Dag: 20 augustus 2004

Die oceaan is toch iets wonderlijks, als je er zo over nadenkt tijdens het roken.
Als je van hieruit in noordelijke richting de kustlijn zou volgen, pakweg met de mountainbike van mijn buurman of zelfs met mijn eigen oude fiets (ik noem hem Silver), en gesteld dat je beschikt over een jaar vrije tijd of zo, dan kom je uiteindelijk gewoon bij Blankenberge uit. En van daaruit naar Waasmunster is het nog een vliegescheet. Moet te doen zijn.

Enfin, deze overweging en andere flitsen door mijn kop terwijl ik geniet van een Marlboro. Wat denk je, zou ik echt nog eens proberen stoppen binnenkort? Mijn Forest-collega Danny De Meester is zonder noemenswaardige problemen opgehouden een tijdje geleden. Ook de Marc is al meer dan een jaar clean, maar zeker niet moeiteloos. Toon hem een Bastos en het nicotine-kwijl loopt hem uit de mond. Zelf ben ik een paar jaar geleden ook eens gestopt, cold turkey nog wel. De enige goeie manier, hoor. Ik heb toen op internet zitten googlen dat het niet mooi meer was. Tientallen websites gevonden over how to quit smoking en zo. En toen ben ik zeer bewust en wetenschappelijk onderbouwd gestopt. Het duurt 72 uur, niet langer. Dan is alle nicotine uit je lijf verdwenen en zit de hunkering nog enkel in je hoofd, maar dat is natuurlijk het zwaarste. En zoals ik al eerder schreef, ik ben hervallen tijdens een crisisperiode op het werk. Tja, dikke pech.

Pft, ik zal de beslissing nog maar even voor me uitschuiven.

Vandaag kort op MSN gesproken met Mike Duprez. De eerste aflevering van Zondag Zondag na de vakantie (5 september), gaan we al meteen rechtstreekse flitsen binnen krijgen vanuit het zwembad in Hamme dat blijkbaar een opendeurweekend heeft. Mike raadde me aan om inderdaad mijn mémoires te schrijven. Zot! Daar begin ik niet aan, al die herinneringen en feiten en zo chronologisch rangschikken en opschrijven, zeker? Veel te lastig. Nee, deze manier is veel plezanter. Af en toe eens opschrijven wat toevallig in mijn kop opkomt. 

Zoals pakweg de herinnering aan de tijd dat Radio Seven uitzond vanuit Zellik. Rudi Van Vlaanderen deed de ochtend, geloof ik. We kenden elkaar al uit de tijd van Radio Huguette (in feite een heel belachelijke naam hé?) en we kwamen uitstekend overeen. Dus ik zat tijdens Wekkerwacht op de tuner te luisteren naar Seven, en Rudi luisterde tijdens zijn programma naar Maeva. Op den duur begonnen we opmerkingen en woordspelingen te maken die verwezen naar wat de ander net daarvoor had gezegd. Voor de luisteraars was dat natuurlijk onmerkbaar, maar zelf amuseerden we ons daar wel mee. Of we draaiden met opzet dezelfde plaat op hetzelfde moment. Dat soort onzin, weet je wel. Leuke tijden die mij een beetje mijn mottige ervaringen bij Contact deden vergeten.

