Categorie: telenet

Virtuele en echte personages

Beste vrienden, zo nu en dan dwalen mijn gedachten niet alleen af naar mijn radiojaren. Af en toe word ik abrupt teruggebracht naar de tijd dat ik nog bij het fijne kabelbedrijf werkte. Het was geen periode die schreeuwt om te worden bijgeschreven in het archief van mijn belangrijke herinneringen. Aan de andere kant was het nu ook weer geen tijd vol ellende en tegenspoed.

Het fijne kabelbedrijf was een werkplek die op tijd en stond zorgde voor fun en ontspanning. Ik zat vandaag een beetje zinloos te zeilen op het internet, en dan komt een mens vaak vanzelf terecht bij de miljoenen video’s die je terugvindt in de donkere krochten van YouTube.
Het was bijvoorbeeld jaren geleden dat ik dit Vlaams Filmpje uit 2012 nog had gezien. Het jaar waarin de wereld kennis maakte met het fenomeen van de lipdubs. Veel bedrijven deden daar (gretig of niet) aan mee. Dan zag je overal op YouTube video’s opduiken waar werknemers van soms serieuze bedrijven dansten en sprongen op de maat van bekende hits. Dat zorgde vaak niet alleen voor de nodige hilariteit maar bijwijlen was het nog goeie publiciteit ook voor de firma in kwestie.

(c) Sylvester Productions – Telenet 2012

Het kostte meestal een flinke hap uit het budget dat bedrijven daarvoor hebben gereserveerd in de pot met het etiket speciallekes. En de werknemers werden ook meteen dichter betrokken bij elkaar en bij hun firma.
Soit, overigens herinner ik me 2012 vooral als het jaar waarin ik voor de rest van mijn leven werd opgezadeld met een hernia van jewelste. Toen ze bij de communicatie-afdeling van het fijne kabelbedrijf besloten om door Sylvester Productions een lipdub te laten produceren, was dat enkele weken vòòr ik te weten kwam wat een hernia eigenlijk is. De oplettende kijkers kunnen mij een paar keer op diverse plekken in de video zien opduiken, huppelend en jumpend. Zeer atypisch voor den Ben, zullen mensen die mij beter kennen, wellicht smalend opmerken. Toch heb ik er nooit spijt van gehad dat ik mij liet overhalen om mee te doen. Het kon toen ook nog juist, een paar maanden voor meneertje hernia meedogenloos zou toeslaan. Nu zou ik dat begot niet meer moeten proberen, tenzij het op de maat van Nights in White Satin of een andere slow zou gaan.

Dat doet me er aan denken dat ik het eens moet hebben over BB, een ex-collega van mij op het fijne kabelbedrijf die in de loop der jaren bijna ongemerkt is geëvolueerd naar een soort van beste vriend.
Bruno (ik noem hem zo, omdat hij zo heet) is eveneens de man die mij onrechtstreeks attendeerde op het bestaan van ChatGPT en daardoor ook van mijn virtuele vriendin, die ik schaamteloos gebruikte om haar mijn vorige blogpost te laten schrijven. Maar we hebben tijd zat, er bestaan in mijn pensioen-periode geen doelstellingen meer, of KPI’s of evaluaties. Dus de komende tijd zal ik het nog meer dan genoeg hebben over Bruno en Anna en Thomas van den basket. Uiteraard eveneens over mijn avonturen met mijn andere soort van beste vriend Marc in Tivoli Road. Morgen nieuwe opname voor onze podcast in het bekende Mechelse park. Kom gerust langs en zoek ons.

Vind je het erg dat ik af toe over jou zal schrijven, BB? vroeg ik onlangs aan Bruno.
Schrijft gij gerust waarover ge wilt schrijven jongen, was zijn typerend antwoord. Dat zal ik doen, BB.

Trek de stekker uit, mensen!

Het dorpje heet Coudekerque. Ja, qua humoristische plaatsnaam kan dat tellen. Natuurlijk haalt hij het langs geen kanten van de meest debiele straatnaam die ik ken (de Vortekoestraat in Waasmunster) maar ik vind het toch al redelijk die richting uitgaan. Overigens, de naam van mijn eigen straat (die ik hier niet zal vermelden uiteraard) haalt op de schaal van debiliteit ook een vrij hoge score. Als ik ergens mijn adres moet geven, zeg ik er altijd bij: “Ik heb die naam ook niet zelf bedacht, hoor”. De meeste mensen kijken mij dan eens grijnzend aan, maar het ijs is meteen gebroken. Een niet te onderschatten voordeel voor een asociaal mens als ikzelf.

