Het blijft travakken

Nu de grote vakantie voor de deur staat te treuzelen om echt van start te gaan, doen Marc en ik weer wat we in onze wonderjaren deden om de zomer te overbruggen. We zorgden er toen voor dat we voldoende opgenomen programma’s klaar hadden, zodat de luisteraars niet zouden merken dat we er niet waren.
Zelfs in de jaren dat Maeva op z’n populairst was, deed ik dat ook. Dat viel trouwens nog dik tegen, per dag drie uur Wekkerwacht opnemen – en er bovendien voor zorgen dat die opgenomen uren klonken zoals een normale live Wekkerwacht.

Het enige voordeel (behalve uiteraard het feit dat ik tijdens die vakanties nog eens thuis was, bij familie en zeldzame vrienden) was dat ik heel uitzonderlijk een keer naar mezelf kon luisteren. Checking what all the fuss was about, zeg maar. Aangezien ik nooit waarachtig een ochtendmens ben geweest, moet ik bekennen dat ik in al die tijd amper drie keer echt wakker genoeg was om een volledige Wekkerwacht te kunnen horen. Alle andere keren bleef ik gewoon slapen. Slechte reclame voor Wekkerwacht, vrees ik.

Maar goed, ik mag het Huidige Heden zeker niet uit het oog verliezen. Geen radio meer in ons leven, behalve een kort gastoptreden elke vrijdag in Die Zotte Morgen bij Dirk Van Brabant, de ochtendstem van MFM in de Vlaamse Ardennen.
Wèl is er onze podcast Tivoli Road waarvoor we steevast gaan wandelen doorheen het Mechelse Boswezen. We nemen er elke week eentje op waarvan Marc overigens een uitstekende montage doet, allemaal op de computer.

En ja, met de vakantie voor de deur, is het voor ons opnieuw zaak om wat extra moeite te doen om een aantal afleveringen op voorhand in te blikken en in te plannen en vanalles. Kortom, ’t is niet omdat een podcast niet echt live is, dat we ons best niet moeten doen, vrienden. Het blijft travakken.

Kijk eens hier: een uitsmijtertje om de zomer vrolijk in te zetten:
Een blog-post uit de maand juni 2005 over de bekende villa uit het schone jaar 1983, en naast de villa de tientallen meters hoge zendmast, waarvan de glans stilaan tekenen van slijtage begon te vertonen, althans voor ons, de jongens die achter de witte muren en de blauwe deuren woonden.