Een valse dj in een valse studio

Die inbeslagnames, op de lange duur werd dat voor ons een spelletje. Catch me if you can, iets in die stijl. Maeva was een clubje, op de vlucht voor de wet. Zoiets gaat er altijd in. De overheid besefte niet hoe populair ze ons maakte met haar acties. Iedereen vond het fantastisch, de nooduitzendingen werden drukker beluisterd dan de normale programmering. ’t Was eerlijk gezegd ook fantastisch om te doen. En hoe meer we opgejaagd werden, hoe meer er over Maeva gepraat werd en hoe groter het avontuur werd voor ons. Bladzijden vol lezersbrieven in de kranten, aandacht van overal, het kon niet op. Dank u, overheid.

Op het einde van de periode in Ukkel – we hadden toen al op de Kluisberg gezeten en in het Gentse bij Noël thuis – gingen we het toch nog eens proberen van in de studio waar alles begonnen was. Zo gauw wilden we dat niet opgeven natuurlijk, het hoogste punt van Ukkel. Alleen, we wisten wel dat we niet zomaar opnieuw in de oude studio konden gaan zitten uitzenden want lang gingen ze ons niet laten doen. Toevallig stond het appartement naast de Maeva-studio op dat moment te huur. De beheerraad vond er niks beter op dan dat lege appartement te gaan huren. Arie, Marc en ik gingen daar zitten met een noodstudio. In het oorspronkelijke appartement, in de ontmantelde studio werd wat aftandse apparatuur neergepoot, alsmede een zender die gevuld was met beton. Vanuit die valse zender vertrok een kabel naar het dak, maar die werd niet aangesloten aan de mast. De èchte zender stond bij ons in het lege appartement. Het plan was ronduit geniaal: àls (nee: wanneer) de BOB uiteindelijk binnenviel in de valse studio, zouden ze natuurlijk de valse zender uitschakelen, en op dàt moment moesten wij de èchte zender ook uitzetten zodat op hun radio (die hadden ze àltijd bij zich) Maeva ook effectief uit de lucht zou gaan.

Er was wel een probleempje. Bij de laatste inbeslagname in Ukkel was het appartement waar de studio zat verzegeld en voor zover we wisten, was het verbreken van zegels een vrij ernstige zaak. Tja, een criminele activiteit min of meer zou het verschil niet meer maken, bedachten we. Ik trok de zegels hoogstpersoonlijk van de deur. Die verbroken zegels heb ik overigens nog altijd, ze zitten in één of ander plakboek bij me thuis.

Het enige wat dan nog ontbrak – en voor zover ik weet, vormde dat de kers op de taart – was een valse disc-jockey. Daarvoor werd een vrijwilliger gezocht èn gevonden in de persoon van Peter De Graaf, a.k.a. Pedro. De arme jongen moest eigenlijk zowat de hele dag in die fake studio gaan zitten en doen alsof hij programma aan ’t doen was. Voor zover ik het me herinner (en het werd me bevestigd door Marc), had Peter zijn vriendin meegebracht en samen speelden ze daar lichamelijke spelletjes om de tijd te doden. Marc noemde het vandaag nog anders, het werkwoord wippen kwam in zijn omschrijving voor. 

Verbazend genoeg duurde dat gedoe een aantal dagen, we konden met z’n drietjes rustig noodprogramma’s maken vanuit het tweede appartement en er werden zelfs weer gewone tape-programma’s aangeleverd. We moesten wel heel stil zijn, want niemand – ook niet de andere bewoners van het gebouw – mocht weten dat we daar zaten. 

Natuurlijk kwam er hoe dan ook een einde aan die korte periode. De politie viel op een dag binnen in de fake studio en het liep verdorie als gepland. Wij schakelden de echte zender uit op het moment dat de mannen van de wet de valse zender loskoppelden en Maeva ging uit de lucht. Door het kijkgaatje in de deur konden we zien hoe Pedro in de boeien werd geslagen en weg gebracht. Geslaagd of niet, dat was in elk geval het definitieve einde van het Maeva-avontuur in Ukkel. 

De Witte Villa in Asse zou onze volgende vaste lokatie worden, maar zelfs daar lieten ze ons niet gerust. Ik zou echt eens een lijstje moeten hebben met al de juiste data van de gebeurtenissen in 1982 want die volgden elkaar zo supersnel op dat het niet meer bij te houden viel.