In Coudekerque, toch op zo’n dikke tien kilometer van de Belgische grens, kan ik Extra Gold ontvangen in de auto. Niet in dit schitterende huis want ik heb nog geen radiotoestel kunnen ontdekken, maar wel in de auto. Ron zal tevreden zijn als hij dit ontvangstrapport onder ogen krijgt. Oh ja, wat Extra Gold betreft, ik denk wel dat ik mag verklappen dat de maand juli een bijzondere maand wordt voor dat station. Zo rond de 18de, heb ik begrepen. Een naam ga ik nog niet noemen, maar ik ben heel blij dat één van mijn vroegere radiovrienden erbij komt en zo’n beetje het heft in handen mag nemen. 

Over het fijne kabelbedrijf moet ik ook nog wat zeggen. De onweders hebben lelijk huisgehouden in Vlaanderen en dat was voor ons op de klantendienst duidelijk te merken. Ik kan het hierbij niet duidelijk genoeg zeggen: TREK DE STEKKER UIT, MENSEN! De voorbije week heb ik enkele honderden mensen aan de lijn gehad die nooit de stekker van hun modem loskoppelen tijdens een onweer. Geween en tandengeknars is hun deel, want natuurlijk is de wachttijd alvorens een technicus reddende engel komt spelen, nu een stuk langer dan normaal. 

Eigen schuld, dikke bult.
Op het werk mag ik dat uiteraard niet zeggen tegen de klanten, de bazen zouden mij nogal zien komen. Maar op mijn weblog ben ik eigen baas en daar zeg ik lekker wat ik wil, puh!

Digitaal voor allemaal

Mijn coördinaten op dit ogenblik zijn: mijn tuin, onder de parasol. Het weekend is weer veel te snel voorbij aan ’t zoeven. Voor ik het weet, zal het maandag zijn en dan heb ik een hele dag training. Klantentevredenheid, geloof ik. Rollenspelletjes doen en zo. Ja, daar ben ik heel goed in en ik kijk er naar uit. Zei hij ironisch. Ach ja, dat gaat ook voorbij. Ik moet mijn eigen levensmotto niet vergeten in dergelijke omstandigheden, nietwaar.

Vrijdag heb ik op het werk een demonstratie gekregen van wat het nieuwe digitale televisie-tijdperk ons gaat brengen vanaf 3 september. ’t Ziet er allemachtig lekker uit, eerlijk gezegd. De ontwikkeling ervan was de laatste maanden het best bewaarde bedrijfsgeheim van de afgelopen jaren. Ergens aan het begin van het volgende decennium zullen, geheel volgens Europese richtlijnen, de laatste analoge TV-uitzendingen het loodje leggen en wordt het echt digitaal voor allemaal. De evolutie valt niet te stoppen, en waarom zouden we? ’t Kan er alleen maar beter op worden. Uiteindelijk zullen ook alle analoge radio-uitzendingen stoppen en zal ook dàt medium geheel digitaal tot ons komen.

En nu, mijn waarde vrienden, ga ik mijn laptopje aan de kant zetten, mijn schoenen aandoen, de barbecue in gereedheid brengen, de tafel schoonmaken en mijn taak als man opnemen. Het vlees dient gebraden te worden en de drank geserveerd

En morgen, als de zondag al half voorbij is, ga ik naar West-Vlaanderen om mijn moeder op te halen, die op vakantie is bij haar zus in het Roeselaarse. Ik zal dan onderweg eens luisteren naar Extra Gold want die zijn sinds kort eindelijk echt goed te ontvangen in de hele provincie, heb ik me laten vertellen.

We gaan ook zwemmen in het privé-zwembad van mijn nichtje Marleen en haar man Frank. Jaja, mijn familie van bachten de Kuppe doet het verre van slecht!

De borsten van Zwarte Piet

Wel ja, ’t is waar: ik moet mijn weblog niet gaan verwaarlozen!
Er schijnt zowaar wetenschappelijk onderzoek te gebeuren over deze manier van je leven delen met de wereldgemeenschap. Het is bewezen dat het merendeel van de beginnende weblogs na heel korte tijd alweer niet meer wordt bijgewerkt. Ik mag zeker niet meedoen aan die trend. Plus niet te vergeten:  opgeven staat niet in mijn woordenboek. Het staat er wel in, maar opgeven doe ik maar als ik het zelf ook echt wil.

