboro bovenhaalde voor een rookpauze.
Tijdens mijn gedwongen driedaagse is André Hazes overleden, en met open mond kwam ik tijdens het zappen terecht op een soort van voetbalwedstrijd-achtig gedoe waarbij de lijkkist van Hazes godbetert in ’t midden van de Arenahal stond en duizenden fans zich te buiten gingen aan een lichte vorm van massahysterie. Ieder zijn zin hoor, maar ik vond het vooral absurd. Net zo absurd als het feit dat iedereen nu plots André Hazes goed vindt, ook al lachten ze hem uit toen hij nog leefde.
Word ik nu sjagrijniger door het gebrek aan nicotine?
Alles gaat voorbij 