Ik begin internet al te missen, kun je dat geloven?
Natuurlijk check ik mijn mail regelmatig en chatten is ook geen probleem via mijn schitterend mobieltje. ’t Is over het surfen dat ik het heb, het contact met de buitenwereld. De radiosites, de gazetten die online staan, mijn bank, de uitstekende site van het fijne kabelbedrijf. Zelfs de nieuwsgroep mis ik een beetje, hoe is het mogelijk. Een mens is snel verwend tegenwoordig.
Ooit was dat anders. Die keer dat ik op een zendschip zat bijvoorbeeld. Wanneer was dat ook weer? Ah ja, in de wilde zomer van 1979. We hadden dan wel die radio maar daarmee ging de communicatie maar in één richting, van ons naar de wal. We hadden een hele lijst met interne codes die we soms doorgaven na het nieuws en aan de wal wisten ze dan wat we nodig hadden. De nummers voor vandaag zijn 11, 23 en 57. Doe me eraan denken dat ik die lijst eens online zet hier. Omgekeerd ging moeilijker, de eerste persoonlijke brieven van mijn toenmalig lief kreeg ik pas na drie weken aan boord. We hadden wel een kortegolfradio maar om die te kunnen gebruiken, moesten we de middengolfzender uitzetten, die stoorde te erg. Tijdens de laatste weken, toen we voortdurend problemen hadden met van alles en nog wat (motor kapot, ankerketting weg, brandstof op), zonden we ’s nachts niet meer uit en konden we die verbinding wel gebruiken voor en na de uitzendingen. We namen dan contact op met Oostende Radio, onder de naam MV Centricity. Dat was de oorspronkelijke naam van de Magdalena. Oostende kon dan een nummer in België bellen en doorverbinden. Spannend, hoor.
Ondertussen (nu dus) zit ik weer in de auto. De oceaan ligt een dikke 100 km achter mij en ’t gaat richting Portugees binnenland. Mijn Travelmate verwarmt mijn benen. En terwijl ik schrijf, hoef ik niet naar buiten te kijken. ’t Landschap is mooi, maar ik heb het al vaker gezien. Ik zat ooit eens in een dikke Mercedes met twee Portugezen, onderweg van Viseu naar Porto. Als Humo mij mocht vragen wat voor mij de hel is, dat was het dus. Een rit om nooit te vergeten. Ik achteraan en die twee Portugezen met een speed van dik 160 km per uur, in de mist tussen de bergen. En ondertussen zaten die twee in hun respectieve gsm’s te tetteren, en dan gingen ze hun gsm’s nog eens onderling verwisselen ook. Misschien wilden ze met elkaars vrouw spreken, weet ik veel. En maar lachen en wijzen en zo.
Déze chauffeur is een stuk beter, maar in mijn blogje schrijven helpt toch om mijn aandacht een beetje vast te houden. Weet je dat ik een dagboek had aan boord van de Magdalena? Dat moet ik eens opsnorren op zolder, want daar ligt het ergens. Ook bij Maeva hadden we het laatste jaar (1983 dus) een dagboek in de Witte Villa. Dat dagboek ligt overigens ook op mijn zolder, laat je niks anders wijsmaken.
Nu ik toch zo’n beetje van de hak op de tak aan ’t springen ben: Werner Michiels stuurde mij een e-mailtje. Op zaterdag 18 september zit hij in de halve finale van een wedstrijd met de fijne titel De Briljantste Stem 2004 (voorheen De Gouden Micro) die doorgaat in het Waasmeer in Tielrode-Temse. Hij nodigt mij vriendelijk uit om daarbij aanwezig te zijn maar dan moet ik wel bevestigen voor 1 september. Da’s weinig tijd om na te denken, makker.
Eens met Kokkie overleggen of hij zin heeft, misschien kom ik dan wel. Werner was een tijd geleden te gast in Zondag Zondag met een opmerkelijk optreden als accordeonist. Hij heeft echt een goeie stem, bijna briljant zou ik durven zeggen.
Wat een mens toch allemaal moet laten passeren als hij op vakantie is: de Olympische Spelen bijvoorbeeld (zo goed als helemaal, hoewel ik af en toe wat beelden zie), en – bijna net zo belangrijk – het gewonnen proces van Marino Keulen over zijn domeinnaam. Je zou er nog voor thuisblijven. En tot slot wil ik bij deze de groeten doen aan mijn kat Woepie.’t Is mijn eigen weblog, dus ik mag ermee doen wat ik wil (nagevraagd bij Skynet)
Alles gaat voorbij 