Ja hoor, na Huguette en voor Maeva heb ik nog een tijd bij Contact gedraaid, in full stereo op 103.1 (ik kan er naast zitten, maar dat was de frequentie toen volgens mij. Lukken, corrigeer mij als het nodig is). Ik deed toen één keer per week een nachtprogramma van een uur of vijf. En op vrijdagnamiddag hadden ze mij een programma gegeven met de afschuwelijke titel Benzonissima. Jezus, ik was die naam helemaal vergeten tot op dit moment. Contact was een tweetalige zender, waarvan de programma’s als een hutsepot door elkaar zaten. Ricky Fox was heel populair bij de Franstaligen, en Jonathan P, als ik me niet vergis. Bij de Vlamingen draaiden Ton Schipper, Luc De Groot, Rudi Van Vlaanderen, Danny Debruyn, Rita Van Neygen en ikzelf dus. Van in het begin had ik zware problemen met de mentaliteit daar. Raar, want met Luc en Rudi en Danny kon ik wel goed opschieten toen we nog bij Plus en Huguette zaten maar het leek alsof ze bij Contact andere persoontjes werden. Er zat daar ook nog iemand waar ik niets van moest weten. Ik zal personen over wie ik niks positiefs te melden heb in dit dagboek niet bij naam noemen om geen mensen nodeloos te kwetsen, ok? Laat ik deze animator dus pakweg W. Van B noemen. Hij was populair, daar niet van. Maar ik vond hem iets klefs hebben, zijn TROS-gehalte was mij te groot. Ik zie hem zo af en toe nog eens op TV en dan zap ik snel weg. Niks aan te doen, dat soort mensen ben ik overal tegengekomen. Zelfs bij Maeva zaten die. 

Op een nacht deed ik mijn laatste programma bij Contact en ik stopte een lange en uitgetypte afscheidsbrief waarin ik eens goed mijn gedacht zei, in de postvakjes van alle collega’s. Die brief eindigde, als ik mij goed herinner, met de onsterfelijke woorden ‘En dan ga ik nu eens flink op de pot zitten, dan kan daarna Contact erop!’.
Ja, dat waren nog eens tijden. Het is een wonder dat ik in 1998 toch nog bij Lemaire terecht kon voor Family Radio. 

’t Is allemaal goed gekomen met Luc, Danny en Rudi, hoor. Ik blijf die korte Contact-periode beschouwen als een miskleun voor mezelf èn voor hen. Rudi en de Lukken gingen daarna naar Seven, en Danny zit nu nog altijd onder de vleugels van Francis. 

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het grote succes van Maeva voor mij als bijkomend voordeel had dat ik op die manier een beetje revanche kon nemen op Contact. Het duurde inderdaad niet lang voor de populariteit van Contact de dieperik in ging. Toen Seven een tijd later de handschoen opnam tegen Maeva, vond ik dat veel minder erg. Ik had wel een boontje voor dat station, en ik vond het fijn dat mijn oude makkers redelijk wat succes hadden. Ze waren hun tijd ver vooruit, en programma’s van Seven kan je nu makkelijk terug beluisteren zonder dat ze ouderwets klinken. Bij de programma’s van de ouwe Maeva lukt dat lang niet altijd, ik moet daar eerlijk in zijn.

Toch vreemd dat je vaak mensen ontmoet die je daarna vanzeleven niet meer tegenkomt. Je levenspad kruist dat van hen een tijdje en dan loop je plots ieder in een andere richting. Tijdens mijn nachtprogramma op Contact kwam een meisje uit de buurt van Mechelen of zo elke keer naar de studio om de telefoontjes van luisteraars te beantwoorden. Na mijn vertrek heb ik haar nooit meer gezien, niets meer gehoord. ’t Gaat allemaal voorbij, man.

Van Marc en van Thierry (die ik gisteren even sprak naar aanleiding van het heuglijke nieuws over de nieuwe job) hoorde ik dat een collega van de klantendienst ontslagen werd. Ze werkte daar al meer dan vijf jaar, de ancien der anciens dus. De samenwerking werd stopgezet, zo heet dat dan officieel. Al zolang ik daar zit, ken ik haar. Als ik terug aan ’t werk ga, zal ik haar niet meer zien en de kans is oneindig groot dat ik haar nooit nog tegenkom. Levenspad zoef een andere richting uit en geen kat die daar wat aan kan doen. Accepteren is de boodschap.

Beetje zwaar op de hand vandaag precies. De boog kan niet altijd ontspannen staan, gasten.
Om het goed te maken, zal ik eindigen met een luchtige noot. Ken je die mop van die twee dj’s die moesten gaan presenteren in een discotheek? Ze gingen niet. 

Die twee dj’s waren Arie en ik, en die discotheek was van Ronny Van Gelder. 
Later meer daarover.