Ja, die maand september in 1979…
Veel radio van op zee viel er voor mij niet meer te beleven toen. Na mijn eerste periode aan boord was ik twee weken thuis geweest. Wel spannend, om toen naar de 272 m te luisteren en mijn collega’s bezig te horen. Ik kon eigenlijk nauwelijks vatten dat ik zelf zes weken op dat schip had gezeten en dat ik nu deejay bij een zeezender was. En ik verwachtte eerlijk gezegd niets meer te horen van de organisatie, ook al hadden ze mij verzekerd dat ik na een week of twee weer aan boord zou mogen.
En toch mocht ik voor een nieuwe periode aan boord, ze moeten echt een zwaar tekort hebben gehad aan dj’s. Nooit heb ik begrepen waarom er niet meer kandidaten waren. Mijn tweede periode duurde maar een paar weken, en ’t waren twee weken vol miserie, maar toch ook twee weken van avontuur. Die zomer van 1979 had ik niet alleen het onvoorstelbare geluk om deel te mogen uitmaken van een zeezender, hoe slecht hij ook was, maar ook om meteen een paar jongensboek-achtige weken te mogen meemaken. Zware stormen, een schip dat losgeslagen van zijn anker en zonder motor rondzwalpte op de Noordzee, een manklopende organisatie die wel een ankerketting maar geen anker aan boord kreeg, kortom alle mogelijke spannende dingen vielen mij ten deel.
Dat rondzwalpen mag je letterlijk nemen. Een paar dagen lang hadden we wel nog een motor zodat we tenminste min of meer op onze positie konden blijven, ook zonder anker. We wisselden elkaar af aan het roer in de stuurhut om rondjes te draaien. Boeiende ervaring, hoor: niet zomaar aan boord van een zendschip zitten, maar er ook nog mee varen.
Uiteindelijk begaf ook de motor het en waren we ècht stuurloos, overgeleverd aan de elementen, zoals ze dat zeggen in boeken. De laatste paar dagen – uitzenden deden we toen al niet meer – liepen we dag en nacht rond in onze zwemvesten. Toen de Magdalena uiteindelijk op een zandbank voor de Nederlandse kust vastliep, besefte ik dat het avontuur voorbij was. Ik denk niet dat ik de enige was die het niet erg vond toen we uiteindelijk door de Nederlandse rijkspolitie van boord werden gehaald op 21 september. Stinkend naar diesel, dagenlang niet gewassen en ongeschoren werden we gearresteerd. Onderweg naar verschillende politiebureaus konden we op Hilversum luisteren naar het radionieuws waarin werd gemeld dat het zendschip van Mi Amigo gestrand was en de bemanning was gearresteerd. Vreemde ervaring om dat zo over jezelf te horen.
Zoals de anderen mocht ik een nachtje doorbrengen in een cel. Veel trok ik mij daar niet van aan, tenslotte waren we geen misdadigers en ik wist wel dat ik ’s anderendaags naar huis mocht en daar was ik ook wel blij om. Hoe het nu verder zou moeten, daar had ik geen flauw idee van. Mijn zeezender-avontuur was voorbij. Veel zin om te gaan doen wat op mijn diploma stond – lesgeven – had ik niet meer. Toch zou ik een paar weken later een tijdje voor de klas staan. Groter verschil was natuurlijk niet denkbaar. Mijn carrière als leraar zou dan ook niet blijven duren, de lokroep van de ether was groter.
Ik had van radio maken geproefd en het smaakte naar meer.
Alles gaat voorbij 