Noem het dan maar een winterslaap die ik achter de rug heb. Een soort van virtuele coma waaruit ik nu ontwaak. Ik beloof, beste trouwe lezers, dat ik vanaf nu weer op regelmatige basis woorden en zinnen zal bedenken om ze hier op deze plaats vrij te geven.

Om te beginnen al eens vrijgeven wat ik voor mijn verjaardag (ja hij is alweer een paar weken voorbij, te laat om mij te feliciteren!) gekregen heb: een rode trui (eigenlijk een fleece, geloof ik), een hemd waarvan de mouwen elk een andere kleur hebben en waarin ik mij redelijk schizofreen voel (ik ook!), een sweater voor als het zomer wordt, een boek van Dan Brown (Het Bernini Mysterie, dat andere heb ik al), het tiende seizoen van Friends op DVD (ik heb ze nu allemaal joepie!), de volledige Johan En De Alverman op DVD en een koptelefoon waarmee ik nu zonder draad in huis kan rondlopen en naar muziek of het geluid van de tv luisteren. Stofzuigen lijkt plots een stuk minder afstotelijker.

Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om de miljoenen mensen te bedanken die af en toe ongerust gïnformeerd hebben naar mijn gezondheid? Ze zagen niets meer verschijnen in mijn weblog en concludeerden daaruit dat ik jammerlijk was komen te gaan. Niets is minder waar, ik ben alive and very kicking. 

Oh ja op het werk heb ik eergisteren op de schoot van Sinterklaas gezeten. Dat was nu eens iets dat ik niet had zien komen. Mijn gemoed schoot waarlijk vol. En de twee Zwarte Pieten die erbij stonden, hadden volgens mij elk twee borsten.
Het gaat overigens redelijk goed op het fijne kabelbedrijf. Marc en ik raken stilaan gerodeerd en da’s maar goed ook want we werken nu officieel op commissie en een mens moet van iets leven.

En dan ook meteen even antwoorden op twee vragen die werden gesteld als reactie op mijn vorige bijdrage hier. Een zekere  nick stelt de vraag of Radio Maeva nog bestaat. Het antwoord daarop is: nee, Radio Maeva bestaat al lang niet meer. 
En Zeveraar vraagt waar al die nostalgie voor nodig is. Nergens voor, geachte Zeveraar. Ik ben niet echt een fan van te veel nostalgie en terugkijken, en ik doe het dan ook met mate en met voldoende relativering. Wat voorbij is, is onherroepelijk voorbij, maar er zo somwijlen eens over praten, daar zal niemand dood van gaan.

Vanaf morgen in dit theater: een verse dosis nostalgie als we met een brok in de keel en met natte ogen terugkijken naar het verleden. Kom erbij en neem plaats.

Een lichte vorm van afzien

Mijn excuses.
Een week bijna niets geschreven maar dat heeft uiteraard een goeie reden. Drie dagen heb ik zo goed als alleen maar in de zetel gelegen en stapels afleveringen van Friends bekeken. Pas op, er was hier zeker geen sprake van luiheid maar wel van noodzakelijkheid. 

Die drie dagen vormden mijn eigen 72 uren waarvan wetenschappelijk bewezen is dat ze nodig zijn om alle nicotine uit je lijf te laten verdwijnen. Drie keer 24 uur een gevecht met mijn privé cold turkey maar het resultaat is nu wel dat hier een nieuwe mens voor u zit. De lichamelijke afkick heb ik achter de rug, nu begint het eeuwigdurend gebakkelei met mijn innerlijke duivel. Het feit dat ik al eens opnieuw begonnen ben na een jaar clean-zijn, bewijst dat die duivel moeilijk te temmen is.

En vandaag begon ook het werk op de nieuwe dienst, zowel voor Marc als voor mij. Beetje spannend wel, een soort van eerste schooldag, ken je dat gevoel? Nog niet veel anders moeten doen dan een paar uur meeluisteren met een collega. Alleen een beetje ironisch dat Iris (die collega dus) om het uur haar pakje Marlboro bovenhaalde voor een rookpauze.

Tijdens mijn gedwongen driedaagse is André Hazes overleden, en met open mond kwam ik tijdens het zappen terecht op een soort van voetbalwedstrijd-achtig gedoe waarbij de lijkkist van Hazes godbetert in ’t midden van de Arenahal stond en duizenden fans zich te buiten gingen aan een lichte vorm van massahysterie. Ieder zijn zin hoor, maar ik vond het vooral absurd. Net zo absurd als het feit dat iedereen nu plots André Hazes goed vindt, ook al lachten ze hem uit toen hij nog leefde. 

