Een legendarische zomer

De familie Van Dessel uit Kessel zal in de zomer van 1986 ook niet gedacht hebben dat ze nog eens te beluisteren zouden zijn in een podcast via het wereldwijde internet in 2023. Toch is het zo. Nu vrijdag besteden we in de nieuwe aflevering van Tivoli Road redelijk uitgebreid aandacht aan de avonturen van de mannen van Radio Mi Amigo, het bescheiden doch populaire radio-netwerkje dat Marc en ik onder onze hoede hadden.

In de hete voetbal-zomer van 1986, waarin Onze Jongens ei zo na Mexico veroverden, deed onze Mi Amigo ongeveer hetzelfde met het wonderschone eiland Tenerife.
Jan Goossens, Dirk De Beuk en de genaamde Marc Hermans mochten hun vakantie doorbrengen op dat bijna Belgische vakantie-eiland, voorzien van de nodige apparatuur. En daar verzorgde onze radioploeg programma’s voor de luisteraars thuis. En de familie Van Dessel uit Kessel liep toevallig tegen onze microfoon.

Deze aflevering van onze podcast zal worden opgeluisterd met een flink aantal fragmenten uit die legendarische zomer. Kortom, de liefhebber zal weer worden verwend!

Voor de rest gaat alles naar wens.
De vakantie is zo goed als afgelopen, en we zijn onderweg naar huis. Het laatste stuk is inmiddels aangebroken. Parijs is achter de rug, Senlis ligt voor ons. We hebben geen noemenswaardige files gehad, en geen al te zware accidenten gezien.
Toch ging het moeilijker dan andere jaren, zegt de chauffeur (de genaamde Carla), die meestal vlotjes en ervaren over de périphérique laveert.

De mannen op de achterbank zijn de Portugese ferias ook vrijwel ongehavend doorgekomen. Ze zijn allebei klaar voor een nieuw basket-seizoen en een vers gestreken, maagdelijk schooljaar.
Matias, de jongste, moet enkel nog een proper SUI-uniform gaan halen in de uniformen-winkel. Ik ben daar eerlijk gezegd wel voor te vinden. Scholen die als dress-code zo’n schooluniform verplichten, zorgen niet alleen voor iedereen gelijk in de klas, maar ook voor een groot gemak in de ochtend bij het openen van de kleerkast.

En de oudste, onze Tiago, zit op zijn beurt, gewapend met zijn oortjes en zijn Spotify, naar buiten te kijken. Naar de A1–snelweg die de jonge volwassene met elke kilometer zoemend dichter bij Vlaanderen brengt.
Volgens mijn inschatting (ik ben daar redelijk goed in) heeft de gelukzalige glimlach op zijn gezicht niet zozeer te maken met Vlaanderen, maar meer met Emma-Roos.
Ik gun hem dat gevoel, waar zijn broer nog niet aan toe is. Tenslotte is Tiago het jaar geëindigd met een A-attest. Dàt hij het haalde, ondanks zijn verspreide aandacht, maakt mij een beetje minder bezorgd voor de toekomst.