Van Hamme naar Aalst in een bolleke

Tja, ik maak dan wel graag ironische opmerkingen over crashen en neerstuiken en zo voor ik in een vliegtuig stap, maar ’t is toch altijd met een zekere opluchting dat ik weer uit zo’n machine stap en de vaste grond onder mijn voeten voel. ‘Een mens is niet gemaakt om te vliegen,’ placht mijn broer vroeger te zeggen. Hij weigerde dan ook steevast in een vliegtuig te stappen. 

De tijd aan boord vloog redelijk snel voorbij want ik had mijn voorzorgen genomen. Zaterdag nog snel het eerste uur van Retrovisie FM gedownload en naar mijn iPod overgezet zodat ik mijn gedachten wat zou kunnen verzetten tijdens de vlucht. Overigens: ter attentie van de mannen van RadioVisie wil ik wel even zeggen dat ze het beter geen podcast kunnen noemen. Voor een goeie definitie daarvan, één adres: http://www.podcasting.be.

Het was toch vreemd om 10.000 meter hoog de stem van Luc De Groot te kunnen beluisteren, weliswaar via een microfoon die maar half zijn gat werkte. 

Luc praatte met Maurice Bokkebroek, de legendarische technicus van Mi Amigo uit de jaren zeventig. Bokkebroek is één van die namen uit het verleden waarmee je direct kan testen of iemand een gelijkgestemde ziel is. Noem in een zaal met honderd mensen de naam Bokkebroek en de mensen die de naam kennen, zijn de echte zeezenderfans. Otto is ook zo’n naam. Ik was echtwaar ook een echte zeezenderfan in de seventies.

Tegenwoordig is dat natuurlijk wel een stuk minder. Je kan niet zelf in het milieu gezeten hebben en dan nog steeds met dezelfde onbevangenheid naar dat milieu kijken. Ik moet toegeven dat ik wel nog graag eens luister naar programma’s uit die tijd, of naar jingles en commercials. Het klinkt allemaal lekker antiek en de geur van de zomer van 1976 straalt er vanaf. Dàt aspect van de zeezenders en de piraten kan ik nog wel smaken, het loutere gevoelsaspect dat de eigen herinneringen terugbrengt. Andere mensen zijn dan weer goed in het opsommen van data en feitjes en ze kennen de hele piraten-historie glad van buiten. Ikke niet. Ik zou zelfs de geschiedenis van de Magdalena niet kunnen navertellen zonder blunders te maken, en ik heb toch zo’n drie maanden op dat schip gezeten.

Luc De Groot. Ik leerde hem kennen na mijn Mi Amigo-avontuur en hij haalde me binnen bij Radio Plus, de Brusselse vrije radio waarvan hij de Nederlandstalige kant bestierde. ’t Zal zeker niet omwille van mijn kwaliteiten geweest zijn, maar wel omdat ik die zomer op een zeezender had gezeten natuurlijk. Ik had in die tijd nog geen eigen vervoer, en Luc kwam mij ophalen in Hamme met zijn bolleke, een onvoorstelbaar kleine auto waarin juist twee mensen pasten. Hij nam mij dan mee naar zijn thuisstudio boven Dirk Martens, waar tegenwoordig die praatcafé’s van de Vlaamse radiokenners doorgaan, weetjewel. En daar nam ik dan één uurtje programma op voor Radio Plus, op van die Maxell-cassettes. Hoe heette dat programma ook weer? De Flashbackshow, geloof ik.

Ik vond het wel prettig dat ik radio kon blijven maken, nadat Mi Amigo op de klippen was gelopen. Lang duurde mijn tijd bij Plus ook niet, want om één of andere reden stopte de hele Nederlandstalige ploeg ermee. Je moet weten dat de Brusselse radio’s toen nog zo goed als allemaal tweetalig waren. Krankzinnige toestanden, hoor. De Vlamingen hadden bij Plus de volledige woensdag, en daar hield het bij op. Later zou ik bij Radio Huguette belanden en daar waren de zaken een beetje eerlijker verdeeld, maar die tweetaligheid bleef even krankzinnig. Bij Contact was het nog erger. Ik heb daar ook nog een aantal maanden gedraaid in 1980 en de Vlamingen en Franstaligen zaten er gewoon door elkaar heen gehusseld. Geen wonder dat Maeva een paar maanden later zo’n succes werd. Een krachtige zender en 24 uur per dag enkel Nederlandstalige presentatie, daar kon Contact in het begin niet tegenop natuurlijk. Enfin, ik heb Luc De Groot eigenlijk nog nooit bedankt dat hij mij bij Plus binnenhaalde. Ik neem aan dat ik anders gewoon in mijn alternatieve realiteit was beland en nu netjes zou staan lesgeven. Je leven wordt gestuurd op sleutelmomenten en door bepaalde mensen. De miserie is dat je zoiets nooit doorhebt als het gebeurt, maar altijd veel later.

Een jingle voor Zondag Zondag, ingesproken door Luc De Groot