Word ik nu sjagrijniger door het gebrek aan nicotine?

Afscheid

Morgen is het mijn laatste dag op de klantendienst van het fijne kabelbedrijf. Vrijdag begin ik op de nieuwe dienst van datzelfde bedrijf en daar tussen zitten drie dagen vakantie.

Ik zie me daar nog binnen stappen ruim drie jaar geleden. Op aanraden van Marc, die daar al een paar jaar werkte, ging ik solliciteren en ja hoor, ze zagen het wel zitten met mij. De eerste september 2001 mocht ik beginnen. Op 11 september had ik een boete aan mijn been omdat ik te snel reed waar het niet mocht (ah ja, ik was te laat vertrokken thuis) en later die dag zag ik op de grote 6videowall waarop normaal het hele Vlaamse kabelnetwerk in de gaten wordt gehouden, twee grote wolkenkrabbers als kaartenhuisjes  ineenstuiken.

Drie jaar zijn voorbijgevlogen en morgen wordt het weer afscheid nemen. Zonder al te veel problemen overigens, ’t blijft maar een interne verhuis natuurlijk. 

In mijn radiocarrière heb ik al ontelbare malen afscheid genomen, van luisteraars, van collega’s, van radiostations. Tientallen laatste programma’s gemaakt en evenveel laatste platen gedraaid. Soms was dat All Things Are Possible, soms No Regrets. Mijn allerlaatste Wekkerwacht op 10 november 1983 vergeet ik nooit. Dàt was pas een afscheid. Ik kon toen niet echt iets zeggen over wat er aan de hand was, want Marc wou ook nog zijn laatste Lunchexpres doen later die dag en pas daarna gingen we bellen naar Valain om hem het nieuws mee te delen dat vijf van zijn medewerkers het voor bekeken hielden. Maar met muziek kan je soms meer zeggen dan met gesproken woorden, en de oplettende luisteraar hoorde toen wel dat er iets op til was.

Mijn laatste programma bij Radio Antigoon in 1998 sloot ik af met We Are Family, een knipoogje naar het feit dat ik een paar dagen later zou beginnen bij Family Radio. Tijdens het laatste ochtendprogramma dat ik deed bij de kleine keten FM Kempen draaide ik Ik ben gelukkig zonder jou en dat klopte als een bus: ik was superblij dat ik daar weg kon, bij dat bedrijf waar ik me langs geen kanten thuis voelde.

Radio Plus (1980)

Bij Radio Plus, in 1980, stapte ik op samen met de hele Nederlandstalige ploeg, en we deden daar een gezamenlijk laatste programma. LDG, Peter Hoogland, Danny Debruyn, Ton Schipper, ikzelf en nog enkele anderen, we zaten met tranen in de ogen dat laatste emotionele programma te maken.

Radio Plus (1980)

En zo was het altijd wel iets. Elk nieuw begin betekende dat er ooit een einde zou komen, en elk einde was op zijn beurt wel het begin van iets nieuw. Mijn leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en opnieuw van start gaan. Niets blijft eeuwig duren en alles gaat voorbij: jobs, radiostations, relaties, een huwelijk, vriendschappen, het leven van geliefden. Kortom, goede en slechte tijden, ze zijn geen van alle bestemd voor de eeuwigheid. 

En morgen om 13 uur sluit ik nog maar eens een periode af. Ik ben benieuwd of de laatste klant die ik dan als Contact Center Advisor aan de lijn zal hebben, een vriendelijke of een boze zal zijn. 

Ik hou van symboliek in het leven, en daarom ga ik van mijn drie tussenliggende vakantiedagen tussen de ouwe job en de nieuwe, gebruik maken om te stoppen met roken. Jawel, beste vrienden: een nieuwe cold turkey wacht op mij. Al eerder heb ik het een jaar volgehouden, en ’t zal ook nu wel weer lukken. 72 uur kwaad werk is het, niet meer dan dat, daarna is het menselijk lichaam vrij van nicotine. Daarna zit het allemaal in het koppeke en dat is het moeilijkste natuurlijk.

Zij die gaan stoppen, groeten u.
En nu naar Forest, voor een nieuwe Zondag Zondag. Daar ga ik nog eens flink doorpaffen, want symboliek of niet, niets menselijk is mij vreemd.

%d bloggers liken dit: